Even weer klein...

Tegenwoordig krijg ik eksterogen; lintjes, kralen, borduursels en lovertjes overheersen onze woonkamer - die met de dag meer op een plaatsvervangend atelier gaat lijken. Overal glimt wat (vooral op het tapijt, wat meestal naalden blijken te zijn - kijk uit!) en vragen vreemd uitziende voorwerpen je aandacht. Zelfgemaakte verzinsels van mijn moeder, die haar kindertijd met onverschrokken enthousiasme schijnt te hebben hervonden. 

Apart, dat zeker. En ik moet eerlijk toegeven dat ik in het begin best een beetje sceptisch was. Wat wil je ook; je zit wel ineens met een uitpuilende poppencollectie (strategisch verstopt in dozen/kisten/kasten). Maar ik kan er inmiddels, dankzij enkele warme-zomerdaagse fotoshoots van mijn hand, de kunst er wel van inzien.

 









Lief, liever, liefst lijkt het motto te zijn. Woorden die met veel rood gepaard gaan en zich graag waarmaken in onze achtertuin waar de Intratuin-investering inmiddels duidelijke vormen aanneemt. Behangen met mutsjes, tasjes en andere aandoenlijke accessoires obviously. Want  aan kale popjes heb je niks. (behalve dan die opbergdoos vol zielige, naakte, kleerloze exemplaren die  met uitgestrekte armen gehuld zijn in de schaduw van het koffietafeltje, nog steeds in afwachting van hun nieuwe kostuum - een aanzicht dat trouwens best creepy oogt..)

Het mag dus ook gezegd worden dat mams ook stoere pakjes heeft gemaakt. A la LOTR, en 'Pirates' compleet met boog en/of pistool. De Kens slaan zeker geen slecht figuur, met hun haar in een staart gebonden en een, per ongeluk, litteken op hun kin. Net echt, maar dan goddank niet roze, zoals de vloek van Mattel meestal wil hebben. Ik zou zeggen, oordeel zelf...