Alweer winterweer

Het heeft lang geduurd maar eindelijk hadden we dit jaar een keer weer een echte kerst. Een witte kerst! Sneeuw lag overal (ook waar je het niet hebben wilde) en zorgde voor veel sfeer (en verkeersproblemen). Maar ondanks mijn vieze kleren, bevroren oren en het schooluitje dat jammer genoeg niet doorging, heb ik toch echt genoten van het oer-Hollandse winterweer. Want; sneeuw hoort er toch gewoon bij?

Ja. Het was voor mij een kerstcadeautje op zich. Iets wat ik een trip door het bos wel waard vond, niet alleen om foto’s te maken (want dat doe ik sowieso erg graag)maar ook om door het pure, ongerepte landschap te lopen. Om een wereld te zien zoals we die niet vaak meer zien – en waarvan ik me hem nog nauwelijks echt kon herinneren.



En geloof me, als klein meisje uit de provincie heb ik heel wat geschaatst, gesleed en met sneeuwballen gegooid. Zelfs een wortelneusachtig figuur zat er soms nog bij. (al waren het meer dan eens wat roze wasknijpers van mijn oma). Echt, wat vond ik dat altijd prachtig. Als er buiten een flinke laag sneeuw lag waar ik tot op mijn middel in weg kon zinken. Het was dan wel bar koud en de ijspegels hingen bij thuiskomst aan je neus, maar toch had het iets. Magisch. Rustgevends. De hele wereld bevroren. In het wit. Als een klein, zacht dekentje. Of alsof de wolken naar beneden waren gestort.

Het enige wat ik wel altijd jammer vind is dat het witte goedje zo snel veranderd in grijszwarte smurrie die zich aan de kant van de weg opstapelt. Maar goed, de magie houdt een keer op. Dan smelt de wereld weer - en blijft alleen de kou nog over.