Mislukte Waterlelie

bikini + bierfles = blauwe lijm

Au! Soms heb je dat. Ben je gefocust, absent-minded en je van geen kwaad bewust. Maar voordat je het weet stap je zomaar in een kapotgeslagen bierfles. Zelfs in het water... Wat ik daar deed? Zwemmen, in eerste instantie. Tot ik de pittoreske potentie van het meerlandschap doorhad. "Fotoshoot?" riepen mijn tante en ik vrijwel tegelijk. Tussen de waterlelies naast de steiger. Ach, het leek zo mooi, maar ik had het kunnen weten - want;  'wie mooi wil zijn, moet pijn lijden'. Een oeroud cliché, maar helaas klopt het wel.

"Gooi nu je haar eens los!" suggereerde mijn tante enthousiast. We hadden net een hele reeks foto's gemaakt en eigenlijk was ik me in gedachten al bij de ladder naar boven aan het trekken. Maar mijn perfectionisme en beeldend vermogen wisten wel raad met dat idee. "Doen!" dacht ik direct. "Nu zijn we hier toch." Terwijl ik mij opnieuw door het bladerenoerwoud waagde, zag ik mijn haar al dansen op de deining van de golven. Zucht. Maar toen; 'huh?' Gevolgd door 'nee hè!'. Een irritante steek in de zool van mijn voet, daar had ik net zin in. "Ach, zo erg kan het niet zijn," mompelde ik tegen mezelf. Ik kijk straks wel. 

Daar stond ik dan. In al mijn zomerse pracht. Tussen de weelderige goud-gelen bloemblaadjes. Met mijn voeten in een massa van glibberige stengels, wist ik mijn pokerface aardig goed intact te houden. *knip* *flits* hoorde ik de camera verder zoemen. "Nu nog even lachen", klonk het vanaf de steiger. Dat deed ik gerust. Eigenlijk nog niet eens zo'n opgave want pijn deed het niet echt. Toch begon het op mijn zwemronde terug flink te tintelen. Ik wierp er een vluchtige blik op en zag tot mijn verbazing dat er een vrij paniekaanstekende snee te vinden was. Snif en bah. Ik werd overspoeld door een flinke lading 'dat heb ik weer...'

Eenmaal weer boven water werd ik al snel naar de auto gehaast - waar mijn voet bijna vakkundig werd verbonden (met tien meter tape erom gewikkeld leek het wel een oorlogswond!) door onze aardige Duitse kennis. Toen snel, hup, de auto in en op weg naar het ziekenhuis. "Voor de zekerheid." 1 ding zal echter wel komisch hebben geleken; ik in natte bikini en doorweekte er-gauw-overheen-kleren over het parkeerterrein struinend, nagekeken door infuus-met-zich-mee-rollende oudjes. Ach, ik had er ook een WIT shirtje overheen kunnen doen, hoor. (en, nee, hier heb ik GEEN foto's van gemaakt...)

Boven: ik bij mijn Herbal Essences pogingen

Anyway, met wat blue glue en een zeer precieze zool-van-voet-strak-bij-elkaar-houden-techniek was ik zo goed als nieuw. "Alleen wel goed je voet drooghouden, hè", waarschuwde de dokter nog. En ECHT ik heb het geprobeerd! Met 7 tot 8 lagen diepvriesgroentenfolie om mijn gehele onderbeen getoverd ben ik onder de (korste!) douche (ooit!) gestapt. EN de meest voorzichtige. Als slechtbalancerende flamingo stond ik tegen de muur geleund, met 1 hand mijn haar te wassen. (en dat is moeilijk met lang haar!) Tot nu toe ben ik nog steeds aangewezen op de wasbak. Grrrr.

*Gelukkig waren de foto's het vleesverscheurende resultaat uiteindelijk meer dan waard. Dat dan weer wel. Phew!

Dit is trouwens het origineel van ons Waterhouse inspired idee:

Aardbeien Afterparty

Normaal gesproken ben je maar 1x per jaar jarig. Not me. (want sinds wanneer is mijn familie 'normaal') Ik vierde dinsdag voor de second time mijn verjaardagsfeestje. Alsnog met taart, cadeautjes en feestelijkheid btw. Zoals het hoort. Een soort van afterparty eigenlijk, maar dan in onze tuin.

Fris en fruitig: Me and my strawberry birthday cake

Voor de gelegenheid was de eettafel omgetoverd tot rozenpaviljoen. Ook vruchtjes waren er volop en een special treat was de door mijn oom zelfgebakken aardbeienkwarktaart (met verse aardbeien!) was eindeloos populair. Helaas is er nog wel een stukje in de koelkast blijven staan. *kuch kuch* Daar moet ik me dan later maar aan opofferen... ;)

Om jullie enigszins een blik te verschaffen in de verzameling verse lekkernijen die wij op deze blije avond hebben veroverd, hier even een kort overzichtje...

Zoet Menu*

Watermeloenballetjes (zelf gesneden)
Vanille cake met stukjes caramel

After Eight
Sinasappel Pimmetjes
Noga met nootjes
Rode-bessen-in-gelatine-brei (aka 'Rote Grütze' - klinkt vies is echter HEEL lekker)

Spicy menu*

Hot sausage in currysaus
Home-made gehaktballetjes in boter/tomaat saus
Koude macaroni salade met paprika en roomsaus
Echte Duitse Kartoffelsalat = mjammie
Warm stokbrood met kruidenboter

Nagerecht*

Aardbeienkwarttaart met verse aardbeien op top
Pistachenootjes
Vruchtensapjes

* is allemaal in combinatie met rosé geserveerd. Tja, die fles kwam wel leeg.

Toen ein-de-lijk iedereen aanwezig was;

"Ah, mooi, dan kunnen we nu beginnen met vreten!" 

- mijn eetgrage/ongeduldige zuslief Renate

Betrapt! Peter werpt me tijdens het fotograferen een bijna schuldige blik toe. Hmm. Sommige mensen houden er kennelijk niet van om op de foto te worden gezet als ze aan het eten zijn. Renate en Cis hebben gelukkig hun smullende smiling faces wel meegenomen. ;)

^ Upstairs: Casper vond het ook een reuze interessante gebeurtenis. Bij het eerste vleugje worst dat zijn op kwam, trippelde hij zoals alleen hij dat kan, met verwachtingsvol koppie onze kant op. En zoals altijd kreeg hij ook wat lekkers toegeworpen. (al wil mijn oma die hier van haar red berry mess aan het smullen is niets van hem weten..)

Lekker uitrusten op het terras bij de vijver. Met een wijntje natuurlijk. Wel toasten ze op mij. Haha, dat dan weer wel. Eigenlijk ben ik zelf de hele tijd op pad geweest. Praten, foto's maken, gek doen. En smikkelen natuurlijk. Het motto "het moet toch op" is veelvoudig gebruikt die avond, trust me!

 En omdat het geen zomer is zonder summer dress...

Al met al was het een erg amusante avond vol gezelligheid, gekheid en lachbuien. Zowel op binnen als buiten terrein. Op het eind heb ik zelfs nog een mooi cadeautje gekregen; we staan in de finale!! Ja, wie had dat gedacht? Ik zeker niet. Maar toch mooi meegenomen. Misschien heeft het toch een beetje te maken met de zacht zalmroze tint van mijn jurkje??? Hehe.

 Downstairs: een silly moment van my uncle Albert, onze eigen chef-kok

 

Ik ben alvast benieuwd wat we volgend jaar gaan doen... Een Spaanse barbeque perhaps? Ben ik op zich niet tegen. Met garnaalspiesjes, sandwiches met komkommer salade en limoenijs met verse ananas. Ach, ik roep zo maar wat, hoor. ^^

Schoenen uit, ogen dicht

 In the sun with Kelly & co / picnic in the park

Ik ben eigenlijk nooit echt een festival mens geweest. Toch wil ik daar voor Stereophonics graag een uitzondering voor maken. Al helemaal als ze in mijn home town spelen (nog geen 10 minuten fietsen) en het zonnetje helder aan de hemel staat. Normaal hoef ik er niet eens aanwezig te zijn, dan sluipt de muziek toch wel mijn slaapkamerraam binnen - maar natuurlijk wou ik eventjes een blik werpen op mijn lieftallige Kelly Jones. 

Wishful thinking, I know, want er staan bij zulke events altijd meterhoge dwanghekken waar je onmogelijk doorheen kunt kijken. Gemeen niet? Want ik had *foei foei* geen kaartje en moest dus buiten staan. In het park ernaast. But I wasn't alone. Er zaten honderden mensen op kleedjes naast me. Sommigen van hen hadden zelfs eten en drinken meegenomen en waren aan het zonnebaden. Het leek wel een picknick. 

Zelf had ik ook mijn relaxed mood meegenomen; mijn mountainbike had ik al snel tegen een loom wapperende boom geparkeerd en mijn beige pumps lagen even snel op de grond. Met mijn tenen in het gras en mijn ogen dicht, genoot ik van de muziek. Van de sfeer. Van de zomer. Van de lekkere rockstem die en prima soundtrack was voor dat moment. Het kon me vrij weinig schelen dat er misschien mensen keken hoe ik af en toe in mijn eentje mee zat te neuriën, onderuit gezakt tegen de boom, hoofd op en neer deinend. 

 Bij het uptempo-nummer 'Superman' zet Kelly zijn shades op, als een echte rocker betaamd

Zo kwamen bijna al mijn favoriete nummers voorbij. Van de nieuwe 'Uppercut' tot de klassieker 'Maybe Tomorrow'. Zo mooi om ze eindelijk een keer live te horen. Ook de live vertolking beviel me erg goed. Je komt wel eens een performance van iemand tegen waardoor je aan diens capaciteiten gaat twijfelen. Dat was hier zeker niet het geval. Stereophonics rock - ook live! Daar leek ook het weer er wel mee eens te zijn. Want het zonnetje bleef lachen. Toen Kelly eenmaal het opzwepende 'Have a Nice Day' inzette, dacht ik nog; "Ja... dat lukt nu wel." Er verscheen een glimlach op mijn gezicht. Wat kan het leven soms toch mooi zijn. Tja, ik verval niet graag in clichés, but it had to be said; sometimes life is good - especially in good company!

Het was dus een zalig vakantiemoment. Eentje alleen van mij. Een offer was het ergens wel om de band in the flesh te moeten missen, maar ergens was ik wel dankbaar. Voor de rust en de ruimte. Als ik daar immers had gestaan had ik ze immers wel gezien, maar was het een geduw en gedram geweest. En wie weet had er, net zoals bij Muse, weer een bodybuilder met petje voor me gestaan die me alsnog van het zicht had beroofd. Nee, ik vond het eigenlijk niet erg. Laat ik het zo zeggen; het was een perfect aperitiefje. Een smaakmaker voor wat er vast binnenkort nog komen gaat.  

Ik zeg alvast 1 ding; Kelly, here I come!