Scherven brengen geluk

Ik heb een nieuwe hobby, zeg maar gerust nieuwe verslaving;... (lach alvast maar) ...het verzamelen van kopjes, schaaltjes en schotels. Wat begon als een serieuze missie voor mijn uitzet is intussen uitgelopen tot een wekelijkse vergaping bij de etalages van de Xenos en Marskramer. Ben ik nou gek of hebben ze elke keer weer iets nieuws? Van feestelijke polka dots tot feloranje klaprozen en badderende pimpelmeesjes - ze weten wel op mijn gevoel in te spelen. Met mijn allerliefste glimlach kijk ik mijn moeder aan. "Die er ook nog maar bij doen dan?"

 Het gemene van de winkellui is dat ze spullen met een hoog 'awww' gehalte altijd in sets verkopen. Van die hele uitgebreide, waarvan je ook nog eens kunt kiezen uit verschillende prints - eentje behorende tot elk seizoen, logisch toch? - Dus, nee(!), niet alleen de single boterhambordjes en casual koffiemokken kun je kopen, ze hebben een manier gevonden waardoor je steevast met een onbedoelde verhuisdoos naar huis terugkeert. Symmetrie is immers best aardig - het oog wil ook wat en het scheelt je nog 5 euro ook... 

Zo gebeurt het steeds vaker dat je de 'pak-me-dan-als-je-kan' stapel voorbij struint en je hart smelt voor een brand new collector's edition. Yvon Jaspers kan er ook wat van. Hoezo boer zoekt vrouw? Student zoekt servies! Haar folk-looking setje heeft de kleurrijke naam 'Kakelbont'. Ook wel zo toepasselijk voor de vrolijke rood-blauwe verzameling. Maar ze speelt het slim; het is net niet té. Net niet kinderachtig of overdreven. Het is net leuk. Damn her. (ik bezwijk weer eens - die kan er ook nog wel bij!) Ze is genadeloos; er zitten zelfs pannenlappen en suikerpotjes bij. En ik zwijg over de subtiel-speelse soepkommen. (ja, jullie merken aan mijn taal inmiddels dat het menens is)

 

 Student Zoekt Servies: niet zomaar boerenbont van Yvon Jaspers, maar charmant & trendy

Laat ik het eerlijk zeggen; vorig jaar heb ik zelfs een lief beschildert servies gevraagd voor mijn verjaardag. 50 euro waren we eraan kwijt. Money well spent, moet ik zeggen, want ik ben er nog steeds dol op. Alleen schijn het porseleinen virus nog niet afgezakt te zijn. Met glimmende ogen haast ik me de draaideur naar binnen. Met enthousiaste vingers til ik alle kopjes van hun plek om ze vervolgens - met de nodige moeite- weer terug te zetten. "Het is ook allemaal zo mooi," mompel ik in mezelf. En ik mijn gedachten richt ik mijn eigen appartement al in. Daarbij merk ik dat mijn aandacht juist allereerst uitgaat naar de kleine dingetjes die sfeer creëren in de kamer; de frutsels. Raar is het niet, toch? Meubels zijn immers een grote verantwoordelijkheid. Dat doe je niet zomaar, even een bank kopen. Al is het een loveseat met bijpassende kussens. 

Er doemt een vergelijking op in mijn geheugen van een ambitieus klein vogeltje dat ik ooit op een Discovery Channel documentaire heb gezien. Het diertje zocht zich suf naar NET de juiste takjes en de geschikte stukjes mos - om daarmee een ideaal nestje te bouwen. Het was een ware creatie. Bijna architectuur, zeiden de experts. Weken was hij er mee bezig, met volle inzet en overgave. Al dat werk dat er in ging om het precies zo te krijgen als het moest - want er zat nog geen blaadje verkeerd. Ik had het er vandaag nog over met mijn moeder. "Het klinkt misschien bizar; maar dat vogeltje ben ik!" Ik ben geen sloom onhandig beest dat slome onhandige nestjes bouwt, maar een hyper huppelend beestje dat met vele vluchtige blikken de omgeving screent - op zoek naar dat ene mooie takje. (In de geschikte kleur, uiteraard) 

Ik ben benieuwd hoe lang ik erover doe om mijn 'huisje' klaar te krijgen... En hoeveel geld ik nog aan mijn huidige verslaving kwijt zal zijn. Ach, scherven brengen geluk, zeggen ze toch? Bovendien ben ik een Pickwick fan, dus zo'n waste of money zal het wel niet zijn. En als het te erg wordt, kan ik altijd nog entreegeld gaan vragen. (ik breng mezelf nog op ideeën; Nijmegen's eerste theeservies museum!) *snap back to reality*

     Update..    

 Zonet met koopavond nog even op 'jacht' geweest. Schade was goed voor 130 euro. MAAR dan ben ik nu ook echt klaar. Dat kan toch niet anders. Mijn handen doen zeer van die dunne draagtasjes en ik kan geen theelepel meer zien. Ben er vrij zeker van dat ik nu 'genezen' ben. Oh, God, I hope so.