Natte knieën, natte kont

Ik hoor je denken; wat een rare titel. Maar maak je maar geen zorgen. Ik doe niets wat niet mag. ;) Nee, ik ben samen met mijn zus afgelopen dinsdag wezen snowboarden. Of tenminste, dat hebben we geprobeerd. Het was pas een introductielesje, dus van het daadwerkelijke 'boarden' is weinig terecht gekomen. Wel heb ik geleerd hoe je goed moet staan en (niet onbelangrijk) hoe je goed moet vallen...!

Even een preview van ons met een ge-wel-di-ge helm op

Nou, de eerste les was op dinsdag. Het ging eigenlijk vrij goed. Dat wil zeggen; ik kon er dan wel niet veel van (zeg maar gerust niks) - maar ik was tenminste niet bang. En dat vond ik al heel wat. Je staat immers wel mooi met beide benen op een zo'n plank en op zo'n rolbaan die met verrassend snel tempo en een naargeestig gezoem naar achteren beweegt. De les duurde trouwens een uur. Nouja, niet helemaal omdat je 10 minuten les hebt, gevolgd door 10 minuten pauze. Dat wordt zo dan 3x herhaald, zodat je na die tijd een beetje op adem kunt komen. Totaal onnodig, dacht ik. Ik weet nu inmiddels wel beter...

Al met al, wat heb ik geleerd in twee lessen:
- staan
- opstaan na vallen
- knie aanraken (stang loslaten dus)
- dat je echt wel een helm en kniebeschermers nodig hebt.. au
- als je twijfelt val je
- als je bang bent val je
- als je verkeerd staat val je
- als je naar iemand moet luisteren en/of kijken val je
- de baan is nat. Erg nat.
- ik heb kippenkracht


Maar; first things first. Ik heb allereerst een helm uitgezocht. Jammer genoeg was de roze slechts in kindermaten verkrijgbaar (snowboarden is kennelijk geen fashion statement) en heb ik de witte maar uit het rek gepakt. We moesten daarna kijken met welk been we 'voor stonden', zoals ze dat noemen. Dit houdt niets meer in dan met welk been je, je raadt het al, naar voren staat. Het meisje van de kassa gaf ons spontaan een klein duwtje en keek of we met links of rechts naar voren stapten. Ik was rechts. Mijn zus ook. (wat wel apart is sinds ze linkshandig is..maar goed)

Na een snel Kodak moment te hebben vastgelegd (zie hierboven), grijpten we ons board en haasten we ons, zo casual mogelijk natuurlijk (wij zijn immers geboren snowboarden, dachten we nog) naar de baan. Toen ging het gelijk al mis. Ik kreeg de riempjes van mijn schoenen niet dicht. De instructeur moest het voordoen, maar ik bleef knoeien dus deed hij het maar gelijk. (klinkt misschien knullig, maar het is echt moeilijk, hoor!)

Anyway, toen mochten we dus beginnen. En ik bedoel het precies zoals ik het zeg; hij gaf in tien seconden een flits uitleg en riep direct: "Oké, we gaan beginnen!" Voordat ik er erg in had, raasde de baan naar achteren met dat vervelende, nare gezoem en gleed ik naar achteren. Ik lachte. Ik was immers blijven staan. Goed toch? Natuurlijk had ik geen idee dat je niet naar achteren moest gaan. Het was de bedoeling dat je met je gewicht naar voren drukte zodat je juist NIET naar achteren ging.



Oké, dat kan ik wel. Dacht ik tenminste. Trust me... dat is lastig, hoor. Vooral de eerste keer. Er was dan wel een ijzeren stang waar je je aan vast kunt houden (denk aan een soort barre als bij ballet), maar je hebt er niet veel aan - behalve dat je op de plek blijft waar je moest zijn. Namelijk aan de voorkant. Maar goed, als je op de grond ligt te krioelen, zal het wel niet tellen, n'est ce pas?

Dus, tweede probeersel van onze kant. (ja, ik zeg onze want ik was echt niet het enige kneusje dat was gevallen - gelukkig!) En weer deed ik boem. En nog eens. En nog eens. Jezus, dacht ik nu; hoe doen ze dat toch? Hoe blijf je in godsnaam staan op dat board EN aan de voorkant? Is het wel mogelijk?

Op een gegeven moment, dat me vervulde met trots, merkte ik dat ook ik keurig netjes op mijn plek blijf staan - precies zoals het moest. Ik zag later pas dat de instructeur zijn voet op mijn board had staan en me stiekem aan het meehelpen was. "Goed zo! Zo moet het." Ik voelde me lichtelijk teleurgesteld en verontwaardigd. Dacht hij soms dat ik het helemaal niet kon? Tssss.



---------> ZONDAG: take 2 aaaaaand action!

Hij had me eigenlijk moeten zien toen ik zondag voor de tweede les kwam. Toen ging het super! (tenminste, het blijven staan - over bewegen en andere trucjes zullen we het maar niet hebben...) Maar voordat ik over mijn volgend snowboard avontuur ga vertellen, wil ik eerst even duidelijk maken hoeveel spierpijn je na een 1ste les überhaupt hebt. Dat is namelijk niet niks! En mijn zus en ik maar grapjes maken over hoe fit we waren, over hoeveel energie we wel niet hadden en hoe 'powerful' we ons voelden na die introductieles. Pffft. We hadden het kunnen weten - we were warned in advance. Maar goed, wij geloofden het niet. We waren immers niet wezen turnen.

3 dagen. DRIE dagen, dames en heren, heb ik last gehad van mijn: armen, benen, nek, knieën en andere lichaamsdelen waarvan ik alvorens het bestaan niet wist. En dat pas bij het wakker worden. (en geloof me, je wordt dan heeeeel leuk wakker...) Maar goed dat we niet direct in al ons enthousiasme een tweede les hadden geboekt op donderdag - dat waren we vastbesloten te gaan doen! - want dan hadden ze me echt terug kunnen rollen. All the way, baby. Nee, dan was zondag een strategisch goed uitgedachte constructie. Time to heal. Recover.


Het lijkt zó gemakkelijk, hè? Marketingtruc, volgens mij...

Maar goed, over de 2e les: die ging een stuk beter. In het opzicht dat ik de makkelijke dingen van vorige keer kon. Alleen hadden we een andere instructeur die weer geheel andere oefeningen had. (terwijl ik eigenlijk had gehoopt dat je de eerste paar lessen geleidelijk aan, stukje bij beetje wat ondergedompeld werd in de verschillende technieken en 'moves' - vergeet het maar!) Het leertempo gewoon erg hoog. Elke keer dat je denkt; oh, zo moet het ongeveer, staat hij alweer met zijn afstandbediening klaar en word er van je verwacht om het maar even te gaan doen. Ja, dus. De instructeur heeft een afstandbediening. Had ik dat al verteld? Nee? Nou, echt het is een hels ding. In een klik van 0 naar 100, zo voelt het ongeveer.

Wat ook niet hielp was het publiek die stond mee te gluren bij de tweede les. Er was namelijk een jongetje (jaar of tien, wat een rotleeftijd!) voor ons aan die privéles had. Hij had doodleuk zijn hele familie meegenomen. En dan heb ik het over opa, oma, mama, papa en broertje. Omg. Is dat nou fair? Dat ze ons steeds moeten zien vallen? Niet dat ik nou zo'n mietje ben, maar bepaald fijn is het niet als er een heel stel vreemden staat te kijken. Niet te praten over de gekken op het balkon... "Hey, meisje!" (je weet direct wat voor soort mensen het zijn)



Maar goed, ook zonder pottenkijkers was de les vrij pittig. Want je moest ineens gaan stoppen. Om dit voor elkaar te krijgen moest je met je board zijwaarts op je hakken gaan staan en je gewicht (remember, die baan gaat naar achteren terwijl jij naar VOREN moet) op de juiste plek moet leggen. Dat is een vre-se-lij-ke oefening. Let me tell you. Ik werd er nogmaals aan herinnerd hoe slap ik eigenlijk ben want wat ik ook deed (en ik heb het echt geprobeerd) belandde ik steeds weer 1) onder die balk 2) op mijn kont 3) op mijn knieën. Nice! En niet dat je van het boarden zelf nou zo moe wordt, maar van het vallen en opstaan (of zeg maar gerust 'omhoogkrabbelen') dat is echt een killer! Maar ik 'moest het maar blijven proberen' dan zou 'het vanzelf lukken'. Tssss.

Feit: als ik nog een keer 'tenen omhoog!' hoor, ga ik gillen. Echt waar!
Feit: de volgende keer privéles lijkt mij ook wel wat!
Feit: zelf een fancy snowboard kopen in een leuk kleurtje laat ik nog maar even zitten...

And then there was (no more) light...

Stroomuitval. Altijd leuk. Toch?

Ik zat in mijn kamer en zat net middenin een aflevering van Desperate Housewives toen ineens het geluid samen met het licht wegviel en ik in het donker overbleef. Huh, dacht ik nog. Ik zal toch niet mijn stopcontact hebben opgeblazen door mijn intens computerverbruik? (je weet immers maar nooit!) Dat was niet het geval. Dat zag ik al wel toen ik me omdraaide en uit het raam probeerde te kijken. Alles lag plat. Bij de buren en de overburen en de overburen van de buren. Alles. Plat. Helemaal.

Toch bekroop mij dat naïeve gevoel van koppigheid en moest ik nog even het lichtknopje proberen. Nee. Deed het niet. Goh. Ik strompelde voorzichtig naar beneden (in het donker merk je pas hoe goed je je huis kent, zeg!) om te kijken hoe het beneden ging. Op de gang hoorde ik mijn ouders al lachen en roepen. Daar was het dus ook mis. Gelukkig had mijn moeder binnen no time alle kaarsen aangestoken en kon ik weer fatsoenlijk met mijn ogen knipperen.


Maar toch vond ik de situatie na verloop van tijd wel wat hebben. Het heeft toch wel iets. Geheimzinnigs of zo. Het brengt je meer in contact met het oude. Wat dat ook mag zijn. De sfeer van het mysterieuze en de onontkoombare aard van de doelloosheid (want wat kun je in godsnaam vandaag de dag nog doen URENLANG zonder stroom?) heeft iets aparts en interessants.

Bij mij zorgde het ervoor dat ik uit het raam bleef turen – bijna in ongeloof van het stille niks daarbuiten. Al hoorde ik later dat het alleen maar onze wijk betrof, leek het alsof de hele wereld was verdwenen. Niks was er behalve een zwarte horizon. Net het smoke monster uit Lost, maar dan nog veel groter.

Toch had het niets ongeruststellends. Het was eigenlijk wel fijn. Alles is ineens veel kleiner, veel dichterbij. (al is dat natuurlijk helemaal niet zo – alles was nog steeds keurig netjes op zijn plek, alleen zag je het niet meer) Het zet je toch wel aan het denken. Over hoe je leeft en wat er vandaag allemaal mogelijk is wat vroeger als wonder zou worden gezien.


Helaas dacht ik pas aan het woord ‘zaklantaarn’ toen ik al eenmaal naar de wc was geweest. Typisch. Maar goed, dankzij onze flinke voorraad sfeerkaarsjes konden we rustig ademhalen. Ze stonden dan ook door het hele huis. Ook in mijn kamer. Stom want internet lag er immers uit. Geen Desperate Housewives meer vanavond. Ik begon me dus zelf aardig desperate te voelen. In een leesstemming was ik niet bepaald en om nou maar met mijn Ipod in mijn oren op bed te gaan liggen….

Geen wonder dat iedereen vroeger altijd zo fit was. Als de hele wereldbevolking er een gewoonte van zou maken om dagelijks keurig om half tien naar bed te gaan, zouden er vast en zeker heel wat meer lachende mensen rondlopen.

Afijn, om half drie werd ik wakker gemaakt door een plotseling fel verlichte kamer. Hmmm, had ik dan toch de verkeerde stekkers er uit gehaald? Tja, in het donker lijkt alles hetzelfde.

Als ik kleermaker was geworden...

(was ik nu rijk)

Ik heb kleren. Veel kleren. Iedereen die me kent weet dat. Iedereen die me kent zegt dat. Ach, het is een compliment toch? Toch? Zo vatte ik het altijd op. Maar op een gegeven moment gaat er wel een lichtje bij je branden; hmmm, zou ik het maar een keer uit gaan zoeken. Gaan sorteren.

And so a plan was born. Naja, meerdere keren - alleen kwam het er vaak niet van. Vorige week was anders. Toen had ik er ineens zin in. Met mijn nieuwe Alicia Keys cd voor de nodige arbeidsvitaminen begon ik aan mijn missie.


Eerst heb ik alles per kleur (gelukkig was het al op kleur geordend, anders was het pas een klus geweest!) uit mijn kast verwijderd en op mijn bed 'gedeponeerd'. (zeg maar rustig geflikkerd) Uit al mijn enthousiasme + frustratie. Because I love my clothes. Maar geloof me, je had ook niet alles netjes opgevouwen als je voor mijn wardrobe had gestaan...

Ik heb de zolder afgezocht naar een geschikte kartonnen doos. Eentje die groot en sterk genoeg zou zijn om mijn kleding in kwijt te kunnen. Een verhuisdoos dus. Ja. Met de cd op repeat kwam ik er in een uurtje of twee wel doorheen. En de doos is (met gemak) vol gekomen.

Dus ja: genoeg dingen die ik al in maanden (soms zelfs jaren) niet meer aan had gehad en veel dingen waarvan ik dacht dat een vriendin of random Marktplaats persoon er misschien iets aan zou hebben. Tja, I'm a fan of fashion. Spullen zat om anderen blij mee te maken, dacht ik zo.


De mooiste dingen heb ik terug geplaatst in mijn kast. De jurkjes, overhemden en fragiele shirtjes op hangertjes en de gewone shirtjes op de plank. En hoe kan het nou dat ik alsnog drie stapels over hou daar boven? Was ik daar ook niet mee begonnen? Of misschien zijn het nu andere stapeltjes?

Ach, ik kan ook niet toveren. I'm just a girl.

En ja, ik kon het niet laten om mijn collectie enigszins creatief in beeld te brengen. Al die laagjes op elkaar. Ik moet toegeven dat het best wel iets desktop-achtigs heeft. Of zoals Rufus Wainwright al zong; "pretty things, so what if I like pretty things?"


I love fashion and damn proud of it!

Wat is red zebra?

En heleboel dingen. Het is een 'state of mind'. Of een ding natuurlijk. Het is alles. Wat je maar wilt. of dat nou...



een hippe nieuwe tas is....



of een geinige onderbroek...


...een blitse zonnebril


of misschien een paar killer heels...


of toch een verjaardagstaart...


Je kunt het zo gek nog niet bedenken (en dat heb ik dus heus wel gedaan), dát kan het zijn. Lekker gek. Ontspannen. Experimenteel. Origineel. Eigenwijs. Grappig (of het nou de bedoeling is of niet) en boven alles zoet. (of misschien zeg ik dat alleen omdat ik net een bitterkoekje gehad heb.. al had ik dan maar beter 'bitter' kunnen zeggen)

Het maakt ook niet uit. Het is mijn blog. Ik kan zeggen wat ik wil. Ha! Heerlijk gevoel.

Zeven dagen zonder internet...

Nachtmerrie of ontsnapping???



Ik geef het graag toe; vandaag de dag zijn we behoorlijk verwend. Met alle gadgets van tegenwoordig zijn we altijd en overal on-line en up to date. Zelf moet ik bekennen ook een behoorlijke media consument te zijn. Informatie is goud waard, is het niet? Als je een dag of twee je e-mail niet hebt gecheckt of er niet toe in staat bent geweest de songtekst van je favoriete nummers via het world wide web op te sporen, voel je irritatie in forse mate toenemen. Tenminste, in mijn geval wel. Daarom leek het me wel een leuk (of beter gezegd interessant) idee om te kijken hoe ik een week zonder internet zou functioneren. Voordat ik er aan begon, keek men me al meelijvol aan. Zou het dan zo erg zijn?

Dag 1
Ik heb eerst maar even mijn contacten vertellen van mijn 7-daagse afwezigheid verteld. Anders zullen ze nog denken dat er iets ergs is gebeurd of dat ik ze met opzet negeer. Dan hou ik straks geen vriendjes meer over op hyves. Ach, de meesten moesten er wel om lachen. Ze zeiden dat het een grappig idee was, maar dat ze het me niet graag na zouden doen. Hmmm, zou grappig een nieuw synoniem voor gestoord zijn? Ik heb het gevoel van wel.

Dag 2
Het gaat nog steeds vrij gemakkelijk. Alleen heb ik wel ontdekt dat het regelen van interviews nu stukken moeilijker is omdat mailcontact wegvalt. Misschien hoort het bij de zeitgeist van tegenwoordig, maar men zegt al snel; mail me het maar. Zo blijkt maar weer dat de echte wereld een stuk onbereikbaarder is dan de digitale wereld. Gelukkig heb ik vandaag de telefoon opnieuw ontdekt. En komt tot zien; hij doet het nog steeds! Nog iets positiefs: Door gebrek aan internet ga je bewuster om met de tijd die je hebt. Oké, in mijn hoofd klonk het iets spannender dan op papier…



Dag 3
Vandaag had ik een drukke dag, vol gepland met interviews. Ik had dus geen tijd om in de verleiding te komen. Zelfs in de mediatheek liep ik zonder problemen alle computers voorbij. Ha! Personal victory. Wel begin ik een praatje met mijn vrienden te missen. Nieuwe ontdekking: sms’en staat gelijk aan msn’en. Alleen is het stukken duurder. Shit.

Dag 4
Aangezien ik gisteren alle interviews gepland had, heeft mijn experiment geen effect meer op mijn schoolprestaties. Toch een opluchting. Onbedoeld staar ik toch een paar keer naar het wireless icoontje onderin mijn taakbalk. Er zit een lelijk rood kruis doorheen. Ik probeer mijn Firefox-reflexen in de ijskast te zetten en herinner mezelf eraan dat ik eergisteren nog zo beloofd had om mijn zus en beste vriendin te bellen. Nog steeds niet gedaan. Foei.

Dag 5
Uitgeslapen tot negen uur, daarna les en nog een interview. Ik moest trouwens nog erg lachen om een vriendin die me die avond even een paar vragen wilde stellen. ‘Oh, nee, dat kan niet. Jij hebt immers geen internet,’ riep ze ineens. Het woord telefoon moest ik bijna spellen. Tja, internet is als een familielid, ‘hij’ hoort er gewoon bij. Telefonie lijkt daarentegen wel een onpopulaire achterneef die iedereen met opzet vergeten is.

Dag 6: eindelijk weekend!
Zaterdag heb ik uitslapen tot kunst verheven. Half twee, dames en heren. Volgens mij vooral uit zelfbescherming. Een soort; als ik niet wakker ben, kan ik ook niet zondigen. Of ik moet al slaapwandelend achter mijn laptop plaatsnemen. Wat me trouwens steeds meer opvalt is de automatische en nutteloze natuur van internet. Vaak start je de browser alleen maar op uit verveling, omdat je even iets te doen wilt hebben. Ontdekking: internet is in 80% van de gevallen pure tijdvulling. (alsof we dat nog niet wisten…)

Dag 7
Zondag was een dag om niet trots op te zijn. Mijn irritaties en nieuwsgierigheid naar opdracht-gerelateerde e-mails dwongen me mijn experiment te staken. En mocht je je afvragen wat voor zin en onzin er zich in zes en een half dagen in je inbox verzameld, het antwoord is 34. Damn.

Oh, ook wel 'leuk' om te weten; nog binnen het eerste uur dat ik weer on-line was, werd ik getrakteerd op een virus. Een hardnekkig virus waardoor mijn laptop gewoonweg onbruikbaar was. Ironisch: ja - eerlijk: hell no! Wat is dat nou voor beloning? Tsssss....

Niet alweer een blog...!

Ik weet het, ik weet het... het is super irritant en sneu van mezelf, maar ik ben alweer een wachtwoord kwijt (en mijn e-mail adres zelfs dit keer) dus tada; een nieuwe blog!

Vreemd en geweldig tegelijkertijd hoe gemakkelijk het is om nog een blog aan te maken. Nog een plekje voor mezelf. Alsof al die anderen nog niet genoeg waren om mezelf aan te wereld te tonen (zo interessant zal ik toch heus niet zijn?)

Nee, ik wil wel een blog die ik ook echt bij zal houden, niet dat hij na een handjevol posts alweer doodbloedt. Dat is niks. Dat is geen blog, dat is een mini dagboek. Nog niet eens.

Hmmm.. Ik zal deze keer echt beter mijn best doen. (hey is dat niet dezelfde belofte die ik de vorige keer maakte?)

Nouja, deze keer zal ik me er aan houden. Al betekent dat dat ik de hele muur van mijn slaapkamer van top tot teen moet beplakken met post-its waar in koeienletters mijn wachtwoord op staat. Ook een keer wat anders. Misschien zet ik nog wel een trend..

Revenge of the Nerds...

(rustig maar, deze afbeelding is gereserveerd voor de powertrippende nerds onder ons)

Virussen kunnen erg gevaarlijk en hardnekkig zijn. Niet alleen diegene die in rap tempo hun zwarte gal uitspuwen over onze gezondheid, maar zeker ook de varianten ervan die hun tanden zetten in de gezondheid van onze zeer gewaardeerde computers. Erger nog; behalve moeilijk te verwijderen en gretig in het infecteren van alle mogelijke documenten (zeg maar dag tegen je vakantiefoto’s en stageverslag), zijn ze voor het grootste gedeelte gewoon bijzonder irritant. (zo kreeg ik eergisteren om de twee minuten een 'bedreiging geblokkeerd' melding in beeld....om GEK van te worden)

Eerlijk gezegd snap ik ook niet wat voor soort zielige onderkruipsels hun triomfantelijke technojoy onaangelijnd de wereld over laten slenteren. Een slechte jeugd, minderwaardigheidscomplex of gebrek aan aandacht moge er aan ten grondslag liggen – het blijft buitengewoon triest wat die ‘nerds gone wild’ aanrichten vanuit hun stoffige hok.

Computer na computer begeeft het en zij lijken erom te lachen. Alsof het een sport is. Een hobby of zo. Sick, ik weet het. Maar klaarblijkelijk zijn er een stuk of wat zielige mannetjes daarbuiten die het wel ‘tamelijk cool’ vinden. Sukkels. Losers. Wankers. Dodo’s. Griezels. Freaks. Ottentotten!

Toch blijft de structuur van dit soort ‘organised crime’ (kuch kuch) me fascineren. Want hoe zou dat in zijn werk gaan? Hebben ze snel herkenbare leren jasjes a la de T-Birds? Wie weet houden ze een scorebord bij om precies te meten wie de meeste trammelant heeft veroorzaakt. Of wellicht bestaat er ergens in de wereld een clubje voor sociale outcasts zoals hen genaamd ‘geeks united’ waarin uitgebreid besproken wordt op wat voor passief-agressieve manier ze nu weer een jankend protest de cyberspace in hebben gestuurd…


Een soort van hacker anonymous, maar dan nog anoniemer en zonder doel, behalve het opscheppen over recente ravages. Een cirkel van lijkbleke, bloempotkapseldragende jochies zit in een afgelegen fabriekshal. Er staat eentje op; “Hello, my name is Brian and I enjoy wrecking other peoples’ computers”. (en dan met een creepy soort lachje en een zeldzame glinstering in de ogen – het eerste teken van de waanzin die zich hoogstwaarschijnlijk in latere jaren nog verder zal ontwikkelen...)

Maar even serieus. Ik vraag me soms echt af wat de motieven zijn van dit soort infantiele wezens. Hebben ze dan geen enkele vorm van sympathie en sense of decency in zich? Er zou toch best ergens op deze aardbol een eergevoelig exemplaar moeten rondlopen dat niet bepaald trots is op het verkloten van de pc van die lieve oma in appartement C12. Je mag het hopen. Anders zijn ze nog sneuer dan ik hiervoor al dacht. (als dat tenminste mogelijk is)

Maar goed; een waardige vraag is het wel… waarom doen ze het eigenlijk? Waarom gebruiken ze hun skills voor evil i.p.v. het goede? Wat hebben ze er überhaupt aan? Wat…? Zal het hun ego een boost geven? Misschien. Doet het hun volwassener voelen? Wellicht. Leidt het hen af van het lege leventje dat ze dag in dag uit leiden? Zou ook kunnen. Of misschien nemen ze wel gewoon wraak op alle meiden door wie ze ooit zijn afgewezen. (hmm, dat zijn er nogal wat dus blijven ze aan de gang…)

En dan nog iets. Je komt op de meest onzinnige en onschuldige manier al aan zo’n virus. Niet als je uitgebreid op porno zit te zoeken of hele waslijsten games zit te downloaden, nee, ook als je gewoon op youtube iets kijkt of als je vanuit je luie stoel zit te wikipedia-en (ja, nieuw werkwoord) om informatie voor een project te verzamelen. Vreselijk gewoon. Uiterst lullig. Het is dus nog niet eens gerechtvaardigd dat je uren, of erger nog, DAGENLANG met een buitenaards paardje opgescheept zit. Bah.

Nee, van mij mogen die knulletjes wel eens op een assertiviteitscursus/sensitiviteitscurus gestuurd worden. (of toch ook een inburgeringscursus laten doen?) En verder moeten we ze gewoon per direct een internetverbod opleggen. Haha! Dat zal ze leren. :D Niks geen gadgets bestellen uit Japan and say goodbye to World of Warcraft!

Keihard. Gewoon doen. Want hier is een welbekende uitspraak erg op zijn plaats. En ik zeg het speciaal voor al die zielige mannetjes daarbuiten;

Get. A. Life.
En snel…!

Lady of the Notre Dame

Gelukkig Nieuwjaar!
En wat een jaarwisseling was het, zeg. Voor mijn in ieder geval. Met mijn zus en oom en tante heb ik letterlijk het nieuwe jaar ‘ingeluid’. In de klokkentoren van Schildwolde. Grappig was dat. En ook helemaal niet moeilijk. Had ik nog gedacht dat die dingen loodzwaar zouden zijn, ben ik blij te kunnen zeggen dat ik niet in het op-en-neer ritme ben meegesleurd. Nee, ik heb serious skills, zo blijkt het. Mijn zus grapte al; een quasimodo zonder bochel, haha.

Na het ‘luiden’ kregen we een borreltje. Want dat hoort bij de traditie. (dat zeiden ze tenminste..) We hebben ons een weg door de rotjes-zone gemaakt om naar het voetbalveld te lopen. Daar zou om een uur een ‘groots’ vuurwerkspektakel te zien zijn. En ik moet zeggen, het was inderdaad erg mooi! Rood, groen, blauw en goud. Alle kleuren van de regenboog vulden de nachtlucht. Dus ‘oehs’ en ‘aaahs’ genoeg. Ik moest er wel even om lachen dat ik, na al die jaren van vasthoudende anti-voetbal mentaliteit, me ineens op zo’n bewust veldje bevond. Maar zonder dat irritante balletje is het nog best uit te houden daar. ;)

Nu we het toch over sport hebben…. daarna…. (echtwaar) hebben mijn zus en ik onze aandacht begraven in een heuze ‘rummikub battle’! Jaja, we hebben in totaal drie potjes gespeeld (waarvan 2 onbeslist door veel uit de hand gelopen moves waardoor we niet meer wisten waar de helft van de steentjes lagen, oops!) Mja, leuk was het wel. Ah, de geur van nostalgie. Of van zelfgemaakte appelflappen, eigenlijk. Want die waren er genoeg. Bananenflappen ook, trouwens. Al zullen die wel anders heten. Hauptsache; ze waren lekker. En daar gaat het met nieuwjaar toch om? Yes, I say.

Dat je leuk gezelschap hebt, lekker eten klaar hebt staan en, voor de (redelijk) volwassenen onder ons een lekker drankje. Warm, als het kan. (lees, glühwein – nee, ik heb het niet over ‘kwast’)

Hehe. Al met al een goed begin van een nieuw jaar, zou ik zeggen. Dus… ik ben benieuwd. What will this year bring? Veel sneeuw, dat wel. Terwijl ik nu typ komt het nog steeds gretig uit de hemel vallen. Tja, de kerst wil ons nog niet helemaal loslaten, lijkt het.

De Jus d'Orange van het Leven

Deadline. Een woord waaraan wij regelmatig een mystieke betekenis verlenen. Want als je iets moet, kun je ineens heel veel. Het is een soort van wiskundige formule; tijdnood staat gelijk aan creatieve oplossingen.

En gekke ingevingen, dat ook. Want als je een doel moet behalen, filter je je gedachten niet meer, zeef je je ideeën niet meer. Al is juist het vruchtvlees zo gezond aan onze portie jus d'orange...

Nee, dan laat je alles gewoon lopen. (oh, wat klinkt dat vies..) Dan brainstorm je en juist door die losse houding kom je, vaak onverwachts, op iets geheel geniaals. Of zo ondervind ik tenminste zelf vaak.

En hoe zou dat komen? Is het een soort masochistisch trekje dat ieder van ons bezit - of we het nou willen (toegeven) of niet? Dat we altijd alles maar (of zo voelt het tenminste) op het laatste moment moeten doen. Of ermee moeten beginnen, althans. Zoals met studeren of het schrijven van een reflectieverslag bijvoorbeeld.

Aandacht is iets wat gepaard gaat met denken. En als je denkt, selecteer je. Zoals ik net al zei; je maakt onderscheid. Je haalt alle rommel eruit. Tenminste, dat 'denk' je. Maar wie weet wat voor waardevols er allemaal in die rommel zit. In die absurde gedachtekronkels van ons die soms tot zeer waardevolle en unieke aanpakken leiden.

Dus mensen, koester de 'rommel' van het leven. Symbolisch gezien, hè? Want sap met stukjes vind ik zelf ook niet te zuipen... :S

Alweer winterweer

Het heeft lang geduurd maar eindelijk hadden we dit jaar een keer weer een echte kerst. Een witte kerst! Sneeuw lag overal (ook waar je het niet hebben wilde) en zorgde voor veel sfeer (en verkeersproblemen). Maar ondanks mijn vieze kleren, bevroren oren en het schooluitje dat jammer genoeg niet doorging, heb ik toch echt genoten van het oer-Hollandse winterweer. Want; sneeuw hoort er toch gewoon bij?

Ja. Het was voor mij een kerstcadeautje op zich. Iets wat ik een trip door het bos wel waard vond, niet alleen om foto’s te maken (want dat doe ik sowieso erg graag)maar ook om door het pure, ongerepte landschap te lopen. Om een wereld te zien zoals we die niet vaak meer zien – en waarvan ik me hem nog nauwelijks echt kon herinneren.



En geloof me, als klein meisje uit de provincie heb ik heel wat geschaatst, gesleed en met sneeuwballen gegooid. Zelfs een wortelneusachtig figuur zat er soms nog bij. (al waren het meer dan eens wat roze wasknijpers van mijn oma). Echt, wat vond ik dat altijd prachtig. Als er buiten een flinke laag sneeuw lag waar ik tot op mijn middel in weg kon zinken. Het was dan wel bar koud en de ijspegels hingen bij thuiskomst aan je neus, maar toch had het iets. Magisch. Rustgevends. De hele wereld bevroren. In het wit. Als een klein, zacht dekentje. Of alsof de wolken naar beneden waren gestort.

Het enige wat ik wel altijd jammer vind is dat het witte goedje zo snel veranderd in grijszwarte smurrie die zich aan de kant van de weg opstapelt. Maar goed, de magie houdt een keer op. Dan smelt de wereld weer - en blijft alleen de kou nog over.

Hello World

Een korte introductie is misschien wel op zijn plek. Wel zo handig, toch? En omdat mensen bekend staan om hun visuele geheugen hier alvast wat foto's.... Dit ben ik. Niet gephotoshopt, geretoucheerd of ge-weet-ik-veel-wat. Just me.


Mijn naam ik Kirstin. Ik woon in Nijmegen maar kom uit Groningen. Ja, ik praat ook Gronings en, nee, daar schaam ik me niet voor - behalve als ik in een stiltecoupé zit als mijn moeder me belt natuurlijk ;)

Ik ben 22 jaar en voel me tegelijkertijd best oud en heel jong. Want als je er over nadenkt stelt 22 geen reet voor, maar als je nagaat wat sommige andere (beroemde) mensen al met hun leven en talenten hebben gedaan, begin ik de paniek te voelen. Dan denk ik wel eens bij mezelf; kom op, Kirstin, laat dan zien wat je kan! Doe iets! Maar goed, Rome wasn't built in a day, zeggen ze toch?

Helaas ben ik erg ongeduldig, waardoor dit soort mantra's in mijn bijzijn een redelijk korte houdbaarheidsdatum schijnen te hebben. Al vind ik mijn ongeduldigheid nog een van de minder erge kwaliteiten. Ik ben erg perfectionistisch, super koppig en ook -bij vlagen- ongelofelijk ijdel. There, I said it.



Dingen waar ik me het liefst en het vaakst mee bezig houdt zijn vooral creatieve dingen als fotografie, schrijven, dichten en tekenen. (al is dat laatste meer sporadisch) Ik studeer momenteel journalistiek en wil na mijn diploma te hebben behaald naast mijn 'echte' baantje (hopelijk iets in de reclame of bij een mode tijdschrift) graag verder gaan met schrijven. Mijn bestseller bestaat nu alleen nog maar in mijn hoofd. Tja, Kirs, hij zal zichzelf niet schrijven. I know. I know. Ongeduldig? Snel afgeleid? Guilty as charged.

Here we go...again

(stiekem heb ik dit van mijn oude blog gekopieerd. Ssssht!)

Het is elf na een ’s nachts. Officieel is het zaterdag, de dag die ik heb uitgekozen om mijn wekelijkse blog te schrijven. Ik heb nu nog geen idee wat ik moet zeggen (oftewel; typen) dus zal ik voor deze ene keer een uitzondering maken en morgen iets plaatsen. Foei. Ach ja, het leven gaat toch vrijwel nooit zoals je het plant. Dat blijkt wel weer door deze nachtelijke ingeving.

Wat ik wel alvast kan doen (voor mijzelf net zoals voor de mensen, als er al mensen zijn, die dit gaan lezen) is het duidelijk maken van een doel van dit internet dagboek. Want je moet een doel hebben, toch? Dan werkt het het beste. Omdat een uitgebreide uitleg onnodig en bovendien saai zou zijn, zal ik kort zijn.

- Ik wil eindelijk eens een blog schrijven waar ik mijn eigen gedachten kwijt kan, dus persoonlijke ervaringen i.p.v. leuke rijmpjes en verhalen
- Ik wil eerlijk zijn – dat zal ik dus ook – al is het niet altijd even netjes
- Ik wil mijn frustraties kwijt (ja, natuurlijk!)
- En ik wil grappen maken. Of iets wat er op lijkt in ieder geval, wat dat ook moge zijn.

Met dit duidelijk doel voor ogen, ben ik bereid en benieuwd wat er gaat komen.
Ik weet dat een wekelijkse blog heel wat toewijding vraagt. Het zal niet gemakkelijk worden, maar ik ben niet van plan dat er - dit keer - tussen te laten komen.

Want weet je, zoveel ideeën zijn al gesneuveld dat ik er echt eens iets aan moet doen. En elke keer dat ik merk dat ik haper of het schrijven voor me uit schuif, zal ik mezelf een flinke tik op de vingers geven.

Ha! Een nieuw doel voor dit ‘dagboek’ erbij; mezelf bekritiseren. En dat kan nog wat worden want ik heb nogal de neiging om mijn ware gevoelens te verstoppen. Toch; nu moet ik van mezelf. Ik moet iets afmaken. Iets wat er toe doet. In ieder geval voor mij.


Dus, without further ado… here we go!