Stroomuitval. Altijd leuk. Toch?
Ik zat in mijn kamer en zat net middenin een aflevering van Desperate Housewives toen ineens het geluid samen met het licht wegviel en ik in het donker overbleef. Huh, dacht ik nog. Ik zal toch niet mijn stopcontact hebben opgeblazen door mijn intens computerverbruik? (je weet immers maar nooit!) Dat was niet het geval. Dat zag ik al wel toen ik me omdraaide en uit het raam probeerde te kijken. Alles lag plat. Bij de buren en de overburen en de overburen van de buren. Alles. Plat. Helemaal.
Toch bekroop mij dat naïeve gevoel van koppigheid en moest ik nog even het lichtknopje proberen. Nee. Deed het niet. Goh. Ik strompelde voorzichtig naar beneden (in het donker merk je pas hoe goed je je huis kent, zeg!) om te kijken hoe het beneden ging. Op de gang hoorde ik mijn ouders al lachen en roepen. Daar was het dus ook mis. Gelukkig had mijn moeder binnen no time alle kaarsen aangestoken en kon ik weer fatsoenlijk met mijn ogen knipperen.
Maar toch vond ik de situatie na verloop van tijd wel wat hebben. Het heeft toch wel iets. Geheimzinnigs of zo. Het brengt je meer in contact met het oude. Wat dat ook mag zijn. De sfeer van het mysterieuze en de onontkoombare aard van de doelloosheid (want wat kun je in godsnaam vandaag de dag nog doen URENLANG zonder stroom?) heeft iets aparts en interessants.
Bij mij zorgde het ervoor dat ik uit het raam bleef turen – bijna in ongeloof van het stille niks daarbuiten. Al hoorde ik later dat het alleen maar onze wijk betrof, leek het alsof de hele wereld was verdwenen. Niks was er behalve een zwarte horizon. Net het smoke monster uit Lost, maar dan nog veel groter.
Toch had het niets ongeruststellends. Het was eigenlijk wel fijn. Alles is ineens veel kleiner, veel dichterbij. (al is dat natuurlijk helemaal niet zo – alles was nog steeds keurig netjes op zijn plek, alleen zag je het niet meer) Het zet je toch wel aan het denken. Over hoe je leeft en wat er vandaag allemaal mogelijk is wat vroeger als wonder zou worden gezien.
Helaas dacht ik pas aan het woord ‘zaklantaarn’ toen ik al eenmaal naar de wc was geweest. Typisch. Maar goed, dankzij onze flinke voorraad sfeerkaarsjes konden we rustig ademhalen. Ze stonden dan ook door het hele huis. Ook in mijn kamer. Stom want internet lag er immers uit. Geen Desperate Housewives meer vanavond. Ik begon me dus zelf aardig desperate te voelen. In een leesstemming was ik niet bepaald en om nou maar met mijn Ipod in mijn oren op bed te gaan liggen….
Geen wonder dat iedereen vroeger altijd zo fit was. Als de hele wereldbevolking er een gewoonte van zou maken om dagelijks keurig om half tien naar bed te gaan, zouden er vast en zeker heel wat meer lachende mensen rondlopen.
Afijn, om half drie werd ik wakker gemaakt door een plotseling fel verlichte kamer. Hmmm, had ik dan toch de verkeerde stekkers er uit gehaald? Tja, in het donker lijkt alles hetzelfde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten