Natte knieën, natte kont

Ik hoor je denken; wat een rare titel. Maar maak je maar geen zorgen. Ik doe niets wat niet mag. ;) Nee, ik ben samen met mijn zus afgelopen dinsdag wezen snowboarden. Of tenminste, dat hebben we geprobeerd. Het was pas een introductielesje, dus van het daadwerkelijke 'boarden' is weinig terecht gekomen. Wel heb ik geleerd hoe je goed moet staan en (niet onbelangrijk) hoe je goed moet vallen...!

Even een preview van ons met een ge-wel-di-ge helm op

Nou, de eerste les was op dinsdag. Het ging eigenlijk vrij goed. Dat wil zeggen; ik kon er dan wel niet veel van (zeg maar gerust niks) - maar ik was tenminste niet bang. En dat vond ik al heel wat. Je staat immers wel mooi met beide benen op een zo'n plank en op zo'n rolbaan die met verrassend snel tempo en een naargeestig gezoem naar achteren beweegt. De les duurde trouwens een uur. Nouja, niet helemaal omdat je 10 minuten les hebt, gevolgd door 10 minuten pauze. Dat wordt zo dan 3x herhaald, zodat je na die tijd een beetje op adem kunt komen. Totaal onnodig, dacht ik. Ik weet nu inmiddels wel beter...

Al met al, wat heb ik geleerd in twee lessen:
- staan
- opstaan na vallen
- knie aanraken (stang loslaten dus)
- dat je echt wel een helm en kniebeschermers nodig hebt.. au
- als je twijfelt val je
- als je bang bent val je
- als je verkeerd staat val je
- als je naar iemand moet luisteren en/of kijken val je
- de baan is nat. Erg nat.
- ik heb kippenkracht


Maar; first things first. Ik heb allereerst een helm uitgezocht. Jammer genoeg was de roze slechts in kindermaten verkrijgbaar (snowboarden is kennelijk geen fashion statement) en heb ik de witte maar uit het rek gepakt. We moesten daarna kijken met welk been we 'voor stonden', zoals ze dat noemen. Dit houdt niets meer in dan met welk been je, je raadt het al, naar voren staat. Het meisje van de kassa gaf ons spontaan een klein duwtje en keek of we met links of rechts naar voren stapten. Ik was rechts. Mijn zus ook. (wat wel apart is sinds ze linkshandig is..maar goed)

Na een snel Kodak moment te hebben vastgelegd (zie hierboven), grijpten we ons board en haasten we ons, zo casual mogelijk natuurlijk (wij zijn immers geboren snowboarden, dachten we nog) naar de baan. Toen ging het gelijk al mis. Ik kreeg de riempjes van mijn schoenen niet dicht. De instructeur moest het voordoen, maar ik bleef knoeien dus deed hij het maar gelijk. (klinkt misschien knullig, maar het is echt moeilijk, hoor!)

Anyway, toen mochten we dus beginnen. En ik bedoel het precies zoals ik het zeg; hij gaf in tien seconden een flits uitleg en riep direct: "Oké, we gaan beginnen!" Voordat ik er erg in had, raasde de baan naar achteren met dat vervelende, nare gezoem en gleed ik naar achteren. Ik lachte. Ik was immers blijven staan. Goed toch? Natuurlijk had ik geen idee dat je niet naar achteren moest gaan. Het was de bedoeling dat je met je gewicht naar voren drukte zodat je juist NIET naar achteren ging.



Oké, dat kan ik wel. Dacht ik tenminste. Trust me... dat is lastig, hoor. Vooral de eerste keer. Er was dan wel een ijzeren stang waar je je aan vast kunt houden (denk aan een soort barre als bij ballet), maar je hebt er niet veel aan - behalve dat je op de plek blijft waar je moest zijn. Namelijk aan de voorkant. Maar goed, als je op de grond ligt te krioelen, zal het wel niet tellen, n'est ce pas?

Dus, tweede probeersel van onze kant. (ja, ik zeg onze want ik was echt niet het enige kneusje dat was gevallen - gelukkig!) En weer deed ik boem. En nog eens. En nog eens. Jezus, dacht ik nu; hoe doen ze dat toch? Hoe blijf je in godsnaam staan op dat board EN aan de voorkant? Is het wel mogelijk?

Op een gegeven moment, dat me vervulde met trots, merkte ik dat ook ik keurig netjes op mijn plek blijf staan - precies zoals het moest. Ik zag later pas dat de instructeur zijn voet op mijn board had staan en me stiekem aan het meehelpen was. "Goed zo! Zo moet het." Ik voelde me lichtelijk teleurgesteld en verontwaardigd. Dacht hij soms dat ik het helemaal niet kon? Tssss.



---------> ZONDAG: take 2 aaaaaand action!

Hij had me eigenlijk moeten zien toen ik zondag voor de tweede les kwam. Toen ging het super! (tenminste, het blijven staan - over bewegen en andere trucjes zullen we het maar niet hebben...) Maar voordat ik over mijn volgend snowboard avontuur ga vertellen, wil ik eerst even duidelijk maken hoeveel spierpijn je na een 1ste les überhaupt hebt. Dat is namelijk niet niks! En mijn zus en ik maar grapjes maken over hoe fit we waren, over hoeveel energie we wel niet hadden en hoe 'powerful' we ons voelden na die introductieles. Pffft. We hadden het kunnen weten - we were warned in advance. Maar goed, wij geloofden het niet. We waren immers niet wezen turnen.

3 dagen. DRIE dagen, dames en heren, heb ik last gehad van mijn: armen, benen, nek, knieën en andere lichaamsdelen waarvan ik alvorens het bestaan niet wist. En dat pas bij het wakker worden. (en geloof me, je wordt dan heeeeel leuk wakker...) Maar goed dat we niet direct in al ons enthousiasme een tweede les hadden geboekt op donderdag - dat waren we vastbesloten te gaan doen! - want dan hadden ze me echt terug kunnen rollen. All the way, baby. Nee, dan was zondag een strategisch goed uitgedachte constructie. Time to heal. Recover.


Het lijkt zó gemakkelijk, hè? Marketingtruc, volgens mij...

Maar goed, over de 2e les: die ging een stuk beter. In het opzicht dat ik de makkelijke dingen van vorige keer kon. Alleen hadden we een andere instructeur die weer geheel andere oefeningen had. (terwijl ik eigenlijk had gehoopt dat je de eerste paar lessen geleidelijk aan, stukje bij beetje wat ondergedompeld werd in de verschillende technieken en 'moves' - vergeet het maar!) Het leertempo gewoon erg hoog. Elke keer dat je denkt; oh, zo moet het ongeveer, staat hij alweer met zijn afstandbediening klaar en word er van je verwacht om het maar even te gaan doen. Ja, dus. De instructeur heeft een afstandbediening. Had ik dat al verteld? Nee? Nou, echt het is een hels ding. In een klik van 0 naar 100, zo voelt het ongeveer.

Wat ook niet hielp was het publiek die stond mee te gluren bij de tweede les. Er was namelijk een jongetje (jaar of tien, wat een rotleeftijd!) voor ons aan die privéles had. Hij had doodleuk zijn hele familie meegenomen. En dan heb ik het over opa, oma, mama, papa en broertje. Omg. Is dat nou fair? Dat ze ons steeds moeten zien vallen? Niet dat ik nou zo'n mietje ben, maar bepaald fijn is het niet als er een heel stel vreemden staat te kijken. Niet te praten over de gekken op het balkon... "Hey, meisje!" (je weet direct wat voor soort mensen het zijn)



Maar goed, ook zonder pottenkijkers was de les vrij pittig. Want je moest ineens gaan stoppen. Om dit voor elkaar te krijgen moest je met je board zijwaarts op je hakken gaan staan en je gewicht (remember, die baan gaat naar achteren terwijl jij naar VOREN moet) op de juiste plek moet leggen. Dat is een vre-se-lij-ke oefening. Let me tell you. Ik werd er nogmaals aan herinnerd hoe slap ik eigenlijk ben want wat ik ook deed (en ik heb het echt geprobeerd) belandde ik steeds weer 1) onder die balk 2) op mijn kont 3) op mijn knieën. Nice! En niet dat je van het boarden zelf nou zo moe wordt, maar van het vallen en opstaan (of zeg maar gerust 'omhoogkrabbelen') dat is echt een killer! Maar ik 'moest het maar blijven proberen' dan zou 'het vanzelf lukken'. Tssss.

Feit: als ik nog een keer 'tenen omhoog!' hoor, ga ik gillen. Echt waar!
Feit: de volgende keer privéles lijkt mij ook wel wat!
Feit: zelf een fancy snowboard kopen in een leuk kleurtje laat ik nog maar even zitten...