Not aMUSEd

Event: Zaterdag was het zover; time for Muse @ Goffertpark, Nijmegen.
Ervaring: we had a blast! Ze speelden supergoed + de lichtshow was weer eens indrukwekkend.
Score: vier en een half ster
Waar stonden wij: in het midden, vrij vooraan (helaas achter redelijk lange jongens met wild haar en mutsen op grrr)
Grootste 'maar': de vooracts hadden ze rustig achterwege kunnen laten... mijn God wat een aanfluiting!

Voor iedereen die niet naar het concert is geweest, kan ik heel kort zijn; het voorprogramma was gewoon bagger. In en in slecht. Bij de eerste act stond het geluid zo hard aan dat ik de drums zowat in mijn borstkas kon voelen rammen. Ook versprong de geluidssterkte steeds zodat het bijna leek alsof er een klein kind aan de knoppen aan het draaien was. De zwartleren capuchon en bad ass zonnebril wist daar niets aan te veranderen. Al zat hij razend enthousiast achter zijn keyboard te pingelen. *kuch* Lady Gaga wannabe? *kuch*

We want Muse!!!
Waar ik wel om moest lachen, was de jongen achter mij die, toen de zanger in het Engels aankondigde dat ze uit België kwamen, op boze meebrul-toon riep; "Nou, praat dan gewoon Nederlands, man!" Mijn buurmannen hoorde ik gniffelen toen ik, na de zoveelste 'this is the last song', enigszins ongenuanceerd gilde "We want Muse! We want Muse! Just go home! Just go home!" Helaas, het mocht niet baten. Ze bleven gewoon staan om hun kunstje af te maken. Intussen probeerde mijn zus op Twitter te klagen over onze situatie, maar typisch; geen verbinding. Sms'en ging ook supermoeilijk. Oh, arme ons.


De tweede opening act was nog een tikkeltje erger. Ik zat op een gegeven moment gewoon te kijken of ik na mijn kappersbeurt van 2 weken geleden alweer gespleten haarpunten had. Echt, de saaiheid droop ervan af... met duizend druppels tegelijk. Al had de zanger een op zich goede stem - zijn gebrek aan charisma en het eentonige/trage/trieste repertoire dat hij ten gehore bracht, zou misschien eerder iets zijn voor op een begrafenis. Dat past niet bij een massa mensen die zich verheugt op een energieke band. Nee, trust me. Ze hebben nog wel een hitje gezongen wat het geheel bijna dragelijk maakte, (niet memorabel genoeg dat ik de titel nog weet) maar in het algemeen komt de term comazingen bij me op. Nieuw woord? Ach, als ze nog wat vaker met onze geliefde Britten mee hitchen, staat het volgend jaar ook in de Dikke Van Dale.

Behalve de 2x 30 minuten voorprogramma en 2x 30 minuten geluid en instrumenten veranderen (I know vet lang! Who came up with that?!) was ik ook niet bepaald gecharmeerd door de sukkelige jongens en meisjes die halverwege de échte show besloten te gaan crowdsurfen. Hoort dat sowieso niet van voren naar achteren te gaan? Zodat je kunt zien dat er iemand aan komt? Hmmm. Questions, questions. In ieder geval kreeg ik een of ander vrij massaal lichaamsdeel op mijn kop. Elleboog, knie, voet...? Mijn zus had nog meer pech; die werd bijna ondersteboven gesurft door het knettergekke stel.
"Oh, sorry, hoor. Gaat het?" zei het onderdeurtje, schijnheilig beduusd. Hij gaf haar nog net geen schouderklopje.


Zulke idioten lopen daar dus ook rond. Maar ook waren er meiden die probeerden naar voren te dringen door keihard te duwen en te beuken. (goh, ik ben toch sterker dan ik dacht!) En er waren gasten die zonder enige schaamte complete lyrics mee zaten te bléren. Niet normaal meer. Als je denkt dat de Idols audities erg zijn.. you aint heard nothing yet, haha! Mijn zus heeft -heel sneaky natuurlijk- een van deze types vastgelegd. Caught on camera, zullen we maar zeggen. Ik zei nog tegen haar dat ze het filmpje op Youtube zou moeten zetten. Wie weet wordt het wel een hit. Op die manier kunnen we onze martelgang toch nog een positieve draai geven. ;)

En dat mag ook wel. Want al met al hebben we 5 uur, ja, mensen, maar liefst 5 uur gestaan. Stil. Met 50.000 andere liefhebbers. Op een plekje van nog geen 30 bij 30 centimeter. Of misschien toch 3 bij 3? De belevenis deed me vaag denken aan een creepy documentaire over de zielige kippetjes van de bioindustrie die ik jaren geleden waar gebeurt eens heb gezien. Maar ik durf te wedden dat zelfs die niet worden onderworpen aan een muziekrotzooi van dit nivellerend niveau..

The Muse Effect
Ach, gelukkig kon de hoofd act alles wat zich daarvoor had afgespeeld uitwissen. Na een minuut of wat van het echte werk deden mijn voeten en oren niet meer pijn en zat ik alleen nog maar te swingen. Yes! Ineens wist ik weer waarom we zo lang hadden gewacht. Matt en co heeft het toch maar weer mooi klaar gespeeld. Well done, fellas.