In the sun with Kelly & co / picnic in the park
Ik ben eigenlijk nooit echt een festival mens geweest. Toch wil ik daar voor Stereophonics graag een uitzondering voor maken. Al helemaal als ze in mijn home town spelen (nog geen 10 minuten fietsen) en het zonnetje helder aan de hemel staat. Normaal hoef ik er niet eens aanwezig te zijn, dan sluipt de muziek toch wel mijn slaapkamerraam binnen - maar natuurlijk wou ik eventjes een blik werpen op mijn lieftallige Kelly Jones. Wishful thinking, I know, want er staan bij zulke events altijd meterhoge dwanghekken waar je onmogelijk doorheen kunt kijken. Gemeen niet? Want ik had *foei foei* geen kaartje en moest dus buiten staan. In het park ernaast. But I wasn't alone. Er zaten honderden mensen op kleedjes naast me. Sommigen van hen hadden zelfs eten en drinken meegenomen en waren aan het zonnebaden. Het leek wel een picknick.
Zelf had ik ook mijn relaxed mood meegenomen; mijn mountainbike had ik al snel tegen een loom wapperende boom geparkeerd en mijn beige pumps lagen even snel op de grond. Met mijn tenen in het gras en mijn ogen dicht, genoot ik van de muziek. Van de sfeer. Van de zomer. Van de lekkere rockstem die en prima soundtrack was voor dat moment. Het kon me vrij weinig schelen dat er misschien mensen keken hoe ik af en toe in mijn eentje mee zat te neuriën, onderuit gezakt tegen de boom, hoofd op en neer deinend.
Bij het uptempo-nummer 'Superman' zet Kelly zijn shades op, als een echte rocker betaamd
Zo kwamen bijna al mijn favoriete nummers voorbij. Van de nieuwe 'Uppercut' tot de klassieker 'Maybe Tomorrow'. Zo mooi om ze eindelijk een keer live te horen. Ook de live vertolking beviel me erg goed. Je komt wel eens een performance van iemand tegen waardoor je aan diens capaciteiten gaat twijfelen. Dat was hier zeker niet het geval. Stereophonics rock - ook live! Daar leek ook het weer er wel mee eens te zijn. Want het zonnetje bleef lachen. Toen Kelly eenmaal het opzwepende 'Have a Nice Day' inzette, dacht ik nog; "Ja... dat lukt nu wel." Er verscheen een glimlach op mijn gezicht. Wat kan het leven soms toch mooi zijn. Tja, ik verval niet graag in clichés, but it had to be said; sometimes life is good - especially in good company!
Het was dus een zalig vakantiemoment. Eentje alleen van mij. Een offer was het ergens wel om de band in the flesh te moeten missen, maar ergens was ik wel dankbaar. Voor de rust en de ruimte. Als ik daar immers had gestaan had ik ze immers wel gezien, maar was het een geduw en gedram geweest. En wie weet had er, net zoals bij Muse, weer een bodybuilder met petje voor me gestaan die me alsnog van het zicht had beroofd. Nee, ik vond het eigenlijk niet erg. Laat ik het zo zeggen; het was een perfect aperitiefje. Een smaakmaker voor wat er vast binnenkort nog komen gaat.
Ik zeg alvast 1 ding; Kelly, here I come!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten