Oh. My. God. Ik zie ons nog zitten. Met onze enthousiast ingepakte koffers tussen onze knieën op de klapstoeltjes van een tussencoupé. "We gaan daar maar zitten," zei ik nog tegen Renate "want dan kunnen we er ook mooi sneller uit." Klinkt logisch, toch? Ach, wat wist ik. Ik dacht als naïve voor-het-eerst-alleen-op-vakantie-gaander dat het niet zo moeilijk was om op het drukbezochte Schiphol Airport te komen. Net zo onschuldig dacht ik dat het meestal treiterende treinschema ons vast wel (uit medelijden) met rust zou laten. Jullie raden het al: 2x nee.
Een elektrisch geroezemoes vulde de ruimte. "Dames en heren, we komen zo aan bij Amsterdam Centraal. Zoals het eruit ziet, gaan we nog gewoon door naar het vliegveld. Denk ik. Zodra ik meer weet, zal ik het u zeggen." De beleefdheid droop zowat van zijn stem af. Oh! Wat heb ik toch een hekel aan die melding. Vooral die laatste zin kan ik wel kauwen. Anyway, het werd dus overstappen. Maar dat betekende ook gelijk weer een half uur wachten. Toen die trein eindelijk was vertrokken, bleef hij om de vijf minuten staan. Lekker, hoor. Ach, we moesten toch nergens naartoe...
Terwijl Renate en ik met houterige snelheid door de middaguur landschappen werden gesleept, zag ik serieus al de hele vakantie aan mij voorbij gaan. Ik zag hoe we met paniekerig gezicht de trein uit sprongen, hoe we zonder adem te halen de roltrap naar boven sprintten, hoe we ons met rokende wieletjes naar de gate haastten en als een soort aliens in trance het vliegtuig op zagen stijgen. Op weg naar Egypte. Zonder ons. En met elke toegevoegde vertraging en gestotterde conducteur-melding werd dit beeld sterker. Ik keek dus ook maar niet te vaak op mijn horloge. Dat was de vijand. Die maakte je al helemaal gek.
Met nog 40 minuten te gaan, kwamen dan toch het fel verlichte Schiphol perron in zicht. In een waas maakten we dat we eruit kwamen, met maar 1 doel voor ogen: de in-check balie halen! Geloof me, dat was nog weer een onderneming apart. (Why oh why maken ze in Godsnaam die hallen zo groot?) Maar de horror stopte daar nog niet. Nog lang niet. The worst was yet to come...
Er stond intussen een hele rij mensen. Geen bediende in zicht. Was het wel de juiste balie? Weer op het bord kijken. Nee. Foutje, bedankt. We moesten naar de andere kant. Wij daar met de koffers naartoe zeulen. Weer een zee van zonnebrillen voor ons. Shit! Ik tikte snel even een aardig-uitziende jongeman in uniform op zijn schouder of hij ons mee kon helpen. Na uitleg mochten we direct vooraan staan. En nu komt het.. toen kregen we te horen dat de in-check balie al VIJF MINUTEN geleden dicht was gegaan. Koffers in laten checken was nu onmogelijk. Zelfs na diverse verraste smeekbedes van mijn kant.
"Sorry, mevrouw, dan had u hier maar eerder moeten zijn." Renate en ik keken elkaar aan. Een blik van pure wanhoop en ongeloof werd uitgewisseld. Wat? Dat kan toch niet? Onze eerste vakantie alleen, naar een exotisch land en we kunnen gelijk weer naar huis? Naar Nijmegen... Ik was op het punt van hyperventilatie, dat kan ik je wel vertellen. MAAR we konden er nog steeds iets aan doen. Althans, proberen er iets aan te doen. "Dan moeten jullie maar even naar Arkefly gaan. Die zitten daar." Het harteloze wicht wees met haar parelmoergelakte nagels naar de uiterste kant van de hal. En daar gingen we dus weer; met bonzende hartjes en roodaanlopend voorhoofd.
Hijgend en puffend, half verwilderd, kwamen we daar aan. Ze moeten ons wel raar aangekeken hebben. In korte, melodramatische zinnetjes legde ik onze journey from hell uit. Een kordaat doch sympathiek knikje van hun kant. Ze maakten ons duidelijk dat we onder geen beding meer met onze koffers aan boord zouden kunnen gaan. De check-in is een vaste procedure, daar mogen ze geen uitzonderingen voor maken. "Maar we kunnen nog iets anders proberen.." Er speelde een mysterieus lachje om de mond van de Arkefly-man. Na wat heen en weer gebel (1x het verkeerde nummer gedraaid, maar ach, we hoeven toch nergens naartoe!) was het ons dan eindelijk duidelijk: wij konden wel aan boord, maar onze baggage niet...
Dat was een experimentele oplossing die inhield dat wij als een bezetene naar de juiste gate moesten zien te komen (een verdieping naar beneden, aan de andere kant van het gebouw!) en onze koffers achter moesten laten bij de service balie. Die zouden dan een vlucht later mee worden gestuurd. Als het goed was. We hoefden elkaar er niet voor aan te kijken om te weten wat onze beslissing was; Ja! Tuurlijk, gewoon doen! Alles beter dan geen vakantie. En ach, als onze baggage per ongeluk ik Lapland uit zou komen, zouden we ons wel in een of ander exotisch bazaar-gewaad hullen.
Lang verhaal kort gemaakt (yeah right) voelde het net als in een film. Als je de hoofdpersoon op een wolk van vastberadenheid ziet rennen, vermoeid en kapot, maar toch niet opgevend. Alleen duurde deze 'scene' voor ons denk ik wat langer en was het minder glamourous. Geen wapperend haar in de wind of stoere expressie op ons gezicht. Ik had nog 3 gates te gaan en ik voelde me al bijna door mijn enkels gaan. Of misschien kwam ik nog wel steeds vooruit door mijn adrenaline-shaken, haha. Met een snelle blik over mijn schouder zag ik dat ik Renate al aan de verslagenheid verloren had. Die snelwandelde al lang. Van ver zag ik de Schiphol crew al zwaaien. "Ah, jij bent de last-minute zeker," merkte de man van het detectiepoortje op. Ik knikte, half in slaap, met mijn hoofd.
Met wat laatste gepiep en geratel kwamen we langs de beveiliging. "Willen mevrouw R. en mevrouw K. Linnenkoper zich alstublieft zo spoedig mogelijk aan boord van het vliegtuig begeven," galmde het door de hal. Erg onwerkelijk en bizar, vooral als het twee tot drie keer herhaald wordt... Paspoorten werden Godzijdank met feilloos fingerspitzengefühl verwerkt en teruggegeven. En toen, ja, mensen, TOEN konden we eindelijk aan boord. Als losgeslagen lama's renden we door de slurf. Het geluid van mijn hakken bonsde door de nauwe ruimte. Renate hoorde ik achter mij mompelen, aan het bijkomen. I can't blame her. Dat was me toch het reisje wel. Puh. Verkleinwoord...
Boven: na alle heisa mochten we uiteindelijk dit uit ons raampje zien...
toch wel een rustgevend uitzicht. Mag ook wel na zo'n NS-avontuur(!)
toch wel een rustgevend uitzicht. Mag ook wel na zo'n NS-avontuur(!)
