Au! Soms heb je dat. Ben je gefocust, absent-minded en je van geen kwaad bewust. Maar voordat je het weet stap je zomaar in een kapotgeslagen bierfles. Zelfs in het water... Wat ik daar deed? Zwemmen, in eerste instantie. Tot ik de pittoreske potentie van het meerlandschap doorhad. "Fotoshoot?" riepen mijn tante en ik vrijwel tegelijk. Tussen de waterlelies naast de steiger. Ach, het leek zo mooi, maar ik had het kunnen weten - want; 'wie mooi wil zijn, moet pijn lijden'. Een oeroud cliché, maar helaas klopt het wel.
"Gooi nu je haar eens los!" suggereerde mijn tante enthousiast. We hadden net een hele reeks foto's gemaakt en eigenlijk was ik me in gedachten al bij de ladder naar boven aan het trekken. Maar mijn perfectionisme en beeldend vermogen wisten wel raad met dat idee. "Doen!" dacht ik direct. "Nu zijn we hier toch." Terwijl ik mij opnieuw door het bladerenoerwoud waagde, zag ik mijn haar al dansen op de deining van de golven. Zucht. Maar toen; 'huh?' Gevolgd door 'nee hè!'. Een irritante steek in de zool van mijn voet, daar had ik net zin in. "Ach, zo erg kan het niet zijn," mompelde ik tegen mezelf. Ik kijk straks wel.
Daar stond ik dan. In al mijn zomerse pracht. Tussen de weelderige goud-gelen bloemblaadjes. Met mijn voeten in een massa van glibberige stengels, wist ik mijn pokerface aardig goed intact te houden. *knip* *flits* hoorde ik de camera verder zoemen. "Nu nog even lachen", klonk het vanaf de steiger. Dat deed ik gerust. Eigenlijk nog niet eens zo'n opgave want pijn deed het niet echt. Toch begon het op mijn zwemronde terug flink te tintelen. Ik wierp er een vluchtige blik op en zag tot mijn verbazing dat er een vrij paniekaanstekende snee te vinden was. Snif en bah. Ik werd overspoeld door een flinke lading 'dat heb ik weer...'
Eenmaal weer boven water werd ik al snel naar de auto gehaast - waar mijn voet bijna vakkundig werd verbonden (met tien meter tape erom gewikkeld leek het wel een oorlogswond!) door onze aardige Duitse kennis. Toen snel, hup, de auto in en op weg naar het ziekenhuis. "Voor de zekerheid." 1 ding zal echter wel komisch hebben geleken; ik in natte bikini en doorweekte er-gauw-overheen-kleren over het parkeerterrein struinend, nagekeken door infuus-met-zich-mee-rollende oudjes. Ach, ik had er ook een WIT shirtje overheen kunnen doen, hoor. (en, nee, hier heb ik GEEN foto's van gemaakt...)
Boven: ik bij mijn Herbal Essences pogingen
Anyway, met wat blue glue en een zeer precieze zool-van-voet-strak-bij-elkaar-houden-techniek was ik zo goed als nieuw. "Alleen wel goed je voet drooghouden, hè", waarschuwde de dokter nog. En ECHT ik heb het geprobeerd! Met 7 tot 8 lagen diepvriesgroentenfolie om mijn gehele onderbeen getoverd ben ik onder de (korste!) douche (ooit!) gestapt. EN de meest voorzichtige. Als slechtbalancerende flamingo stond ik tegen de muur geleund, met 1 hand mijn haar te wassen. (en dat is moeilijk met lang haar!) Tot nu toe ben ik nog steeds aangewezen op de wasbak. Grrrr.
*Gelukkig waren de foto's het vleesverscheurende resultaat uiteindelijk meer dan waard. Dat dan weer wel. Phew!
Dit is trouwens het origineel van ons Waterhouse inspired idee:
Ariel in Groningen. Mooie meervrouw!
BeantwoordenVerwijderen