Dagje Moeras

Hoe ging dat versje ook alweer dat we als kinderen altijd zongen? Ohja, "in het bos zijn de wilde dieren, in het bos... in het bos..." 

Nou, vandaag heb ik de kans gepakt en naar buiten gegaan. Er zouden zwanen in het meer rondzwemmen, met kleintjes, dus dat moest ik zien. Met mijn compacte digitale camera in de ene pocket en mijn telefoon en sleutels in de andere ging ik lekker licht van huis. Het was maar een stukje lopen, wist ik, en ik had immers net gegeten. Veel had ik niet nodig en ik moest ook gewoon even tot rust komen. Even niets aan mijn hoofd, geen computer en geen lawaai - het was immers zondag (niet dat ik daar ooit naar luister) en dat is een rustdag. Rust. Ontspanning. Juist.

De motregen, fijn maar duidelijk aanwezig, en de eindeloos grijze lucht mocht de pret niet drukken. Ik ging op pad, punt uit. Aangezien ik geen mutsjes of andere paraat liggende hoofddeksels tegenkwam, griste ik , op advies van de binnenblijvers, snel nog de paraplu mee. (ik haat het om met zo'n ding te lopen zeulen, maar, ach, je weet maar nooit) Anyway, ik was goed op weg. Ik had het bospad naar het Schansker Bos al snel gevonden en lette onderweg op de bloemen vol regendruppels, altijd een mooi gezicht, en de stilte om me heen. Ik kon er niets aan doen, ik begon te fantaseren over avontuur. Zoals ik dat vroeger altijd deed, als meisje, toen ik samen met mijn vriendinnen het bos (of ook maar een tuin/zandbak/speelkamer) instapte een me in een andere wereld waande. Er gebeurde altijd wel iets spannends. In mijn gedachten dan.

Nu had ik mazzel, zo scheen het... er stond een middagje ronddwalen in het moeras op de agenda! (ja, echt) Bizar, want zo groot of onoverzichtelijk is het Schansker Bos helemaal niet - sterker nog, ik zou het nauwelijks een bos noemen, eerder een lapje groen van vrij aanzienlijke lengte. Maar zoals ik al zei, regende het. Steeds harder, met van die irritante windstoten die de paraplu bijna uit je handen rukken - heel onhandig als je op National Geographic fotoreportage bent. Guur kloteweer, weer dat me deed denken aan die typische horrorfilms over tieners die ergens in the middle of nowhere belanden en dan aan stukjes worden gehakt. 

Ik begon bij het oversteken van een gammele brug spontaan een eng kinderkoor muziekje te neuriën, zo'n stemming heerste er. So spooky. Tja, toen kon ik er nog om lachen, had ik mijn sokken nog aan en mijn plu niet als wandelstok in bezit. Laat ik het zo zeggen; het gebied rond het meer heeft een lange/rechte/saaie weg. Meer een pad eigenlijk. Ik was ervan overtuigd dat ik interessantere foto's zou kunnen maken als ik via een 'andere hoek' langs het water liep, dus wat deed ik? - zelf een richting kiezen. Ook wel bekend als 'van het paadje afgaan'. You have to suffer for your art, right? En aangezien ik fotografie nogal serieus neem... 

Daar ging ik in mijn keurige flatjes - die binnen de kortste keren in hebberige sponzen werden omgetoverd. Ik bewoog me voort met een tergend vies *slurp slurp slurp* geluid, over de drasserige bodem, langs massa's naaktslakken en  ineens rond springende kikkertjes. En was er één enkele fucking zwaan in zicht? Dacht het niet, hoor. Met mijn paraplu als zwaard tegen in-de-weg-hangende takken & torenhoge brandnetels, ploeterde ik mijn weg terug naar de bewoonde wereld, om de zoveel seconden ongeduldig om me heen kijkend. Nog steeds geen lelijke eendjes gespot. Op dit punt waren mijn sokken zo zielig dat ik ze maar in mijn jaszak besloot weg te stoppen. Ik glibberde verder door het Monsoon Wedding landschap...

Draai ik me om, zie ik een verzameling witte en grijze (van de kleintjes!) veertjes achter het riet verstopt. Ik zie mezelf er nog naartoe 'sluipen' met rochelende schoentjes en een doctor House houding. Toch bleven ze rustig zitten - ze hebben vast wel erger gezien. Ik klikte haastig weg, zoveel mogelijk inzoomend op de in dons gehulde babyzwaantjes en ik merkte dat ik zelfs vogelgeluiden maakte om de beestjes dichterbij te krijgen - of in ieder geval om hun koppies boven het water te houden, zij het  met een nogal verbaasde uitdrukking. (nee, mijn 'Zwaans' zal wel niet veel soeps zijn...) Ze bleven aardig lokaal dobberen, dus de foto's zijn wel aardig geworden.

Hier de leukste, bijna een familieportret: