De Altink Affaire

Zaak: Kunstvervalser ontmaskerd?
Hoofdpersoon: C. Van Loenen
Lijdend voorwerp: J. Meijerink (het is maar hoe je het bekijkt)
De eis: 150.000 euro ---> afgewezen!
Oordeel: gebrek aan bewijs
Eis hoger beroep: 75.000 euro

“Zou je met een vrouw die besmet is in bed willen duiken? Ik niet!” Direct duidelijk, het argument dat Van Loenen gebruikt om uit te leggen waarom hij de met valsheid beschuldigde schilderijen niet terug wil nemen. Helaas voor hem wil hij tegelijkertijd ook niets kwijt over de oorsprong van de beruchte werken, wat hem juist een alibi zou verschaffen. “Natuurlijk weet ik wel waar ik mijn spullen vandaan heb, maar als ik met vingers ga wijzen, trek ik anderen mee mijn problemen in.”

Goed verzonnen
Het klinkt heel nobel, maar het zou net zo goed een leugen kunnen zijn. Een verzinsel van een man die in het nauw gedreven is. Feit is namelijk dat hij in 1992 werd gezien als het "kwade genius" achter een reeks onechte Ploeg-schilderijen. Daarop zat hij 4 dagen vast in de cel en werden er maar liefst 30 doeken in beslag genomen. Volgens een bloedlinke Meijerink, een man die hem al 3x voor de rechtbank sleepte, is de veinsende vervalser nog steeds actief en zijn ook de neppers die hij een aantal jaar geleden kocht van zijn hand. Vanuit zijn comfortabele woonboerderij heeft hij ze willens wetens voor een originele Ploeg-prijs verkocht. De schade in totaal? 23.000 euro. “Oplichting!”, claimt Meijerink na een grondige taxatieronde. “Onzin!” roept Van Loenen, verontwaardigd. Sindsdien zijn de vrienden vijanden. Met maar één doel voor ogen: hun gelijk bewijzen. Ten koste van alles.

Het klinkt als een soap, toch is het 'based on a true story'. Al 10 jaar loopt deze zaak. Al 10 jaar worden nieuwe bewijsstukken aangevoerd, experts uitgehoord en advocaten ingeschakeld. Het is een heel gevecht en ik vraag me af of oud-politieman Meijerink er zelf zo langzamerhand ook een beetje zat van is. Nou is de bovengenoemde koopsom misschien een heel bedrag - die rechtsgeleerden werken ook niet voor niets! Ik gok dat er al lang een envelop op de deurmat is gevallen met een berekening waarvan je steil achterover valt. Zijn grenzeloze wraak en onuitputtelijk eergevoel zouden hem nog wel eens duur kunnen komen te staan.

Boven: Ploeg-schilder Jan Wiegers werd ook al veelvoudig gekopiëerd

 Maar deze keer zal het anders lopen! Tenminste, dat belooft het kunstslachtoffer ons. Want nu heeft hij toch spraakmakende en solide bronnen verzameld! (dat mag ook wel na al die tijd) Kenners die, volgens hem, zonder a shadow of a doubt kunnen zeggen dat zijn aanwinsten geen meesterwerken maar priegelplaatjes zijn. Met een waarde van, je raadt het al; 0 komma 0 euro. Jammer genoeg voor hem zit de Beilense Schilderboer ook niet stil - die heeft imiddels een heel rapport opgesteld waarin uitgebreid in wordt gegaan op de incompetentie en twijfelachtige geloofwaardigheid van de tot dusver aangetreden professionals.. Hard tegen hard, zei ik toch.

Gemakkelijker gezegd dan gedaan
Dit bewijst maar hoe moeilijker het is om je tegenstander 100% als kunstvervalser of kunstbesmetter neer te zetten. Zelfs experts hebben immers een mening, niet alleen hun vakkundige kunnen. En die kan door geruchten en eigenbelang behoorlijk veranderen, vooral in een zaak die zo high profile is als deze. Zo schatte Ploeg-kenner J. van den Hende in the nineties enkele schilderijen uit het genre op ontelbare waarde, maar kwam hij onmiddellijk op zijn bevindingen terug toen bleek dat ze afkomstig waren van de meer berucht dan beroemde schilder Cor van Loenen. Trillende handjes zal hij ervan gekregen hebben - om als een van weinigen tegen de stroom in te gaan. In de media gonst de nervositeit intussen duidelijk door: niemand wil met een vieze naam weer naar huis; besmeurd, vernederd.. Nee, dan maar vieze vingers.

Boven: zelfportret van Altink himself

The verdict
Het is dus niet alleen een ja-nee schreeuwpartij tussen de oude vrienden, maar ook een schaakpartij op dun ijs tussen de kunstkenners die zich hebben laten meeslepen in deze affaire. Wat een gedoe. And I thought art was meant to be fun. Ach, eind augustus zullen we wel horen wat het wordt. Als het houten hamertje een 'guilty' of 'not guilty' door de kamer schalt. Of zal dat voor de man nog een seintje zijn om de volgende rechtszaak in de startblokken te zetten...? Laat ik het maar niet te hardop zeggen. Ik geef hem nog eens ideeën.

De nieuwe definitie van 'zondag'

Ik schrijf dit al plakkend aan mijn bureaustoel, met het raam wijd open.

“30 graden, wish you were here!” Zoiets lees je normaal op een exotisch anzichtkaartje uit Verweggiestan. De zandkorrels zitten er nog aan en de transpiratiesporen zijn nog op de postzegels te vinden. Vakantieweer. Wij zitten er altijd naast. En is het al een keer raak, is de felbegeerde zonneparade slechts van korte duur. Ben je net naar boven gerend om je korte broek aan te doen, is het tegen de tijd dat je beneden bent alweer bewolkt. Tsss.. typisch.

Niet nu. De God van het Weer weet het goed met ons gemaakt; een hele week non-stop hitte. 100% zon. Geen regendruppel in zicht, net zo min donderwolken als in Egypte en het enige zachte briesje is de lauwwarme tocht die langs je benen glijdt als je naar binnen vlucht. Heerlijk toch? Dit is waar we nou zo lang op hebben gewacht. Of, wacht eens even.. ook weer niet. We zijn het in ons Kermit de kikkerlandje gewoon niet meer gewend. We kunnen niks meer hebben, lijkt het wel. Als smeltende softijsjes hebben we ons op de tuinstoelen gedrapeerd.

Toch willen we ervan genieten. In de zon zitten. Nu kan het (eindelijk) immers! Dus toch een paar stapjes naar buiten wagen; teen per teen. En dat is niet bepaald easy. De heisa begint al bij het opstaan. Want wat trek je met dit sudderende weer in Godsnaam aan? Alles lijkt teveel, te warm, te zwart, te dik, te lang. Ik zeg eerlijk; ik had de hele week het liefst gewoon in mijn ondergoed rondgelopen. Lekker fris. Niks dat plakt aan je knieën of je heupen. Freedom! Maar goed, we hebben ook buren natuurlijk… (wat in mijn geval een flinke verzameling bejaarden betekend) Ik hoor ze nu al de-jeugd-van-tegenwoordig-achtige-dingen mompelen.

Is het mijn fout dan dat je je met dit weer bijna wel in het vriesvak terug wilt trekken? “Nee,” lijkt mijn kat (die zich tig keer per dag in de bosjes verstopt en alleen uit de schaduw komt om te eten) te zeggen. Het is een twijfelachtige situatie. Zelfs de wc-mat lag vanmiddag pontificaal op de terrastafel. Mijn moeder had de badkamer schoongemaakt, waarbij het hoogpolige ding waarschijnlijk in de weg had gestaan.. Maar verdacht opzettelijk leek het wel. Alsof het kleedje daar lat te chillen. Te bruinbakken. Haha, dan vraag ik me toch af wanneer mijn winterdekens het zolderraam uit komen springen. Die zullen er ook wel snakken naar om getuige te zijn van een ander jaargetijde. I can’t blame them.

Had ik het in mijn vorige blog al over ijsjes, moet ik er ook nu weer een welverdiend woord aan wijden. Het is een verademing dat ze bestaan. Al heb ik ooit gelezen dat je met warm weer het beste warme drankjes kunt nuttigen, kan ik niet om mijn biologische thermometer; ik wil koud. IJs- en ijskoud. Net zoals in de reclame, weet je wel. Zo heb ik waterijsjes helemaal opnieuw ontdekt. De hele onderste lade van koelkast ligt er dan ook vol mij. Rood, geel, paars. You name it. Het is een wonder dat het ding nog dicht wil. Je zou er bijna op moeten gaan zitten, als bij een reiskoffer. God knows – ik zou het niet erg vinden. Krijg je een heerlijk koele kont van. Aaaaah. *zucht*

Update: mijn moeder kwam net mijn kamer binnengesneld met het vreugdige nieuws dat het morgen nog eens 33 graden kan worden… Voor de zekerheid typ ik het nog een keer volledig uit; drie en dertig! (Bizar. Zou de opwarming van de aarde dan toch geen fabeltje zijn?) That’s it! I’m moving to Alaska. Stuur jullie allemaal een kaartje, promise. “I wish you were here…”

3x Gekheid zonder stokje

Hierbij introduceer ik een nieuw genre: de 3 raarste zinnen van de maand. Eigenlijk zijn het er geen drie. Eigenlijk zijn het geen zinnen. Afijn.. maakt niet uit. Lees en huiver... (of niet)

De koffiepot is verknocht aan mooie dingen. De slingers staan er niet bepaald om te springen. Maar elke keer dat de klok luidt, loopt de kerktoren in een draf de trap af.

De vogelboom schudt suf verbaasd met zijn veren. De wasmand kan daar nog wel wat van leren. Maar als het bad eenmaal volloopt, drijft het washandje anoniem langs mijn ellebogen.

De zandbak praat met een bek vol tanden. De vingerhoeden hebben echter niks omhanden. Maar ieder moment dat de schommel slaapt, wandelt de kersenboom zoetsappig de oprit uit.

Oké, oké... omdat iedereen toch half een stokje verwacht, krijgen jullie van mij met dit lekkere weer een warme ijslolly. Nee, met dit ijzige weer een lollige...ehm...nee

Je zou niet zeggen dat dit eigenlijk zeepjes zijn waarmee je je tijdens het douchen of badderen kunt wassen. Wow. Wat de Italianen tegenwoordig ook allemaal verzinnen. Toch zien ze er zeer smakelijk uit. Je gaat er spontaan van schuimbekken (pun intended) Ik smelt al bijna als ik er naar kijk. *rent naar de vriezer* Lang leve Festini!

Not aMUSEd

Event: Zaterdag was het zover; time for Muse @ Goffertpark, Nijmegen.
Ervaring: we had a blast! Ze speelden supergoed + de lichtshow was weer eens indrukwekkend.
Score: vier en een half ster
Waar stonden wij: in het midden, vrij vooraan (helaas achter redelijk lange jongens met wild haar en mutsen op grrr)
Grootste 'maar': de vooracts hadden ze rustig achterwege kunnen laten... mijn God wat een aanfluiting!

Voor iedereen die niet naar het concert is geweest, kan ik heel kort zijn; het voorprogramma was gewoon bagger. In en in slecht. Bij de eerste act stond het geluid zo hard aan dat ik de drums zowat in mijn borstkas kon voelen rammen. Ook versprong de geluidssterkte steeds zodat het bijna leek alsof er een klein kind aan de knoppen aan het draaien was. De zwartleren capuchon en bad ass zonnebril wist daar niets aan te veranderen. Al zat hij razend enthousiast achter zijn keyboard te pingelen. *kuch* Lady Gaga wannabe? *kuch*

We want Muse!!!
Waar ik wel om moest lachen, was de jongen achter mij die, toen de zanger in het Engels aankondigde dat ze uit België kwamen, op boze meebrul-toon riep; "Nou, praat dan gewoon Nederlands, man!" Mijn buurmannen hoorde ik gniffelen toen ik, na de zoveelste 'this is the last song', enigszins ongenuanceerd gilde "We want Muse! We want Muse! Just go home! Just go home!" Helaas, het mocht niet baten. Ze bleven gewoon staan om hun kunstje af te maken. Intussen probeerde mijn zus op Twitter te klagen over onze situatie, maar typisch; geen verbinding. Sms'en ging ook supermoeilijk. Oh, arme ons.


De tweede opening act was nog een tikkeltje erger. Ik zat op een gegeven moment gewoon te kijken of ik na mijn kappersbeurt van 2 weken geleden alweer gespleten haarpunten had. Echt, de saaiheid droop ervan af... met duizend druppels tegelijk. Al had de zanger een op zich goede stem - zijn gebrek aan charisma en het eentonige/trage/trieste repertoire dat hij ten gehore bracht, zou misschien eerder iets zijn voor op een begrafenis. Dat past niet bij een massa mensen die zich verheugt op een energieke band. Nee, trust me. Ze hebben nog wel een hitje gezongen wat het geheel bijna dragelijk maakte, (niet memorabel genoeg dat ik de titel nog weet) maar in het algemeen komt de term comazingen bij me op. Nieuw woord? Ach, als ze nog wat vaker met onze geliefde Britten mee hitchen, staat het volgend jaar ook in de Dikke Van Dale.

Behalve de 2x 30 minuten voorprogramma en 2x 30 minuten geluid en instrumenten veranderen (I know vet lang! Who came up with that?!) was ik ook niet bepaald gecharmeerd door de sukkelige jongens en meisjes die halverwege de échte show besloten te gaan crowdsurfen. Hoort dat sowieso niet van voren naar achteren te gaan? Zodat je kunt zien dat er iemand aan komt? Hmmm. Questions, questions. In ieder geval kreeg ik een of ander vrij massaal lichaamsdeel op mijn kop. Elleboog, knie, voet...? Mijn zus had nog meer pech; die werd bijna ondersteboven gesurft door het knettergekke stel.
"Oh, sorry, hoor. Gaat het?" zei het onderdeurtje, schijnheilig beduusd. Hij gaf haar nog net geen schouderklopje.


Zulke idioten lopen daar dus ook rond. Maar ook waren er meiden die probeerden naar voren te dringen door keihard te duwen en te beuken. (goh, ik ben toch sterker dan ik dacht!) En er waren gasten die zonder enige schaamte complete lyrics mee zaten te bléren. Niet normaal meer. Als je denkt dat de Idols audities erg zijn.. you aint heard nothing yet, haha! Mijn zus heeft -heel sneaky natuurlijk- een van deze types vastgelegd. Caught on camera, zullen we maar zeggen. Ik zei nog tegen haar dat ze het filmpje op Youtube zou moeten zetten. Wie weet wordt het wel een hit. Op die manier kunnen we onze martelgang toch nog een positieve draai geven. ;)

En dat mag ook wel. Want al met al hebben we 5 uur, ja, mensen, maar liefst 5 uur gestaan. Stil. Met 50.000 andere liefhebbers. Op een plekje van nog geen 30 bij 30 centimeter. Of misschien toch 3 bij 3? De belevenis deed me vaag denken aan een creepy documentaire over de zielige kippetjes van de bioindustrie die ik jaren geleden waar gebeurt eens heb gezien. Maar ik durf te wedden dat zelfs die niet worden onderworpen aan een muziekrotzooi van dit nivellerend niveau..

The Muse Effect
Ach, gelukkig kon de hoofd act alles wat zich daarvoor had afgespeeld uitwissen. Na een minuut of wat van het echte werk deden mijn voeten en oren niet meer pijn en zat ik alleen nog maar te swingen. Yes! Ineens wist ik weer waarom we zo lang hadden gewacht. Matt en co heeft het toch maar weer mooi klaar gespeeld. Well done, fellas.

Moddergooien/harentrekken

'Schaam je', lijkt de media te zeggen. En de politiek vooral. 'Schaam je diep'. Hoe kun je nou op Wilders stemmen? Die man is gewoon slecht. PVV is geen optie. Mensen die daar op stemmen 'hebben geen hoog intellect'. Fijn zeg, vrijheid van meningsuiting! Fijn zeg, je mag zelf beslissen wat je doet.

Ik kan me er zo aan ergeren. Echtwaar. Al dagen zit ik tegen dit gedrag aan te hikken en ik blijf het regelmatig tegenkomen. On-line, op televisie, op straat.. Zelfs in de klas hoorde ik een paar meiden giechelen; "Nee, echt, hij wilde niet zeggen op welke partij hij had gestemd - dan kun je gelijk van het ergste uitgaan, hè?! Zal wel een PVV'er zijn..." Ik word er zo moe van. Gewoon echt moe.

Natuurlijk hoef je het niet allemaal met elkaar eens te zijn. Daarom zijn er ook zoveel verschillende partijen; om aan alle meningen en belangen te voldoen. Maar wie zegt dat de ene beter is dan de ander? Normaal gesproken is zoiets ongehoord. Niet in de politiek. Niet in de media. Daar gaat het moddergooien en harentrekken maar door. Onbeschaamd. Ik zal je eerlijk vertellen dat ik zelf ook aardig aan het twijfelen ben gebracht. Niet alleen door de weerzin, afkeer en spontane misselijkheid dat het woord 'Wilders' met zich mee bracht op TV, maar ook door de geschokte reacties van mijn familieleden.

 "Lieverd, dat kan echt niet, hoor!"

Mijn tante dacht eerst dat het een grapje was. "Als jij Wilders stemt, stem ik op de VVD!" grijnsde ze. Toen ik zei dat ik er daadwerkelijk serieus over nadacht, keek ze me met paniekblosjes op haar wangen aan. "Wat? Dat kun je toch niet doen. Die man is een racist. Lieverd, dat kan echt niet, hoor." Zo. Ook weer duidelijk. Ik heb hierin geen eigen keuze. De keuze is al voor me gemaakt. Ik kan en mag op iedereen stemmen. Alle partijen doen vrolijk mee - behalve, je raadt het al - de PVV. Die zijn stout geweest en moeten op de bank zitten. Wachten tot ze weer mee mogen spelen. (als het er al ooit van komt... want socialisten spelen niet met racisten *ahum*)

Ergens snap ik alle ophef en lichtgeraaktheid wel. Sure, Wilders heeft af en toe flink heftige dingen gezegd. Oké, hij is een persoon die in aanpak net zo opvallend is als zijn kapsel. Maar heeft iemand echt goed naar zijn agendapunten gekeken? En echt goed vergeleken? Ik wel. En geloof me als ik zeg dat er heel veel goede dingen tussen stonden. Zoals het behouden van de studiefinanciering, hogere straffen voor criminaliteit (en überhaupt straffen voor dierenmishandeling), het intact houden van de AOW-wet zoals hij nu is + het korten van de ontwikkelingshulp zodat er meer in Nederland kan worden geïnvesteerd.

Toch is het enige waar je ooit iets over hoort zijn mening over de islam. Zijn felle uitspraken (vooral in het verleden) en de one-liners die er met geile handjes door de media is uitgehaald. De negativiteit is er ingestampt. We mogen hem niet aardig vinden. En we mogen het al helemaal niet met hem eens zijn. Dat is fout. Dat is gevaarlijk. Al heeft hij wel vaak een punt. Al heeft hij, in essentie, wel gelijk.

Oké, zijn aanpak is verkeerd. Dat zeg ik er gelijk even bij, maar dat wil niet zeggen dat hij al die kritiek maar uit zijn duim zuigt. De cijfers liegen er niet om. 7,2 miljard euro wordt er elk jaar uitgegeven aan immigratie. Dat is gewoon ongelofelijk. Insane! Als de boel een beetje beter geregeld zou zijn, denk eens wat we dan allemaal met dat geld (of de helft ervan bijv.) zouden kunnen doen.

Vertegenwoordigd, verlaten, vern**kt

En, nee; ik heb echt niet alleen maar op de PVV gestemd omdat de PVDA de studiefinanciering in de spaarpot heeft gedaan. Al was dat wel, dat geef ik eerlijk toe, mijn eerste beweegreden om er nog eens serieus over na te denken. Maar na tien seconden wist ik het zeker; ze hebben het zelf verpest. Ik ben van huis uit PVDA opgevoed en heb vrijwel altijd trouw op die partij gestemd - maar ik voelde me bij deze verkiezingsronde gewoonweg niet door hen vertegenwoordigd - sterker nog; ik voelde me door hen in de steek gelaten en, minder netjes gezegd, flink vern**kt.

Dat ze zich nu een nederlaag op de hals hebben gehaald, kan ik dan ook bijna niet zielig vinden. Tja, ik vind het stom. Als ze dat financiële gerommel achterwege hadden gelaten, hadden ze de steun van de studenten (merendeels) zo in hun zak kunnen steken. Maar, nee. We moeten weer eens bezuinigen. Er moet weer eens wat af. Een raad eens bij wie. Jeetje, dat beloofd nog wat met de VVD aan de macht. Die hebben van arbeiders plagen zowat hun hobby gemaakt.

Misschien had ik toch PVDA moeten stemmen. Gewoon om een blauwe 2e kamer te voorkomen. Maar, ach, wie ben ik? 1 stem is geen stem. We zullen het zien. Ik hou mijn hart vast...

Hello Cleopatra

It's done. Mijn zus en ik gaan op vakantie. Eigenlijk hadden we onze ambitie op een laag pitje gezet en hadden we voorgenomen vooral naar de weekendjes-weg-opties te vragen. Maar toen we het reisbureau eenmaal binnenkwamen en alle exotische folders en flyers ons tegemoet glunderden, konden we het toch niet laten. Toch maar gelijk even vragen hoeveel zo'n reisje eigenlijk kost. "Nu we hier toch zijn..."

Aan de titel raad je het al; Egypte is het uiteindelijk geworden. Al bracht de optie voor een ontdekkingsreis door Thailand ons op een gegeven moment aan het twijfelen. Maar 16 dagen is wel aardig veel. We moeten eerst even wat ver-weg-vaardigheden opbouwen en aan het idee wennen. Dan is acht daagjes in the desert toch wel een leuk -en ook spannend!- begin. Zeker.

8 dagen + nijlcruise + piramiden + sfinx + Cairo + kamelenritjes = lots of fun.


Vooral het varen op de nijl in de cruiseboot lijkt me een geweldige ervaring. Ik denk al aan zonsondergangen, zonsopgangen, wilde dieren die in een ongerept landschap staan mooi te zijn, op het dek wandelen met mijn haar in de wind en een warm zomerzonnetje op mijn huid. Lekker! Heerlijk!

Dat wordt flink veel foto's nemen. Ik denk dat het misschien maar beter is om er een accu bij te kopen. En wat extra geheugen kaartjes. Want met 2x 500 MB kom je niet ver... en dat was nou juist wel de bedoeling ;)


Een paar handige woorden en zinnetjes die een beetje houvast bieden:

Hallo - Salaama Aleikoem

Ja - Naam / aywa

Nee - Laa

Dankje - Shokran

Ik begrijp het niet - Ana mish fahem?

Kunt u mij helpen? - Moumkin tissah etnie?



P.S: zie later mijn scherpzinnige blog tegemoet over de kledingsvoorschriften van vrouwen/toeristen in Egypte. Heb er veel ophef over gehoord. Ben benieuwd hoe streng het nou werkelijk is. Dan laat ik jullie ook gelijk weten hoeveel huwelijksaanzoeken en spontane liefdesverklaring ik heb gehad, hahaha!

Remote Control...

Soms bedenkt de overheid iets wat wel werkt. Echt werkt. Zelfs te goed werkt. Wat? hoor ik je denken. Maar echt, dit sloeg alles:

Mijn tante kwam gisteravond ineens de trap afgesneld en de kamer binnengestormd. Ik schrok op uit mijn gedachten. Ze keek me paniekerig en wanhopig aan en brabbelde iets over 'jongens op haar computer'. Ik vroeg haar nog eens rustig adem te halen. "Wat is er aan de hand?"
"Ze zwaaiden zelfs naar me!"
"Wie?"
"Die jongens!"
"Welke jongens?"
"Op mijn beeldscherm. Ik was bezig op Marktplaats toen er uit het niets een webcam schermpje in beeld kwam. 'Remote control' stond er in grote letters onder..."
Ik zag haar ogen groter worden. Ze bleef de hele tijd in de deuropening staan.
"Ik... ik wist niet wat ik moest doen dus heb ik maar snel de computer uitgedrukt. Wie weet wat dat was. Wat ze van plan waren..."
"Oh!" riep ik uit. "Ze zouden toch niet je computer gehackt hebben?"
Op dit moment ziet ze eruit alsof ze bijna een hyperventilatie aanval krijgt.
"Geen idee. Maar ik schrok me rot! Wat moet ik nu doen? Ik durf de computer bijna niet meer aan te zetten. Maar eigenlijk wil ik wel een virus scan doen."
"Denk je dat dat helpt?"
Ze fronst haar wenkbrauw. "Hmmmm. Anders weet ik het echt niet. Ik moet toch iets doen. Nu heb ik er zo'n vreselijk gevoel over. Wie weet wat ze allemaal aan het doen zijn met mijn gegevens."
Dit woord lijkt een alarmbel in haar hersenen te doen rinkelen.
"Mijn gegevens! Mijn.. mijn marktplaats! Mijn girorekening! Mijn persoonlijke accounts!"
Ze staat nog steeds te staan en ik weet eigenlijk niet of ik haar moet vragen om te gaan zitten of ik zelf moet gaan staan. Ze staat zowat op haar plek te shaken.
"Misschien moet je Peter maar bellen?"
Ik heb die gedachte nog niet uitgesproken of ze reageert al; "Ik heb Peter (onze computer wizz vriend) al gebeld, maar hij nam niet op. Net nu natuurlijk niet. Ik ga het zo nog een keer proberen."
"Hij zal vast wel ergens rondhangen. Misschien dat hij het probleem kent, al denk ik niet dat dit iets is wat je met AVG of Ad-Aware op kan lossen..."
"Nee... Shit! Mag ik anders op jouw laptop even mijn wachtwoorden veranderen? Als ik niks doe, word ik gek."
"Nou, liever niet. Ik bedoel, als ze via jouw internet jouw op jouw pc kunnen komen, kunnen ze dat ook doen met die van mij"
Ik huiver bij die gedachte. Ergens voel ik me wel schuldig, maar better safe than sorry.
"Je zou het bij oma kunnen proberen te veranderen."
Gemene suggestie. Ik weet als geen ander dat de internetverbinding daar zo sloom is als een aangereden slag met zuurstoftekort.
"Dat ga ik doen!"
Dan snelt ze weer terug naar boven om de computer opnieuw op te starten en het gehele beschikbare virus-pakket te laten lopen. Boem boem boem. Ze is weer beneden; grijpt de sleutels en vertrekt naar oma's appartement om de hoek.

Dames en heren, half een 's nachts was ze weer thuis. Nog steeds in volle staten. De virusscanners hadden niks gevonden. Nul. Nada. Nothing at all.

Ik vond het dan ook sneu toen mijn zus met in de ochtendtrein vertelde van een PRECIES dezelfde ervaring. Kennelijk had mijn tante niet goed genoeg gekeken. Onder het schermpje stond namelijk het regeltje: 'project van veilig Nederland - wees voorzichtig met uw gegevens'

Tja, beetje lullig, maar had ze de kleine lettertjes maar moeten lezen.

30 seconden van vervreemding

Ons laatste magazine voor het blok 'tijdschriften' is al druk in de maak. Voor mijn item heb ik een interessante en dappere vrouw geïnterviewd, namelijk de documentaire maakster Claudia Lisboa. Deze van origine Braziliaanse laat in haar heftige real-life docu het ware gezicht van haar familie zien. En dat is nogal lastig; meer dan de helft heeft zich inmiddels laten gladtrekken, leegzuigen en injecteren. Claudia niet - zij is als enige in haar door schoonheid geobsedeerde familie aan de druk voor het mes ontsnapt. Ze noemt zich dus niet voor niets een Beauty Refugee...

Het was een intens interview waar ik al na ons eerste telefoongesprek erg naar uit keek. Ik was onder de indruk van haar verhaal. Van de bizarheid ervan. De ver-van-mijn-bed-maar-toch-dichtbij sfeer ervan. Zulke verhalen hoor je tegenwoordig immers steeds meer, zij het in minder extreme mate. Dat haar familie erg extreem is, weet Claudia dan ook wel. Dondersgoed. "Maar zo zijn ze nou eenmaal." Perfectionisten, vooral als het om hun uiterlijk gaat.

Hier een preview van mijn item:

Het is rumoerig in de Coffee Company in Amsterdam. De zon schijnt fel bij de ramen naar binnen, al lijken de zomers geklede bezoekers daar geen last van te hebben. Met een hete kop thee in haar handen, loopt Claudia Lisboa naar het enige vrije tafeltje dat vergeten in de hoek staat. Ze glijdt in haar stoel en kijkt nieuwsgierig om zich heen. De 47-jarige Braziliaanse oogt klein en tenger, toch spreekt er een enorme vastberadenheid uit haar persoonlijkheid. Het is direct te merken dat ze er geen probleem mee heeft om zo open over haar familie te praten, hoe pijnlijk het ook is.

Vreemd gezicht
“Het begon allemaal vijf jaar geleden. Ik woonde toen nog in Zweden en was net in Brazilië aangekomen om mijn familie te bezoeken. Ik slenterde met mijn koffers door de aankomsthal, op zoek naar een bekend gezicht. Ineens hoorde ik in de verte iemand mijn naam roepen. Ik keek op, maar zag geen bekende staan. Uiteindelijk zag ik mijn zus in de menigte staan. Terwijl ik naar haar toe liep, merkte ik tot mijn verbazing dat de vrouw naast haar maar bleef roepen en zwaaien. Ik weet nog dat ik dacht; ‘wie is nou die vrouw die steeds mijn naam roept? Moet ik die kennen?’ Het is bizar, maar ik had er dertig seconden voor nodig om in te zien dat die ‘vreemde’ mijn eigen moeder was…,” zegt Lisboa, nog steeds verbijsterd.


Ze beschrijft het als een moment van vervreemding. “Ik snapte er niets van. Gevoelsmatig klopte het gewoon niet. Ik wist wel dat zij het was, maar ze leek een totaal ander persoon!” Ze neemt een vlugge slok uit haar kopje. “Echt alles was anders. Haar lippen, haar ogen, haar wangen; eigenlijk haar hele gezicht. Als ik haar stem niet had gehoord, had ik haar nooit herkend.” Lisboa snapte niet wat haar moeder had bezield en vindt het nog steeds raar om aan dat moment terug te denken. “Maar zo’n ervaring raak je niet zomaar kwijt, hoe graag je dat ook wilt. Het heeft dan ook vijf jaar lang door mijn hoofd gespookt. Ik moest er iets mee doen. Zo is het idee voor de film ontstaan.”

Wat ze zo erg aan plastische chirurgie vindt, is dat je er steeds meer van je verwacht wordt. “Je mag tegenwoordig geen fouten meer hebben. Je moet perfect zijn,” zegt ze met pittige toon, “al ben je dan eigenlijk jezelf niet meer.” Dat er een standaard gecreëerd wordt voor je uiterlijk, vindt ze zowel triest als jammer. “Want als iedereen er aan toe geeft, zien we er straks allemaal hetzelfde uit. Je wordt als het ware een kopie van iemand anders.” Terwijl juist diversiteit juist goed is omdat het voor een uitdagend zorgt. Haar kop thee is inmiddels leeg, maar haar overtuiging is nog lang niet opgedroogd. “Ook vind ik het erg dat we tegenwoordig zo op de buitenkant gefocust zijn,” gaat ze verder. “Een leuk uiterlijk is mooi meegenomen, maar je bent toch veel meer dan dat?”

De perfecte jij
Bij de gewetensvraag of ze zich ergens toch kan voorstellen dat mensen zich laten opereren, reageert ze nadenkend. “Ja, ergens wel. Als je onzeker bent of veel druk voelt vanuit je omgeving om iets aan jezelf te laten veranderen, ben je misschien niet sterk genoeg om de verleiding te weerstaan.” Daarbij komt dat, als je eenmaal op die stoel zit, je zoveel ‘opties krijgt voorgeschoteld’. Haar ogen worden groot. “Er kan zoveel gebeuren. Je wordt in feite voorgesteld aan een perfecte ‘jij’ waardoor er zich een totaal nieuwe wereld opent. Zelfs ik voelde dat wel toen ik daar zat! Er wordt een magisch sfeer gecreëerd die je helemaal meesleurt. Het is heel moeilijk om daar ‘nee’ tegen te zeggen.”