Tandartsen. Het zijn eigenzinnige mensen. Tenminste, dat is op te maken uit de doorgaans bizarre meubels en bijkomende decoraties die hun praktijken vullen. Een niet zo subtiele combinatie tussen de genres afstandelijk/deskundig & gemaakt blij/optimistisch. Gedrenkt in een stevig sausje humor. Tandartsenhumor, welteverstaan. Die zonder enige schaamte opduikt in kies-vormige wandklokjes, tand-krukjes en gebit-gerelateerde kinderspeeltjes die in alle ernst naast de legoblokjes zijn geplaatst. Heel fout. Heel typisch. Completely clueless, poor dentists.
Denken ze nou echt dat wij bij binnenkomst gerustgesteld worden door deze tegenstrijdige elementen, die in elkaars aanwezigheid volledig belachelijk lijken? Proberen ze via de kinderlijk ogende kleien figuurtjes in het display (gelijkenissen van alle 'actieve' tandartsen die bij praktijk X dienst doen) een persoonlijke band met *onze* eigen tandexpert in het leven roepen? Dat zou je haast denken.
Terwijl ik ongepland toch de bebrilde mini-sculptuurtjes bestudeer om erachter te komen wie elk jaar weer in mijn mond kijkt en onhandig onderuitgezakt zit in de moderne, plastic stoel (die meer wegheeft van een verharde zitzak), dwaalt mijn aandacht af; langs de sombere zwart-wit foto's in akelige, zwarte lijsten... glossy posters met macabere illustraties van het verrotingsproces... extreme close-ups van thriller-achtige tandproblemen... (problemen die wij, God willing, nooit mee zullen maken - maar wellicht de ultieme uitdaging zijn van mening tandarts)
En dan kijk ik op mijn horloge. Nog tien minuten. Ik ben, zoals altijd, weer veel te vroeg en mag nu optimaal genieten van deze prettige wachtomgeving. All by myself. Want meestal zit je in je eentje in die die beige ruimte - en is het blokkeren van die piepende en slurpende geluiden uit de kamer ernaast een onuitgesproken streven.
Ook altijd 'leuk' - die glimlachende poets-instructies...
En de mensen in de wachtkamer zijn meestal of heel stil of heel druk. Zou dat de spanning zijn?
BeantwoordenVerwijderen