Het was een intens interview waar ik al na ons eerste telefoongesprek erg naar uit keek. Ik was onder de indruk van haar verhaal. Van de bizarheid ervan. De ver-van-mijn-bed-maar-toch-dichtbij sfeer ervan. Zulke verhalen hoor je tegenwoordig immers steeds meer, zij het in minder extreme mate. Dat haar familie erg extreem is, weet Claudia dan ook wel. Dondersgoed. "Maar zo zijn ze nou eenmaal." Perfectionisten, vooral als het om hun uiterlijk gaat.
Hier een preview van mijn item:
Het is rumoerig in de Coffee Company in Amsterdam. De zon schijnt fel bij de ramen naar binnen, al lijken de zomers geklede bezoekers daar geen last van te hebben. Met een hete kop thee in haar handen, loopt Claudia Lisboa naar het enige vrije tafeltje dat vergeten in de hoek staat. Ze glijdt in haar stoel en kijkt nieuwsgierig om zich heen. De 47-jarige Braziliaanse oogt klein en tenger, toch spreekt er een enorme vastberadenheid uit haar persoonlijkheid. Het is direct te merken dat ze er geen probleem mee heeft om zo open over haar familie te praten, hoe pijnlijk het ook is.
Vreemd gezicht
“Het begon allemaal vijf jaar geleden. Ik woonde toen nog in Zweden en was net in Brazilië aangekomen om mijn familie te bezoeken. Ik slenterde met mijn koffers door de aankomsthal, op zoek naar een bekend gezicht. Ineens hoorde ik in de verte iemand mijn naam roepen. Ik keek op, maar zag geen bekende staan. Uiteindelijk zag ik mijn zus in de menigte staan. Terwijl ik naar haar toe liep, merkte ik tot mijn verbazing dat de vrouw naast haar maar bleef roepen en zwaaien. Ik weet nog dat ik dacht; ‘wie is nou die vrouw die steeds mijn naam roept? Moet ik die kennen?’ Het is bizar, maar ik had er dertig seconden voor nodig om in te zien dat die ‘vreemde’ mijn eigen moeder was…,” zegt Lisboa, nog steeds verbijsterd.
Ze beschrijft het als een moment van vervreemding. “Ik snapte er niets van. Gevoelsmatig klopte het gewoon niet. Ik wist wel dat zij het was, maar ze leek een totaal ander persoon!” Ze neemt een vlugge slok uit haar kopje. “Echt alles was anders. Haar lippen, haar ogen, haar wangen; eigenlijk haar hele gezicht. Als ik haar stem niet had gehoord, had ik haar nooit herkend.” Lisboa snapte niet wat haar moeder had bezield en vindt het nog steeds raar om aan dat moment terug te denken. “Maar zo’n ervaring raak je niet zomaar kwijt, hoe graag je dat ook wilt. Het heeft dan ook vijf jaar lang door mijn hoofd gespookt. Ik moest er iets mee doen. Zo is het idee voor de film ontstaan.”
Wat ze zo erg aan plastische chirurgie vindt, is dat je er steeds meer van je verwacht wordt. “Je mag tegenwoordig geen fouten meer hebben. Je moet perfect zijn,” zegt ze met pittige toon, “al ben je dan eigenlijk jezelf niet meer.” Dat er een standaard gecreëerd wordt voor je uiterlijk, vindt ze zowel triest als jammer. “Want als iedereen er aan toe geeft, zien we er straks allemaal hetzelfde uit. Je wordt als het ware een kopie van iemand anders.” Terwijl juist diversiteit juist goed is omdat het voor een uitdagend zorgt. Haar kop thee is inmiddels leeg, maar haar overtuiging is nog lang niet opgedroogd. “Ook vind ik het erg dat we tegenwoordig zo op de buitenkant gefocust zijn,” gaat ze verder. “Een leuk uiterlijk is mooi meegenomen, maar je bent toch veel meer dan dat?”
De perfecte jij
Bij de gewetensvraag of ze zich ergens toch kan voorstellen dat mensen zich laten opereren, reageert ze nadenkend. “Ja, ergens wel. Als je onzeker bent of veel druk voelt vanuit je omgeving om iets aan jezelf te laten veranderen, ben je misschien niet sterk genoeg om de verleiding te weerstaan.” Daarbij komt dat, als je eenmaal op die stoel zit, je zoveel ‘opties krijgt voorgeschoteld’. Haar ogen worden groot. “Er kan zoveel gebeuren. Je wordt in feite voorgesteld aan een perfecte ‘jij’ waardoor er zich een totaal nieuwe wereld opent. Zelfs ik voelde dat wel toen ik daar zat! Er wordt een magisch sfeer gecreëerd die je helemaal meesleurt. Het is heel moeilijk om daar ‘nee’ tegen te zeggen.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten