Eentje die, vrees is, alleen is weggelegd voor de kunstenaars onder de plastisch chirurgen. Met een tekening kun je immers opnieuw beginnen - pak maar weer een leeg vel - maar een lichaam is niet zo wegwerpbaar. Dan is verpest voor altijd verpest. Dat kun je niet even weg gummen als het je niet aanstaat. Fouten blijven voor altijd zichtbaar. Dat kan flink lelijk uitpakken - in sommige gevallen zelfs met dodelijk gevolgen.
Het blijkt slechts een bloeddruppel in de statistieken want vraag naar ingrepen zijn er steeds meer. Beter gezegd; het is tegenwoordig sociaal geaccepteerd dat men naar het mes grijpt. Misschien zelfs normaal. Imperfecties zijn overbodig geworden. Als we willen, kunnen we allemaal als perfecte Barbiepoppen door het leven gaan. Als je genoeg geld hebt, natuurlijk. Want voor wat, hoort wat - niet?
Omdat men in de showbizz niet alleen met andermans talenten maar ook met andermans attributen moet concurreren, is plastic surgery vooral in Hollywood settings erg alledaags. Ze hebben toch geld teveel. Als je een vliegveld of een helicopter kunt kopen, kun je net zo goed even een nieuw gezicht in het winkelwagentje gooien.
Juist in dit gemak ligt het gevaar, of beter gezegd; de verleiding van obsessie. Want als je eenmaal bent begonnen, is er geen weg terug. "Laat ik dit nog even veranderen en dat" en binnen de korste keren zit je elke week in hetzelfde naar vanillewierrook-ruikende wachtkamertje, ongeduldig door de 'menukaart' bladerend. "Oh, de neuzen zijn vandaag in de aanbieding!" Wat een mazzel! Nu je er toch zit... En zo is het cirkeltje weer mooi rond.
Maar wat wil ik ook te zeuren - als iedereen er als een gladgestreken alien bij loopt, kun je toch moeilijk achterblijven? Voor je image moet je immers wat over hebben - al is het de mogelijkheid om je gevoelens te tonen. Gevoelens zijn vandaag de dag toch maar overrated. Van al dat gelach en gehuil, wordt je alleen maar ouder en op rimpels zit niemand te wachten, hollywoodsterren al helemaal niet. Stel je voor dat je een moeder moet spelen i.p.v het bloedmooie tienermeisje!
Nee, het is nogal wat als je je niet schaamt voor je leeftijd. Als dertigjarige ben je al snel uitgerangeerd. Als veertigjarige hoor je al helemaal op een onbewoond eiland te zitten. Tja, we worden tegenwoordig allemaal wel ouder - al is het maar met tegenzin. Mensen die zich staande houden met oldschool crêmepjes en poedertjes worden als dapper en baanbrekend omschreven. Vooral het handjevol acteurs en actrices die nog gewoon hun eigen gezicht durven dragen. Wat een lef, hè?!
Geen wonder dus dat 'aging gracefully' nu als prestatie gezien wordt en niet als onvermijdelijkheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten