BijZONder moment

 

Als Roux la Rouge moest kiezen wat hij zou willen lezen, wist hij het wel... Simpel toch, die keuze? Niet alleen door de vrolijke kleurtjes, gelukkig maar(!) Er gaat niets boven verhalen met inhoud. Maar wie zegt dat personeelsmagazines niet trendy en exciting kunnen zijn, mag weer onder zijn gemakzuchtige steen kruipen.

36 pagina's telt het blad dat ik gemaakt hebt, inclusief cover en achterkant. Hij is professioneel geniet, gevouwen en bijgesneden. Net echt, dus. ;) Het ziet er zeker mooi uit. Dat mag vind ik ook wel, na al die tripjes met de trein/auto, rijen aan interviews en uren zwoegen met InDesign (ik kan dat programma de komende zes maanden niet meer zien) Geloof me als ik zeg dat ik, als one woman show, nu enigszins in gaap-stand belandt ben. Dat worden tussen nu en mijn opnieuw geboren wakker bewustzijn alleen nog maar 'saaie' weekenden vol uitslapen en bekers vol warme melk met honing. Toch zal ik, naast de radiator gevouwen met lief spinnende kat op mijn schoot, met veel plezier terugdenken aan mijn stagetijd. En niet in de laatste plaats aan al die interessante en verrassend spontane mensen die ik heb ontmoet. Along the way. Met hun 'kleine verhalen' in mijn achterhoofd, ga ik verder. Op zoek naar inspiratie. Naar mijn eigen 'glansmomentjes'.

Trouwens nog even een grappige foto, genomen tijdens de uitmarkt van vorige maand: (wees niet bang, het is maar een pruik, mam!)

Piramiden spotten - Part 5

Vandaag gezien & gedaan:
- De Citadel van Cairo beken: prachtig!

- De piramides van Giza: indrukwekkend en gewoonweg surreal!

- De 'skyline' van Cario vanaf een heuvel - dat is wel even iets anders dan NY. Naast hoge flats ook heel veel kleine hutjes. Je ziet gewoon kleurverschil tussen oud- en nieuwbouw. Bizar uitzicht, joh!

- Ben IN een piramide geweest!!! - wat een klim naar beneden, zeg! Was bekaf...Voelde me wel erg stoer en belangrijk, net Indiana Jones

Nile Beauty: Part 4

Heet, heter, heetst: Egypt part 3

Vroeg op pad, dan heb je wat. Nou, we hebben het geweten. Ach, onze altijd-smilende reisgids had ons de avond van te voren al gewaarschuwd, dus toen er om vijf uur 's morgens op onze deur werd geklopt, hebben wij ons enigszins voor kunnen bereiden... Niet dat we goed en/of lang hadden geslapen. De ramadan-vierende buurtbewoners hebben ons met hun 'de-zon-is-onder-dus-we-kunnen-eindelijk-eten' gezang goed wakker gehouden. (het helpt ook niet dat ze in een moderne vreemde taal zaten te roepen, je probeert het toch altijd te ontcijferen - al dein je zowat tussen je lakens weg)

to be  continued...;)

Geland in Luxor: Egypt part 2

 
Na zes uur tussen de wolken, kwamen we aan in Egypte. Toen ik vanaf mijn window seat naar beneden keek, zag ik alleen een grote verzameling lantaarnpaallichtjes in een groot, zwart niks. "Net vuurvliegjes," dacht ik nog. Het was nog maar 8 uur, maar kennelijk was het hier al ruimschoots nachtweer. (wel apart, want ik had juist verwacht dat het hier langer licht zou blijven i.p.v. andersom.) Met een laatste Wilhelmina pepermunt op mijn tong, bereidde ik me voor op de landing. Die verliep soepel en zonder knetter-oren. We waren het vliegtuig nauwelijks uit of de exotische warmte viel ons al als een klam washandje in het gezicht. Ik keek om me heen; jasjes en sjaaltjes gingen direct uit/af.

De aankomsthal was klein en leeg. Wij waren overduidelijk het enige aanwezige reisgezelschap, wat de visum-acquisitie erg gemakkelijk maakte. Beter nog: de man van de paspoortcontrole wist ons te vertellen dat hij op de hoogte was van onze 'missing luggage' situatie. Hij gebaarde naar een man in uniform die ons al op scheen te wachten. Met een milde lach op zijn gezicht, nam hij ons in ontvangst. (ik voelde me door al die speciale aandacht bijna een celebrity) En toen kwam het leukste stukje; we mochten van een plastic plakaat een lijkenis van onze koffer uitzoeken. Klinkt misschien knullig, maar, geloof me, op dat moment was het aardig crime scene achtig. Uitgebreid werd ingegaan op de stof dan wel de vorm van de koffer - of er een label dan wel knuffel aan vast zat. Geweldig. Anyway, met een blauw vloei-formuliertje op zak, stapten we de bus in.

Koel was het daar! Heerlijk. Airconditioning ten top, zou ik zeggen. Renate en ik lieten ons beiden opgelucht in een stoel vallen. "Goedenavond, lieve mensen!" schalde het opeens door de speakers. "Dames en heren, welkom in mijn mooie land. Welkom in Egypte." Daar was hij dan, de reality-check; we waren hier echt. We fucking made it! Het kleine, ronde mannetje stelde zich voor als Mohammed. (ja, hij gaf het zelf toe - ze hebben daar maar 3 namen) en doopte ons met brede grijns en drukke gebaren om als reisgroep 'Smiley Smiley'. (een naam die ons gedurende ons verblijf nog vaak lachstuipen op het lijf zou jagen) In vloeiend Nederlands lichtte hij de dag-tot-dag schema's van de vakantie toe. Al na twee minuten hingen we aan zijn lippen en voelden we ons als jonge, enthousiaste kindjes die voor het eerst op schoolreis waren.

De bloedserieuze melding dat we de volgende dag op 5 uur 's morgens op moesten staan, hielp ons gelijk uit die droom, haha. Ietwat versuft keken we elkaar aan. "Ach, je moet er wat voor over hebben, toch?" fluisterde ik. Een paar vertellingen over de stadscultuur later, arriveerden we aan de oever van de Nijl. Onze Nijl, waar ook onze boot stond. Te wachten op ons. Zelfs in het donker was het een indrukwekkend aangezicht. Nee, geen Love Boat, dat niet. Al kregen we te horen dat wij for the time being de enige passagiers waren en dus de gehele 63-delige bemanning voor onszelf hadden. Ha! Er volgde een tamelijk sukkelige stap-stap-stap tippeltje over de 'loopplank' - maar toen we binnen kwamen, kwamen we ook goed binnen. Onder genot van classy verlichte kroonluchter en verwelkomingscrew, werden we naar de lounge bar begeleid. Daar kregen we een koud traditioneel drankje en mochten we onze krabbels zetten zodat we onze sleutels in ontvangst konden nemen. Natuurlijk zijn we niet zonder eten naar bed gestuurd. (dat was ook wel heel harteloos geweest na een six hour flight) In het restaurant was het buffet voor ons gedekt. Tafeltje dekje stijl, zeg maar. Van alles wat.

Het grappige was dat zelfs onder het eten allerlei mensen bij ons kwamen om hun steun te betuigen inzake het 'koffer drama'. Vreemden waren het eigenlijk, maar stuk voor stuk boden ze ons hun hulp aan. Een paar onderbroeken hier, een tube tandpasta daar. Aan het einde van onze rijst schotel hadden we zelfs een hele outfit bij elkaar geritseld. (roze shirtje + jeansrokje) Echt, ik was ontroerd. En dan zeuren ze altijd maar over de mij-mij-mij mentaliteit van tegenwoordig. Ik heb een witte sloggi gedragen die het tegendeel bewijst. Dus.

Zie boven: the proof of kindness ;)

Last-Minute Madness: Egypt part 1

 Oh. My. God. Ik zie ons nog zitten. Met onze enthousiast ingepakte koffers tussen onze knieën op de klapstoeltjes van een tussencoupé. "We gaan daar maar zitten," zei ik nog tegen Renate "want dan kunnen we er ook mooi sneller uit." Klinkt logisch, toch? Ach, wat wist ik. Ik dacht als naïve voor-het-eerst-alleen-op-vakantie-gaander dat het niet zo moeilijk was om op het drukbezochte Schiphol Airport te komen. Net zo onschuldig dacht ik dat het meestal treiterende treinschema ons vast wel (uit medelijden) met rust zou laten. Jullie raden het al: 2x nee.

Een elektrisch geroezemoes vulde de ruimte. "Dames en heren, we komen zo aan bij Amsterdam Centraal. Zoals het eruit ziet, gaan we nog gewoon door naar het vliegveld. Denk ik. Zodra ik meer weet, zal ik het u zeggen." De beleefdheid droop zowat van zijn stem af. Oh! Wat heb ik toch een hekel aan die melding. Vooral die laatste zin kan ik wel kauwen. Anyway, het werd dus overstappen. Maar dat betekende ook gelijk weer een half uur wachten. Toen die trein eindelijk was vertrokken, bleef hij om de vijf minuten staan. Lekker, hoor. Ach, we moesten toch nergens naartoe...

Terwijl Renate en ik met houterige snelheid door de middaguur landschappen werden gesleept, zag ik serieus al de hele vakantie aan mij voorbij gaan. Ik zag hoe we met paniekerig gezicht de trein uit sprongen, hoe we zonder adem te halen de roltrap naar boven sprintten, hoe we ons met rokende wieletjes naar de gate haastten en als een soort aliens in trance het vliegtuig op zagen stijgen. Op weg naar Egypte. Zonder ons. En met elke toegevoegde vertraging en gestotterde conducteur-melding werd dit beeld sterker. Ik keek dus ook maar niet te vaak op mijn horloge. Dat was de vijand. Die maakte je al helemaal gek.

Met nog 40 minuten te gaan, kwamen dan toch het fel verlichte Schiphol perron in zicht. In een waas maakten we dat we eruit kwamen, met maar 1 doel voor ogen: de in-check balie halen! Geloof me, dat was nog weer een onderneming apart. (Why oh why maken ze in Godsnaam die hallen zo groot?) Maar de horror stopte daar nog niet. Nog lang niet. The worst was yet to come...

Er stond intussen een hele rij mensen. Geen bediende in zicht. Was het wel de juiste balie? Weer op het bord kijken. Nee. Foutje, bedankt. We moesten naar de andere kant. Wij daar met de koffers naartoe zeulen. Weer een zee van zonnebrillen voor ons. Shit! Ik tikte snel even een aardig-uitziende jongeman in uniform op zijn schouder of hij ons mee kon helpen. Na uitleg mochten we direct vooraan staan. En nu komt het.. toen kregen we te horen dat de in-check balie al VIJF MINUTEN geleden dicht was gegaan. Koffers in laten checken was nu onmogelijk. Zelfs na diverse verraste smeekbedes van mijn kant.

"Sorry, mevrouw, dan had u hier maar eerder moeten zijn." Renate en ik keken elkaar aan. Een blik van pure wanhoop en ongeloof werd uitgewisseld. Wat? Dat kan toch niet? Onze eerste vakantie alleen, naar een exotisch land en we kunnen gelijk weer naar huis? Naar Nijmegen... Ik was op het punt van hyperventilatie, dat kan ik je wel vertellen. MAAR we konden er nog steeds iets aan doen. Althans, proberen er iets aan te doen. "Dan moeten jullie maar even naar Arkefly gaan. Die zitten daar." Het harteloze wicht wees met haar parelmoergelakte nagels naar de uiterste kant van de hal. En daar gingen we dus weer; met bonzende hartjes en roodaanlopend voorhoofd.

Hijgend en puffend, half verwilderd, kwamen we daar aan. Ze moeten ons wel raar aangekeken hebben. In korte, melodramatische zinnetjes legde ik onze journey from hell uit. Een kordaat doch sympathiek knikje van hun kant. Ze maakten ons duidelijk dat we onder geen beding meer met onze koffers aan boord zouden kunnen gaan. De check-in is een vaste procedure, daar mogen ze geen uitzonderingen voor maken. "Maar we kunnen nog iets anders proberen.." Er speelde een mysterieus lachje om de mond van de Arkefly-man. Na wat heen en weer gebel (1x het verkeerde nummer gedraaid, maar ach, we hoeven toch nergens naartoe!) was het ons dan eindelijk duidelijk: wij konden wel aan boord, maar onze baggage niet...

Dat was een experimentele oplossing die inhield dat wij als een bezetene naar de juiste gate moesten zien te komen (een verdieping naar beneden, aan de andere kant van het gebouw!) en onze koffers achter moesten laten bij de service balie. Die zouden dan een vlucht later mee worden gestuurd. Als het goed was. We hoefden elkaar er niet voor aan te kijken om te weten wat onze beslissing was; Ja! Tuurlijk, gewoon doen! Alles beter dan geen vakantie. En ach, als onze baggage per ongeluk ik Lapland uit zou komen, zouden we ons wel in een of ander exotisch bazaar-gewaad hullen.

Lang verhaal kort gemaakt (yeah right) voelde het net als in een film. Als je de hoofdpersoon op een wolk van vastberadenheid ziet rennen, vermoeid en kapot, maar toch niet opgevend. Alleen duurde deze 'scene' voor ons denk ik wat langer en was het minder glamourous. Geen wapperend haar in de wind of stoere expressie op ons gezicht. Ik had nog 3 gates te gaan en ik voelde me al bijna door mijn enkels gaan. Of misschien kwam ik nog wel steeds vooruit door mijn adrenaline-shaken, haha. Met een snelle blik over mijn schouder zag ik dat ik Renate al aan de verslagenheid verloren had. Die snelwandelde al lang. Van ver zag ik de Schiphol crew al zwaaien. "Ah, jij bent de last-minute zeker," merkte de man van het detectiepoortje op. Ik knikte, half in slaap, met mijn hoofd. 

Met wat laatste gepiep en geratel kwamen we langs de beveiliging. "Willen mevrouw R. en mevrouw K. Linnenkoper zich alstublieft zo spoedig mogelijk aan boord van het vliegtuig begeven," galmde het door de hal. Erg onwerkelijk en bizar, vooral als het twee tot drie keer herhaald wordt... Paspoorten werden Godzijdank met feilloos fingerspitzengefühl verwerkt en teruggegeven. En toen, ja, mensen, TOEN konden we eindelijk aan boord. Als losgeslagen lama's renden we door de slurf. Het geluid van mijn hakken bonsde door de nauwe ruimte. Renate hoorde ik achter mij mompelen, aan het bijkomen. I can't blame her. Dat was me toch het reisje wel. Puh. Verkleinwoord...

 Boven: na alle heisa mochten we uiteindelijk dit uit ons raampje zien...
toch wel een rustgevend uitzicht. Mag ook wel na zo'n NS-avontuur(!)

Boys will be boys...

 Ik heb er niks van gemerkt. Geen lawaai, herrie of ook maar het geringste geluid. Ik zat lekker boven op mijn kamer en ging pas - toevallig- naar beneden toen ik hoorde dat de postbode iets in de brievenbus gooide. "Snel even kijken," dacht ik en zag toen ik de trap af sprintte dat de hele gang vol lag met rommel. Veren, om precies te zijn. En, nee, geen lieve kleine donsveertjes die met de nazomerwind naar binnen waren gewaaid; het was een hele outfit. Iemands jasje. Het enige wat aan deze crime scene achtige gewaarwording miste, waren de witte krijtlijnen rond het niet-bestaande slachtoffer. 

De verdachte was overigens ook al direct spoorloos, al had ik wel zo'n vermoeden waar ik hem kon vinden. En, inderdaad, onder de aardbeienplant recht onder het vogelhokje lag hij. In het zonnetje - voor ieder ander zijn ogen onschuldig aan het zonnebaden. Maar ik wist wel beter. Er was hier maar een poezelig beestje in de buurt die zich in huize Smits waagde - en dat was Piepie. Ja... ik geef het toe, de naam komt hem dit keer ten dienste. Zo'n knuffeltje zou je a murder most foul niet snel in de schoenen schuiven. Maar foto's spreken boekdelen. 

As seen below Mr. P was captured on camera,
lingering over the deceased with a cold stare

Oké, oké - dat is hem niet echt hierboven. MAAR het is griezelig hoe sprekend hij er op lijkt. Je zou bijna denken dat onze 80-jarige buurman met een telelens in de struiken heeft zitten wachten. Lijkt me wel iemand voor Discovery Channel

Strenge maatregelen moesten natuurlijk getroffen worden. Mr. P werd een hele middag uit de woonkamer verbannen, kreeg een flinke scheldtirade van Mr. Smits naar zijn hoofdje geslingerd en werd een avondlang zijn meest geliefde Whiskas Temptations ontzegt. Mild, denken jullie misschien. Maar geloof me dat Puss in Boots niet de enige kitten is die zo lief kan kijken... Those big old eyes get you every single time. *zucht*

Of zou toch de kabouter het gedaan hebben???
Hmm. Bring him in for questioning!

Mislukte Waterlelie

bikini + bierfles = blauwe lijm

Au! Soms heb je dat. Ben je gefocust, absent-minded en je van geen kwaad bewust. Maar voordat je het weet stap je zomaar in een kapotgeslagen bierfles. Zelfs in het water... Wat ik daar deed? Zwemmen, in eerste instantie. Tot ik de pittoreske potentie van het meerlandschap doorhad. "Fotoshoot?" riepen mijn tante en ik vrijwel tegelijk. Tussen de waterlelies naast de steiger. Ach, het leek zo mooi, maar ik had het kunnen weten - want;  'wie mooi wil zijn, moet pijn lijden'. Een oeroud cliché, maar helaas klopt het wel.

"Gooi nu je haar eens los!" suggereerde mijn tante enthousiast. We hadden net een hele reeks foto's gemaakt en eigenlijk was ik me in gedachten al bij de ladder naar boven aan het trekken. Maar mijn perfectionisme en beeldend vermogen wisten wel raad met dat idee. "Doen!" dacht ik direct. "Nu zijn we hier toch." Terwijl ik mij opnieuw door het bladerenoerwoud waagde, zag ik mijn haar al dansen op de deining van de golven. Zucht. Maar toen; 'huh?' Gevolgd door 'nee hè!'. Een irritante steek in de zool van mijn voet, daar had ik net zin in. "Ach, zo erg kan het niet zijn," mompelde ik tegen mezelf. Ik kijk straks wel. 

Daar stond ik dan. In al mijn zomerse pracht. Tussen de weelderige goud-gelen bloemblaadjes. Met mijn voeten in een massa van glibberige stengels, wist ik mijn pokerface aardig goed intact te houden. *knip* *flits* hoorde ik de camera verder zoemen. "Nu nog even lachen", klonk het vanaf de steiger. Dat deed ik gerust. Eigenlijk nog niet eens zo'n opgave want pijn deed het niet echt. Toch begon het op mijn zwemronde terug flink te tintelen. Ik wierp er een vluchtige blik op en zag tot mijn verbazing dat er een vrij paniekaanstekende snee te vinden was. Snif en bah. Ik werd overspoeld door een flinke lading 'dat heb ik weer...'

Eenmaal weer boven water werd ik al snel naar de auto gehaast - waar mijn voet bijna vakkundig werd verbonden (met tien meter tape erom gewikkeld leek het wel een oorlogswond!) door onze aardige Duitse kennis. Toen snel, hup, de auto in en op weg naar het ziekenhuis. "Voor de zekerheid." 1 ding zal echter wel komisch hebben geleken; ik in natte bikini en doorweekte er-gauw-overheen-kleren over het parkeerterrein struinend, nagekeken door infuus-met-zich-mee-rollende oudjes. Ach, ik had er ook een WIT shirtje overheen kunnen doen, hoor. (en, nee, hier heb ik GEEN foto's van gemaakt...)

Boven: ik bij mijn Herbal Essences pogingen

Anyway, met wat blue glue en een zeer precieze zool-van-voet-strak-bij-elkaar-houden-techniek was ik zo goed als nieuw. "Alleen wel goed je voet drooghouden, hè", waarschuwde de dokter nog. En ECHT ik heb het geprobeerd! Met 7 tot 8 lagen diepvriesgroentenfolie om mijn gehele onderbeen getoverd ben ik onder de (korste!) douche (ooit!) gestapt. EN de meest voorzichtige. Als slechtbalancerende flamingo stond ik tegen de muur geleund, met 1 hand mijn haar te wassen. (en dat is moeilijk met lang haar!) Tot nu toe ben ik nog steeds aangewezen op de wasbak. Grrrr.

*Gelukkig waren de foto's het vleesverscheurende resultaat uiteindelijk meer dan waard. Dat dan weer wel. Phew!

Dit is trouwens het origineel van ons Waterhouse inspired idee:

Aardbeien Afterparty

Normaal gesproken ben je maar 1x per jaar jarig. Not me. (want sinds wanneer is mijn familie 'normaal') Ik vierde dinsdag voor de second time mijn verjaardagsfeestje. Alsnog met taart, cadeautjes en feestelijkheid btw. Zoals het hoort. Een soort van afterparty eigenlijk, maar dan in onze tuin.

Fris en fruitig: Me and my strawberry birthday cake

Voor de gelegenheid was de eettafel omgetoverd tot rozenpaviljoen. Ook vruchtjes waren er volop en een special treat was de door mijn oom zelfgebakken aardbeienkwarktaart (met verse aardbeien!) was eindeloos populair. Helaas is er nog wel een stukje in de koelkast blijven staan. *kuch kuch* Daar moet ik me dan later maar aan opofferen... ;)

Om jullie enigszins een blik te verschaffen in de verzameling verse lekkernijen die wij op deze blije avond hebben veroverd, hier even een kort overzichtje...

Zoet Menu*

Watermeloenballetjes (zelf gesneden)
Vanille cake met stukjes caramel

After Eight
Sinasappel Pimmetjes
Noga met nootjes
Rode-bessen-in-gelatine-brei (aka 'Rote Grütze' - klinkt vies is echter HEEL lekker)

Spicy menu*

Hot sausage in currysaus
Home-made gehaktballetjes in boter/tomaat saus
Koude macaroni salade met paprika en roomsaus
Echte Duitse Kartoffelsalat = mjammie
Warm stokbrood met kruidenboter

Nagerecht*

Aardbeienkwarttaart met verse aardbeien op top
Pistachenootjes
Vruchtensapjes

* is allemaal in combinatie met rosé geserveerd. Tja, die fles kwam wel leeg.

Toen ein-de-lijk iedereen aanwezig was;

"Ah, mooi, dan kunnen we nu beginnen met vreten!" 

- mijn eetgrage/ongeduldige zuslief Renate

Betrapt! Peter werpt me tijdens het fotograferen een bijna schuldige blik toe. Hmm. Sommige mensen houden er kennelijk niet van om op de foto te worden gezet als ze aan het eten zijn. Renate en Cis hebben gelukkig hun smullende smiling faces wel meegenomen. ;)

^ Upstairs: Casper vond het ook een reuze interessante gebeurtenis. Bij het eerste vleugje worst dat zijn op kwam, trippelde hij zoals alleen hij dat kan, met verwachtingsvol koppie onze kant op. En zoals altijd kreeg hij ook wat lekkers toegeworpen. (al wil mijn oma die hier van haar red berry mess aan het smullen is niets van hem weten..)

Lekker uitrusten op het terras bij de vijver. Met een wijntje natuurlijk. Wel toasten ze op mij. Haha, dat dan weer wel. Eigenlijk ben ik zelf de hele tijd op pad geweest. Praten, foto's maken, gek doen. En smikkelen natuurlijk. Het motto "het moet toch op" is veelvoudig gebruikt die avond, trust me!

 En omdat het geen zomer is zonder summer dress...

Al met al was het een erg amusante avond vol gezelligheid, gekheid en lachbuien. Zowel op binnen als buiten terrein. Op het eind heb ik zelfs nog een mooi cadeautje gekregen; we staan in de finale!! Ja, wie had dat gedacht? Ik zeker niet. Maar toch mooi meegenomen. Misschien heeft het toch een beetje te maken met de zacht zalmroze tint van mijn jurkje??? Hehe.

 Downstairs: een silly moment van my uncle Albert, onze eigen chef-kok

 

Ik ben alvast benieuwd wat we volgend jaar gaan doen... Een Spaanse barbeque perhaps? Ben ik op zich niet tegen. Met garnaalspiesjes, sandwiches met komkommer salade en limoenijs met verse ananas. Ach, ik roep zo maar wat, hoor. ^^

Schoenen uit, ogen dicht

 In the sun with Kelly & co / picnic in the park

Ik ben eigenlijk nooit echt een festival mens geweest. Toch wil ik daar voor Stereophonics graag een uitzondering voor maken. Al helemaal als ze in mijn home town spelen (nog geen 10 minuten fietsen) en het zonnetje helder aan de hemel staat. Normaal hoef ik er niet eens aanwezig te zijn, dan sluipt de muziek toch wel mijn slaapkamerraam binnen - maar natuurlijk wou ik eventjes een blik werpen op mijn lieftallige Kelly Jones. 

Wishful thinking, I know, want er staan bij zulke events altijd meterhoge dwanghekken waar je onmogelijk doorheen kunt kijken. Gemeen niet? Want ik had *foei foei* geen kaartje en moest dus buiten staan. In het park ernaast. But I wasn't alone. Er zaten honderden mensen op kleedjes naast me. Sommigen van hen hadden zelfs eten en drinken meegenomen en waren aan het zonnebaden. Het leek wel een picknick. 

Zelf had ik ook mijn relaxed mood meegenomen; mijn mountainbike had ik al snel tegen een loom wapperende boom geparkeerd en mijn beige pumps lagen even snel op de grond. Met mijn tenen in het gras en mijn ogen dicht, genoot ik van de muziek. Van de sfeer. Van de zomer. Van de lekkere rockstem die en prima soundtrack was voor dat moment. Het kon me vrij weinig schelen dat er misschien mensen keken hoe ik af en toe in mijn eentje mee zat te neuriën, onderuit gezakt tegen de boom, hoofd op en neer deinend. 

 Bij het uptempo-nummer 'Superman' zet Kelly zijn shades op, als een echte rocker betaamd

Zo kwamen bijna al mijn favoriete nummers voorbij. Van de nieuwe 'Uppercut' tot de klassieker 'Maybe Tomorrow'. Zo mooi om ze eindelijk een keer live te horen. Ook de live vertolking beviel me erg goed. Je komt wel eens een performance van iemand tegen waardoor je aan diens capaciteiten gaat twijfelen. Dat was hier zeker niet het geval. Stereophonics rock - ook live! Daar leek ook het weer er wel mee eens te zijn. Want het zonnetje bleef lachen. Toen Kelly eenmaal het opzwepende 'Have a Nice Day' inzette, dacht ik nog; "Ja... dat lukt nu wel." Er verscheen een glimlach op mijn gezicht. Wat kan het leven soms toch mooi zijn. Tja, ik verval niet graag in clichés, but it had to be said; sometimes life is good - especially in good company!

Het was dus een zalig vakantiemoment. Eentje alleen van mij. Een offer was het ergens wel om de band in the flesh te moeten missen, maar ergens was ik wel dankbaar. Voor de rust en de ruimte. Als ik daar immers had gestaan had ik ze immers wel gezien, maar was het een geduw en gedram geweest. En wie weet had er, net zoals bij Muse, weer een bodybuilder met petje voor me gestaan die me alsnog van het zicht had beroofd. Nee, ik vond het eigenlijk niet erg. Laat ik het zo zeggen; het was een perfect aperitiefje. Een smaakmaker voor wat er vast binnenkort nog komen gaat.  

Ik zeg alvast 1 ding; Kelly, here I come!

De Altink Affaire

Zaak: Kunstvervalser ontmaskerd?
Hoofdpersoon: C. Van Loenen
Lijdend voorwerp: J. Meijerink (het is maar hoe je het bekijkt)
De eis: 150.000 euro ---> afgewezen!
Oordeel: gebrek aan bewijs
Eis hoger beroep: 75.000 euro

“Zou je met een vrouw die besmet is in bed willen duiken? Ik niet!” Direct duidelijk, het argument dat Van Loenen gebruikt om uit te leggen waarom hij de met valsheid beschuldigde schilderijen niet terug wil nemen. Helaas voor hem wil hij tegelijkertijd ook niets kwijt over de oorsprong van de beruchte werken, wat hem juist een alibi zou verschaffen. “Natuurlijk weet ik wel waar ik mijn spullen vandaan heb, maar als ik met vingers ga wijzen, trek ik anderen mee mijn problemen in.”

Goed verzonnen
Het klinkt heel nobel, maar het zou net zo goed een leugen kunnen zijn. Een verzinsel van een man die in het nauw gedreven is. Feit is namelijk dat hij in 1992 werd gezien als het "kwade genius" achter een reeks onechte Ploeg-schilderijen. Daarop zat hij 4 dagen vast in de cel en werden er maar liefst 30 doeken in beslag genomen. Volgens een bloedlinke Meijerink, een man die hem al 3x voor de rechtbank sleepte, is de veinsende vervalser nog steeds actief en zijn ook de neppers die hij een aantal jaar geleden kocht van zijn hand. Vanuit zijn comfortabele woonboerderij heeft hij ze willens wetens voor een originele Ploeg-prijs verkocht. De schade in totaal? 23.000 euro. “Oplichting!”, claimt Meijerink na een grondige taxatieronde. “Onzin!” roept Van Loenen, verontwaardigd. Sindsdien zijn de vrienden vijanden. Met maar één doel voor ogen: hun gelijk bewijzen. Ten koste van alles.

Het klinkt als een soap, toch is het 'based on a true story'. Al 10 jaar loopt deze zaak. Al 10 jaar worden nieuwe bewijsstukken aangevoerd, experts uitgehoord en advocaten ingeschakeld. Het is een heel gevecht en ik vraag me af of oud-politieman Meijerink er zelf zo langzamerhand ook een beetje zat van is. Nou is de bovengenoemde koopsom misschien een heel bedrag - die rechtsgeleerden werken ook niet voor niets! Ik gok dat er al lang een envelop op de deurmat is gevallen met een berekening waarvan je steil achterover valt. Zijn grenzeloze wraak en onuitputtelijk eergevoel zouden hem nog wel eens duur kunnen komen te staan.

Boven: Ploeg-schilder Jan Wiegers werd ook al veelvoudig gekopiëerd

 Maar deze keer zal het anders lopen! Tenminste, dat belooft het kunstslachtoffer ons. Want nu heeft hij toch spraakmakende en solide bronnen verzameld! (dat mag ook wel na al die tijd) Kenners die, volgens hem, zonder a shadow of a doubt kunnen zeggen dat zijn aanwinsten geen meesterwerken maar priegelplaatjes zijn. Met een waarde van, je raadt het al; 0 komma 0 euro. Jammer genoeg voor hem zit de Beilense Schilderboer ook niet stil - die heeft imiddels een heel rapport opgesteld waarin uitgebreid in wordt gegaan op de incompetentie en twijfelachtige geloofwaardigheid van de tot dusver aangetreden professionals.. Hard tegen hard, zei ik toch.

Gemakkelijker gezegd dan gedaan
Dit bewijst maar hoe moeilijker het is om je tegenstander 100% als kunstvervalser of kunstbesmetter neer te zetten. Zelfs experts hebben immers een mening, niet alleen hun vakkundige kunnen. En die kan door geruchten en eigenbelang behoorlijk veranderen, vooral in een zaak die zo high profile is als deze. Zo schatte Ploeg-kenner J. van den Hende in the nineties enkele schilderijen uit het genre op ontelbare waarde, maar kwam hij onmiddellijk op zijn bevindingen terug toen bleek dat ze afkomstig waren van de meer berucht dan beroemde schilder Cor van Loenen. Trillende handjes zal hij ervan gekregen hebben - om als een van weinigen tegen de stroom in te gaan. In de media gonst de nervositeit intussen duidelijk door: niemand wil met een vieze naam weer naar huis; besmeurd, vernederd.. Nee, dan maar vieze vingers.

Boven: zelfportret van Altink himself

The verdict
Het is dus niet alleen een ja-nee schreeuwpartij tussen de oude vrienden, maar ook een schaakpartij op dun ijs tussen de kunstkenners die zich hebben laten meeslepen in deze affaire. Wat een gedoe. And I thought art was meant to be fun. Ach, eind augustus zullen we wel horen wat het wordt. Als het houten hamertje een 'guilty' of 'not guilty' door de kamer schalt. Of zal dat voor de man nog een seintje zijn om de volgende rechtszaak in de startblokken te zetten...? Laat ik het maar niet te hardop zeggen. Ik geef hem nog eens ideeën.

De nieuwe definitie van 'zondag'

Ik schrijf dit al plakkend aan mijn bureaustoel, met het raam wijd open.

“30 graden, wish you were here!” Zoiets lees je normaal op een exotisch anzichtkaartje uit Verweggiestan. De zandkorrels zitten er nog aan en de transpiratiesporen zijn nog op de postzegels te vinden. Vakantieweer. Wij zitten er altijd naast. En is het al een keer raak, is de felbegeerde zonneparade slechts van korte duur. Ben je net naar boven gerend om je korte broek aan te doen, is het tegen de tijd dat je beneden bent alweer bewolkt. Tsss.. typisch.

Niet nu. De God van het Weer weet het goed met ons gemaakt; een hele week non-stop hitte. 100% zon. Geen regendruppel in zicht, net zo min donderwolken als in Egypte en het enige zachte briesje is de lauwwarme tocht die langs je benen glijdt als je naar binnen vlucht. Heerlijk toch? Dit is waar we nou zo lang op hebben gewacht. Of, wacht eens even.. ook weer niet. We zijn het in ons Kermit de kikkerlandje gewoon niet meer gewend. We kunnen niks meer hebben, lijkt het wel. Als smeltende softijsjes hebben we ons op de tuinstoelen gedrapeerd.

Toch willen we ervan genieten. In de zon zitten. Nu kan het (eindelijk) immers! Dus toch een paar stapjes naar buiten wagen; teen per teen. En dat is niet bepaald easy. De heisa begint al bij het opstaan. Want wat trek je met dit sudderende weer in Godsnaam aan? Alles lijkt teveel, te warm, te zwart, te dik, te lang. Ik zeg eerlijk; ik had de hele week het liefst gewoon in mijn ondergoed rondgelopen. Lekker fris. Niks dat plakt aan je knieën of je heupen. Freedom! Maar goed, we hebben ook buren natuurlijk… (wat in mijn geval een flinke verzameling bejaarden betekend) Ik hoor ze nu al de-jeugd-van-tegenwoordig-achtige-dingen mompelen.

Is het mijn fout dan dat je je met dit weer bijna wel in het vriesvak terug wilt trekken? “Nee,” lijkt mijn kat (die zich tig keer per dag in de bosjes verstopt en alleen uit de schaduw komt om te eten) te zeggen. Het is een twijfelachtige situatie. Zelfs de wc-mat lag vanmiddag pontificaal op de terrastafel. Mijn moeder had de badkamer schoongemaakt, waarbij het hoogpolige ding waarschijnlijk in de weg had gestaan.. Maar verdacht opzettelijk leek het wel. Alsof het kleedje daar lat te chillen. Te bruinbakken. Haha, dan vraag ik me toch af wanneer mijn winterdekens het zolderraam uit komen springen. Die zullen er ook wel snakken naar om getuige te zijn van een ander jaargetijde. I can’t blame them.

Had ik het in mijn vorige blog al over ijsjes, moet ik er ook nu weer een welverdiend woord aan wijden. Het is een verademing dat ze bestaan. Al heb ik ooit gelezen dat je met warm weer het beste warme drankjes kunt nuttigen, kan ik niet om mijn biologische thermometer; ik wil koud. IJs- en ijskoud. Net zoals in de reclame, weet je wel. Zo heb ik waterijsjes helemaal opnieuw ontdekt. De hele onderste lade van koelkast ligt er dan ook vol mij. Rood, geel, paars. You name it. Het is een wonder dat het ding nog dicht wil. Je zou er bijna op moeten gaan zitten, als bij een reiskoffer. God knows – ik zou het niet erg vinden. Krijg je een heerlijk koele kont van. Aaaaah. *zucht*

Update: mijn moeder kwam net mijn kamer binnengesneld met het vreugdige nieuws dat het morgen nog eens 33 graden kan worden… Voor de zekerheid typ ik het nog een keer volledig uit; drie en dertig! (Bizar. Zou de opwarming van de aarde dan toch geen fabeltje zijn?) That’s it! I’m moving to Alaska. Stuur jullie allemaal een kaartje, promise. “I wish you were here…”

3x Gekheid zonder stokje

Hierbij introduceer ik een nieuw genre: de 3 raarste zinnen van de maand. Eigenlijk zijn het er geen drie. Eigenlijk zijn het geen zinnen. Afijn.. maakt niet uit. Lees en huiver... (of niet)

De koffiepot is verknocht aan mooie dingen. De slingers staan er niet bepaald om te springen. Maar elke keer dat de klok luidt, loopt de kerktoren in een draf de trap af.

De vogelboom schudt suf verbaasd met zijn veren. De wasmand kan daar nog wel wat van leren. Maar als het bad eenmaal volloopt, drijft het washandje anoniem langs mijn ellebogen.

De zandbak praat met een bek vol tanden. De vingerhoeden hebben echter niks omhanden. Maar ieder moment dat de schommel slaapt, wandelt de kersenboom zoetsappig de oprit uit.

Oké, oké... omdat iedereen toch half een stokje verwacht, krijgen jullie van mij met dit lekkere weer een warme ijslolly. Nee, met dit ijzige weer een lollige...ehm...nee

Je zou niet zeggen dat dit eigenlijk zeepjes zijn waarmee je je tijdens het douchen of badderen kunt wassen. Wow. Wat de Italianen tegenwoordig ook allemaal verzinnen. Toch zien ze er zeer smakelijk uit. Je gaat er spontaan van schuimbekken (pun intended) Ik smelt al bijna als ik er naar kijk. *rent naar de vriezer* Lang leve Festini!

Not aMUSEd

Event: Zaterdag was het zover; time for Muse @ Goffertpark, Nijmegen.
Ervaring: we had a blast! Ze speelden supergoed + de lichtshow was weer eens indrukwekkend.
Score: vier en een half ster
Waar stonden wij: in het midden, vrij vooraan (helaas achter redelijk lange jongens met wild haar en mutsen op grrr)
Grootste 'maar': de vooracts hadden ze rustig achterwege kunnen laten... mijn God wat een aanfluiting!

Voor iedereen die niet naar het concert is geweest, kan ik heel kort zijn; het voorprogramma was gewoon bagger. In en in slecht. Bij de eerste act stond het geluid zo hard aan dat ik de drums zowat in mijn borstkas kon voelen rammen. Ook versprong de geluidssterkte steeds zodat het bijna leek alsof er een klein kind aan de knoppen aan het draaien was. De zwartleren capuchon en bad ass zonnebril wist daar niets aan te veranderen. Al zat hij razend enthousiast achter zijn keyboard te pingelen. *kuch* Lady Gaga wannabe? *kuch*

We want Muse!!!
Waar ik wel om moest lachen, was de jongen achter mij die, toen de zanger in het Engels aankondigde dat ze uit België kwamen, op boze meebrul-toon riep; "Nou, praat dan gewoon Nederlands, man!" Mijn buurmannen hoorde ik gniffelen toen ik, na de zoveelste 'this is the last song', enigszins ongenuanceerd gilde "We want Muse! We want Muse! Just go home! Just go home!" Helaas, het mocht niet baten. Ze bleven gewoon staan om hun kunstje af te maken. Intussen probeerde mijn zus op Twitter te klagen over onze situatie, maar typisch; geen verbinding. Sms'en ging ook supermoeilijk. Oh, arme ons.


De tweede opening act was nog een tikkeltje erger. Ik zat op een gegeven moment gewoon te kijken of ik na mijn kappersbeurt van 2 weken geleden alweer gespleten haarpunten had. Echt, de saaiheid droop ervan af... met duizend druppels tegelijk. Al had de zanger een op zich goede stem - zijn gebrek aan charisma en het eentonige/trage/trieste repertoire dat hij ten gehore bracht, zou misschien eerder iets zijn voor op een begrafenis. Dat past niet bij een massa mensen die zich verheugt op een energieke band. Nee, trust me. Ze hebben nog wel een hitje gezongen wat het geheel bijna dragelijk maakte, (niet memorabel genoeg dat ik de titel nog weet) maar in het algemeen komt de term comazingen bij me op. Nieuw woord? Ach, als ze nog wat vaker met onze geliefde Britten mee hitchen, staat het volgend jaar ook in de Dikke Van Dale.

Behalve de 2x 30 minuten voorprogramma en 2x 30 minuten geluid en instrumenten veranderen (I know vet lang! Who came up with that?!) was ik ook niet bepaald gecharmeerd door de sukkelige jongens en meisjes die halverwege de échte show besloten te gaan crowdsurfen. Hoort dat sowieso niet van voren naar achteren te gaan? Zodat je kunt zien dat er iemand aan komt? Hmmm. Questions, questions. In ieder geval kreeg ik een of ander vrij massaal lichaamsdeel op mijn kop. Elleboog, knie, voet...? Mijn zus had nog meer pech; die werd bijna ondersteboven gesurft door het knettergekke stel.
"Oh, sorry, hoor. Gaat het?" zei het onderdeurtje, schijnheilig beduusd. Hij gaf haar nog net geen schouderklopje.


Zulke idioten lopen daar dus ook rond. Maar ook waren er meiden die probeerden naar voren te dringen door keihard te duwen en te beuken. (goh, ik ben toch sterker dan ik dacht!) En er waren gasten die zonder enige schaamte complete lyrics mee zaten te bléren. Niet normaal meer. Als je denkt dat de Idols audities erg zijn.. you aint heard nothing yet, haha! Mijn zus heeft -heel sneaky natuurlijk- een van deze types vastgelegd. Caught on camera, zullen we maar zeggen. Ik zei nog tegen haar dat ze het filmpje op Youtube zou moeten zetten. Wie weet wordt het wel een hit. Op die manier kunnen we onze martelgang toch nog een positieve draai geven. ;)

En dat mag ook wel. Want al met al hebben we 5 uur, ja, mensen, maar liefst 5 uur gestaan. Stil. Met 50.000 andere liefhebbers. Op een plekje van nog geen 30 bij 30 centimeter. Of misschien toch 3 bij 3? De belevenis deed me vaag denken aan een creepy documentaire over de zielige kippetjes van de bioindustrie die ik jaren geleden waar gebeurt eens heb gezien. Maar ik durf te wedden dat zelfs die niet worden onderworpen aan een muziekrotzooi van dit nivellerend niveau..

The Muse Effect
Ach, gelukkig kon de hoofd act alles wat zich daarvoor had afgespeeld uitwissen. Na een minuut of wat van het echte werk deden mijn voeten en oren niet meer pijn en zat ik alleen nog maar te swingen. Yes! Ineens wist ik weer waarom we zo lang hadden gewacht. Matt en co heeft het toch maar weer mooi klaar gespeeld. Well done, fellas.