Scherven brengen geluk

Ik heb een nieuwe hobby, zeg maar gerust nieuwe verslaving;... (lach alvast maar) ...het verzamelen van kopjes, schaaltjes en schotels. Wat begon als een serieuze missie voor mijn uitzet is intussen uitgelopen tot een wekelijkse vergaping bij de etalages van de Xenos en Marskramer. Ben ik nou gek of hebben ze elke keer weer iets nieuws? Van feestelijke polka dots tot feloranje klaprozen en badderende pimpelmeesjes - ze weten wel op mijn gevoel in te spelen. Met mijn allerliefste glimlach kijk ik mijn moeder aan. "Die er ook nog maar bij doen dan?"

 Het gemene van de winkellui is dat ze spullen met een hoog 'awww' gehalte altijd in sets verkopen. Van die hele uitgebreide, waarvan je ook nog eens kunt kiezen uit verschillende prints - eentje behorende tot elk seizoen, logisch toch? - Dus, nee(!), niet alleen de single boterhambordjes en casual koffiemokken kun je kopen, ze hebben een manier gevonden waardoor je steevast met een onbedoelde verhuisdoos naar huis terugkeert. Symmetrie is immers best aardig - het oog wil ook wat en het scheelt je nog 5 euro ook... 

Zo gebeurt het steeds vaker dat je de 'pak-me-dan-als-je-kan' stapel voorbij struint en je hart smelt voor een brand new collector's edition. Yvon Jaspers kan er ook wat van. Hoezo boer zoekt vrouw? Student zoekt servies! Haar folk-looking setje heeft de kleurrijke naam 'Kakelbont'. Ook wel zo toepasselijk voor de vrolijke rood-blauwe verzameling. Maar ze speelt het slim; het is net niet té. Net niet kinderachtig of overdreven. Het is net leuk. Damn her. (ik bezwijk weer eens - die kan er ook nog wel bij!) Ze is genadeloos; er zitten zelfs pannenlappen en suikerpotjes bij. En ik zwijg over de subtiel-speelse soepkommen. (ja, jullie merken aan mijn taal inmiddels dat het menens is)

 

 Student Zoekt Servies: niet zomaar boerenbont van Yvon Jaspers, maar charmant & trendy

Laat ik het eerlijk zeggen; vorig jaar heb ik zelfs een lief beschildert servies gevraagd voor mijn verjaardag. 50 euro waren we eraan kwijt. Money well spent, moet ik zeggen, want ik ben er nog steeds dol op. Alleen schijn het porseleinen virus nog niet afgezakt te zijn. Met glimmende ogen haast ik me de draaideur naar binnen. Met enthousiaste vingers til ik alle kopjes van hun plek om ze vervolgens - met de nodige moeite- weer terug te zetten. "Het is ook allemaal zo mooi," mompel ik in mezelf. En ik mijn gedachten richt ik mijn eigen appartement al in. Daarbij merk ik dat mijn aandacht juist allereerst uitgaat naar de kleine dingetjes die sfeer creëren in de kamer; de frutsels. Raar is het niet, toch? Meubels zijn immers een grote verantwoordelijkheid. Dat doe je niet zomaar, even een bank kopen. Al is het een loveseat met bijpassende kussens. 

Er doemt een vergelijking op in mijn geheugen van een ambitieus klein vogeltje dat ik ooit op een Discovery Channel documentaire heb gezien. Het diertje zocht zich suf naar NET de juiste takjes en de geschikte stukjes mos - om daarmee een ideaal nestje te bouwen. Het was een ware creatie. Bijna architectuur, zeiden de experts. Weken was hij er mee bezig, met volle inzet en overgave. Al dat werk dat er in ging om het precies zo te krijgen als het moest - want er zat nog geen blaadje verkeerd. Ik had het er vandaag nog over met mijn moeder. "Het klinkt misschien bizar; maar dat vogeltje ben ik!" Ik ben geen sloom onhandig beest dat slome onhandige nestjes bouwt, maar een hyper huppelend beestje dat met vele vluchtige blikken de omgeving screent - op zoek naar dat ene mooie takje. (In de geschikte kleur, uiteraard) 

Ik ben benieuwd hoe lang ik erover doe om mijn 'huisje' klaar te krijgen... En hoeveel geld ik nog aan mijn huidige verslaving kwijt zal zijn. Ach, scherven brengen geluk, zeggen ze toch? Bovendien ben ik een Pickwick fan, dus zo'n waste of money zal het wel niet zijn. En als het te erg wordt, kan ik altijd nog entreegeld gaan vragen. (ik breng mezelf nog op ideeën; Nijmegen's eerste theeservies museum!) *snap back to reality*

     Update..    

 Zonet met koopavond nog even op 'jacht' geweest. Schade was goed voor 130 euro. MAAR dan ben ik nu ook echt klaar. Dat kan toch niet anders. Mijn handen doen zeer van die dunne draagtasjes en ik kan geen theelepel meer zien. Ben er vrij zeker van dat ik nu 'genezen' ben. Oh, God, I hope so.

Nieuwe oliebollen, nieuwe kansen

Twaalf uur is het al lang weer geweest. De poedersuikervlekken hebben we al uit de kussens gewreven en de overgebleven oliebollen (bij ons 1 zak!) zijn verhard vogelvoer geworden. We gaan weer over op de orde van de dag. Met de zelfbedachte beloftes in ons achterhoofd. Goede voornemens, heten ze ook wel. Ik moet toegeven dat ik er niet echt in geloof. Hoe bedoel je, zou je kunnen denken, het is toch geen Sinterklaas. Tja, dat is waar - maar ik zie er vaak het nut niet van in. Meestal zijn het afgezwakte regeltjes met voorspelbare en alledaagse thema's.

note to self: in Parijs is geen plek voor masochisten

'Ik wil vijf kilo afvallen' of 'ik ga minder shoppen' staan elk jaar maar weer op nummer een - en dan nog altijd mijn favoriet; 'ik hou op met roken'. Kom op mensen, please! Als je jezelf voor gaat liegen, wees dan tenminste origineel. En dan nog iets; waarom lijkt de jaarwisseling altijd een moment van emotionele zelfkastijding? Hebben we dan geen happy thoughts meer? Zijn er geen spannende dingen die we willen doen? Dingen die we willen proberen - al is het alleen maar om te weten hoe het is? Waarom zeggen we niet; 'ik wil in 2011 zwemmen met dolfijnen'? of 'ik ga dit jaar een cursus Frans volgen in Parijs'? Dat is toch veel leuker? Waarom denken we daar dan niet aan? Wat is het toch dat we met elke klokslag vervallen in die opgelegde negativiteit... het is niet alsof we er iets aan hebben; of zouden we masochisten zijn?

Maar nee; we hebben ook nog het lef om ons jammerende zelfbeklag 'goede voornemens' te noemen. Kan iemand mij dan misschien vertellen wat hier allemaal zo goed aan is? 1) dat we the error of our ways inzien? 2) dat we beloven te veranderen 3) dat we onszelf opnieuw opstarten om vervolgens een up-date te installeren? Ja, het zal allemaal wel. Misschien dat ik overdrijf & dat sommige mensen (lees: 1 op de 10) er wel iets aan hebben. Ik blijf het gedoe vinden. Een onnodig ADHD-moment, waar we gezamelijk onze galstenen aan bijdragen....tsss. Want is het nou zo erg dat we niet allemaal op de cover van de Vogue staan, dat we af en toe twee uur te laat uit bed stappen, dat we nog die collectie knuffelbeesten uit onze kindertijd op de plank hebben staan, dat we 1x per maand toch een financiële uitspatting maken, dat we niet elk weekend bij onze oma's en opa's op de theevisite gaan, dat we zowel mayonaise als ketchup bij onze frietjes bestellen.. dat..dat...dat..

Het stomste vind ik nog wel dat we erg ogenschijnlijk een vast punt in het jaar voor nodig hebben om ons in actie te doen komen. Ik vroeg het laatst nog aan een vriend van me, die zelfs na een intense acupunctuur-sessie nog niet van het roken is afgekomen. "En dat kan eerst wel even wachten," kreeg ik toen te horen, met een grote grijns. "Hoezo niet gewoon nu?" vroeg ik, "Why pas in 2011?" Hij zei dat de sfeer met kerst & nieuwjaarsdag altijd zo gezellig was en dat het dan gewoon onmogelijk was om het op te geven. Mijn wenkbrauwen raakten in opspraak. Overduidelijk. Want wordt zijn verjaardag vanaf nu dan een domper? Blijft hij in het vervolg met de kerstdagen thuis in bed liggen - al is het nog zo'n mooie white Christmas? Valt te betwijfelen, denk ik zo. Gezelligheid blijft (godzijdank) altijd wel bestaan. Het is zelfs bestand tegen als-een-gek-zout-strooiende vrachtwagens. Vastberadenheid dus niet. Nee, die heeft een speciale support group wel nodig - in de vorm van The New Year Anonymous...

Doe mij dan Flipper maar! Vergeet de don'ts, focus je op de do's!