Vandaag is... Oranje

Als freelance journalist krijg ik regelmatig bijzondere opdrachten. Maar... prinses Máxima krijg je niet elke dag op bezoek. Toen de vrolijk lachende dame in kwestie dan ook voor me stond, was het wel eventjes een double take moment. 

Waar: Zuidhorn, Groningen. Wanneer: 29 november. Gelegenheid? De opening van Zonnehuis Oostergast - de woon/zorg/welzijn-wijk waar ik inmiddels met mijn ogen dicht de weg weet, aangezien ik er tijdens mijn afstudeerstage heb gewerkt. Het zal niemand verbazen als ik zeg dat het een veelbewogen en natuurlijk spannende dag is geweest!

Ze was zoals we haar allemaal van ver weg kennen: met dansend haar, een open blik, levendige opmerkingen en enthousiaste gebaren. Geen wonder dus dat het publiek dat massaal was afgereisd niks meer meekreeg van de kou, regen en gure wind. Binnen een halve kilometer van Máxima kwamen gelijk de fotocamera's, knuffels etc. tevoorschijn en werden verkleumde handen en rode wangen spontaan vergeten. 

De Zuidhorn jeugd komt die dag met dikke verhalen thuis. Een groepje jochies van een jaar of twaalf komt er ineens aancrossen op hun mountainbikes. Ze gooien hun fietsen in een ruk opzij, de berm in, en dringen zich door de mensenmassa naar voren. Ze hebben geluk: net op dat moment komt Máxima de deur uitlopen. Ze ziet hen, bijna kwispelstaartend, staan, schudt hen allen de hand en lacht heel hartelijk: "Ja, ik ben hier speciaal voor jullie, hè?" Met een brede lach steekt ze haar duim omhoog, ze zwaaien haar uit en gebaren terug, springen dan opgetogen op en neer om de foto's die ze net met hun mobieltjes hebben gemaakt met elkaar te vergelijken. De buit is binnen.

Ik: "Hebben jullie net de prinses gezien?"
Meisjes: "Jaaaaaa!"
Ik: "En hoe zag ze eruit?"
Meisjes: "Heel mooooi!"
Het is even stil.
Verkleed meisje: "Wel erg jammer dat ze haar kroontje niet had meegenomen."

Máxima: "Meneer, u hebt koude handen."

Ze klinkt bezorgd en wrijft voorzichtig over zijn vingers, hij lacht.

 Het levende schaakspel, wat de openingsceremonie is, wordt nadien door de prinses als 'heel erg origineel' beschreven.  

Gelukkig bleken de security guards die overal door de wijk verspreid stonden al gauw overbodig. Een grappenmaker in het publiek vroeg nog wel of het mogelijk was om een 'klein kusje' te krijgen, waarop Máxima gevat antwoordde: "nou, laten we dat maar niet doen". Ze zal het gewend zijn, al die aandacht. Al die camera's en mensen om haar heen. Toch bleef ze lachen - en vooral luisteren. Op een natuurlijke manier, vol overgave en interesse. Want ze speelt geen rol; ze is écht zo meegaand: 100% sympathiek. "Wat een geweldige vrouw is het toch," riep een toeschouwster tegen haar buurvrouw. "Ze heeft zo'n warme persoonlijkheid, ongelofelijk."

Ik had het zelf niet beter kunnen zeggen.