Solar maximum

De Eiffeltoren, het colosseum van Rome, de eeuwenoude piramiden... stuk voor stuk staan ze hoog genoteerd in het lijstje van dingen die je gewoonweg gezien moet hebben in je leven. Wat me echter opvalt als ik goed bij deze (wonderlijke, dat geef ik gelijk toe) plaatsen stil sta - is dat het we ons vrijwel altijd automatisch richten op gebouwen, fysieke dingen die we aan kunnen raken, of beter nog; vast kunnen houden.

Het noorderlicht, oftewel aurora borealis in het Latijn, is echter een unieke gebeurtenis - voorspelbaar noch dichtbij, niet te bevatten noch met je vingers te claimen - die zelden in 1 adem met deze wereldbekende architecturale highlights wordt genoemd. Het is immers zoiets ongrijpbaars. Wereldvreemds. A rare event die niet eventjes via een reisbureau in te plannen is, wat onze "add to cart" metaliteit nog wel eens wil dicteren...

 

Nee, het gebeurt hoog boven je, ver van je vandaan, dat de lucht kleurt, eerst voorzichtig, bijna aarzelend, dan ineens heftig, volledig ondergedompeld in groen; in vuur & vlam, alsof de tinten door de wind mee worden gesleept en sluipvoetsgewijs over de hemel worden uitgestort. Levensgroot. 

Ik spreek waarschijnlijk niet alleen voor mezelf als ik zeg dat ik zo'n uitzicht ooit graag een keer persoonlijk mee wil maken. Dat kan niet anders dan adembenemend zijn. Een belevenis die we voor mijn gevoel collectief op onze wishlist moeten zetten. Volgens The Telegraph hebben we geluk. Tot begin 2014 is er sprake van 'a peak in the cycle', die zorgt dat er van Schotland tot Canada genoten kan worden van dit uiterst indrukwekkende lichtfenomeen. Een 'solar maximum', in officiële termen.

Inmiddels komen er zelfs beschrijvingen binnen van mensen die twee nachten na elkaar de lucht in lichterlaaie hebben gezien. (Gewoon vanuit hun eigen zolderraampje!) En niet alleen in de oldschool kleur groen, zoals doorgaans het geval is - nee, zelfs de meest exotische rode, paarse en gele tinten worden gespot. Niet zelden een opeenstapeling ervan, die volgens de echte kenners op dramatische wijze in elkaar overgaan, vechtend om hun bestaansrecht, elkaar zowat uit de hemel stotend. Het resultaat: een chaotische harmonie. Surreal, maar dan echt. 

Ik heb geen idee hoe dat hier in Gelderland zit, maar één ding weet ik alvast; ik zal de komende tijd met een hongerig & nieuwsgierig oog mijn raam in de gaten houden. Je weet immers maar nooit. Colours could come to visit us! Hmm, ik zet mijn fototoestel maar even aan de lader...