Twenty-something Timeline

Vanaf mijn twintigste ben ik foto's gaan maken op mijn verjaardag. Een portret-dingetje is het eigenlijk. Leuk voor later, dacht ik. En eind mei is het altijd mooi weer dus dan bloeit onze tuin helemaal op. Levert dus heel wat mooie plaatjes op! Nu is drie jaar natuurlijk niet veel - dus ik ben benieuwd of ik überhaupt verschil zie als ik de foto's onder elkaar zet. Let's see. The evolution of Kirstin... *cue dramatic music*

Birthday: 20 - nog met kort haar. In vergelijking met nu heb ik hier stekeltjes!


Birthday: 21 - let op de zelf bijgeknipte pony...


Blauw en wit. Dat leken me leuke kleuren (typisch Nederlands immers) om elk jaar op mijn verjaardag te dragen. A la Delfts blauw. Al had ik die loodzware oorbellen beter achterwege kunnen laten... au!


Birthday: 22 - En ja, dit jaar was er een hoog Alice in Wonderland gehalte. En mijn lippen waren bijna dagelijks permanent fuchsia roze.

Tussen de bloemetjes. Een bont en vrolijk geheel. :)


Birthday: 23 - braid it up! Dat is mijn nieuwe truc om krullen te creëren. Werkt perfect. Pssst: wel veel werk...


Zie onder: curls in action!


En last but not least; me met steil haar. In de zon lijkt het vaak bijna rood. Maar zo'n gloed vind ik wel mooi lijken. (heb jarenlang mijn haar rood geverfd)


Ik moet zeggen dat ik tegenwoordig liever voor een more natural look ga. Dus geen felle lippenstift en oogschaduw meer. Al kan dat af en toe best leuk zijn. Altijd hetzelfde is ook maar saai, n'est ce pas?

Ode to a Kitty Cat

Miauw!

Ja, dit wordt een "awwwww blog". Onze kat, tenminste onze zogenaamde 'leenkat' is namelijk erg lief. En die verdient ook wel een beetje aandacht, dacht ik zo. Op een geheel kunstzinnige manier natuurlijk. As always ;)

Dus Meet Piepie. (jaja, een beetje een onzinnige naam. Blame my mother) Zwarte kat, maar tot zover niet ongeluk-brengend.


Wat een cutie is het, hè? In het begin durfde hij niet goed op de foto, maar als ik nu met mijn camera dichterbij sluip, blijft hij gewoon liggen.


Een dik halfjaar geleden is hij aan komen lopen. Van de schuintegenoverons buren naar onze tuin. Sindsdien heeft hij hier een abonnement.


Elke morgen bij het eerste wakker-word geluid zit hij bij ons voor de deur. Dan slof ik in mijn pyjama de keuken in, verwelkomt door een enthousiast evenals onuitputtelijk geroep naar aandacht.


Het is merkwaardig. Eigenlijk is hij niet van ons, maar hij is hier wel mooi 24/7. Niet dat we dat erg vinden, hoor. We hebben hem praktisch geadopteerd. Ook een leuk feitje: we dachten eerst dat het een meisje was. EN dat 'ze' zwanger was. Haha, mooi niet dus.


Piepie is bang voor alles. Echt alles. Wasmachine, stofzuiger, föhn - als het schuift, stampt, trilt of lawaai maakt is ie weg. Wel typisch dat hij naast de televisie blijft liggen als wij met dolby suround aan een film zitten te kijken.


Kijk naar de foto boven en wat valt je op? Hij heeft weer eens de halve bank opgeëist. Het is een kleine diva, hoor. Eentje met een zacht, zwart vachtje en glimmende gele ogen. Weet je, ik was ooit bang voor katten. Voor sommige katten nog wel trouwens - maar niet voor Piepie. Hoe kan ik dat nou? Het is zo'n lief, klein diertje. My little precious.

De schuintegenoveronsburen mogen wel oppassen dat ik hem niet stiekem meeneem als ik op mezelf ga wonen, haha. *kuch* Dat heb ik niet gezegd...

Beauty refugee

Botox. Een woord dat lekker bekt. Het is inmiddels een begrip. Iedereen kent het. Maar wordt je bekje er nou daadwerkelijk mooier van? Nee. Tenminste, bij de griezelige gezichten die voor mijn geestesoog verschijnen, loopt er slechts een rilling over mijn rug. Toch is het een schoonheidsoperatie.


Eentje die, vrees is, alleen is weggelegd voor de kunstenaars onder de plastisch chirurgen. Met een tekening kun je immers opnieuw beginnen - pak maar weer een leeg vel - maar een lichaam is niet zo wegwerpbaar. Dan is verpest voor altijd verpest. Dat kun je niet even weg gummen als het je niet aanstaat. Fouten blijven voor altijd zichtbaar. Dat kan flink lelijk uitpakken - in sommige gevallen zelfs met dodelijk gevolgen.

Het blijkt slechts een bloeddruppel in de statistieken want vraag naar ingrepen zijn er steeds meer. Beter gezegd; het is tegenwoordig sociaal geaccepteerd dat men naar het mes grijpt. Misschien zelfs normaal. Imperfecties zijn overbodig geworden. Als we willen, kunnen we allemaal als perfecte Barbiepoppen door het leven gaan. Als je genoeg geld hebt, natuurlijk. Want voor wat, hoort wat - niet?

Omdat men in de showbizz niet alleen met andermans talenten maar ook met andermans attributen moet concurreren, is plastic surgery vooral in Hollywood settings erg alledaags. Ze hebben toch geld teveel. Als je een vliegveld of een helicopter kunt kopen, kun je net zo goed even een nieuw gezicht in het winkelwagentje gooien.


Juist in dit gemak ligt het gevaar, of beter gezegd; de verleiding van obsessie. Want als je eenmaal bent begonnen, is er geen weg terug. "Laat ik dit nog even veranderen en dat" en binnen de korste keren zit je elke week in hetzelfde naar vanillewierrook-ruikende wachtkamertje, ongeduldig door de 'menukaart' bladerend. "Oh, de neuzen zijn vandaag in de aanbieding!" Wat een mazzel! Nu je er toch zit... En zo is het cirkeltje weer mooi rond.

Maar wat wil ik ook te zeuren - als iedereen er als een gladgestreken alien bij loopt, kun je toch moeilijk achterblijven? Voor je image moet je immers wat over hebben - al is het de mogelijkheid om je gevoelens te tonen. Gevoelens zijn vandaag de dag toch maar overrated. Van al dat gelach en gehuil, wordt je alleen maar ouder en op rimpels zit niemand te wachten, hollywoodsterren al helemaal niet. Stel je voor dat je een moeder moet spelen i.p.v het bloedmooie tienermeisje!

Nee, het is nogal wat als je je niet schaamt voor je leeftijd. Als dertigjarige ben je al snel uitgerangeerd. Als veertigjarige hoor je al helemaal op een onbewoond eiland te zitten. Tja, we worden tegenwoordig allemaal wel ouder - al is het maar met tegenzin. Mensen die zich staande houden met oldschool crêmepjes en poedertjes worden als dapper en baanbrekend omschreven. Vooral het handjevol acteurs en actrices die nog gewoon hun eigen gezicht durven dragen. Wat een lef, hè?!

Geen wonder dus dat 'aging gracefully' nu als prestatie gezien wordt en niet als onvermijdelijkheid.

Kleurige Krasjes: kunst of kwaal?

Al sinds het begin van tijd laten wij boodschappen achter. Nu op de muur, toen op de grotswand. Wat ooit kleine, tere figuurtjes waren - zoals rennende reeën en huppelende konijntjes - zijn nu politieke protesten, felgekleurde symbolen, naakte vrouwen en scheldwoorden. En een boodschap zit er vaak niet meer achter. Toch zit er tussen al deze rommel nog wel wat moois. Als je goed kijkt.

Want graffiti (in het Latijns: kras) kun je moeilijk met elkaar vergelijken. Net zoals met andere vaardigheden zijn er verschillende stadia van skill en kwaliteit. Je hebt de toys die vooral een vlugge tag achterlaten en je hebt de kings, meestal professionals of studenten van de kunstacademie, die gecompliceerde en indrukwekkende pieces maken.


De laatsten worden vaak tot ware meesterwerken gerekend omdat ze meer weg hebben van een schilderij dan een 'kras'. Beginnelingen denken er dan ook niet aan om over hun werk heen te knoeien; dat mag niet. Dat hoort niet zo. In de graffitiwereld heerst namelijk een enorme respectcultuur. Als king heb je jezelf bewezen en stel je heel wat voor terwijl je als toy nog maar net komt kijken of gewoon niet goed genoeg bent om bij de lucky few te horen. De nieuwelingen en wannabes doen er dan ook vrijwel alles aan om dit voor elkaar te krijgen.

Dat is niet altijd even gemakkelijk want om je street cred op te bouwen, moet je veel durven. Van het 'taggen' van basisschool, een bewaakt terrein of een wagon van de NS - des te lastiger het is, des te meer punten je binnenhaalt. En des te spannender het is, natuurlijk. Laat dat nou net een belangrijke motivatie zijn om in eerste instantie op pad te gaan. Juist omdat het niet mag en je in de problemen kunt komen is het voor veel jongeren interessant. Hen gaat het echt niet om de artistieke integriteit, maar om de thrill en het clubsgevoel.


Door de stortvloed aan lelijke prutswerken en onsierlijke leuzen is de gemeente en -jaja- de politie al jaren bezig de situatie in te dammen. Hoe? Door het ter beschikking stellen van zogenaamde legale graffiti muren. En met de mogelijkheid voor scholen en bedrijven om vervallen gebouwen en lege/donkere tunnels te adopteren zodat deze gebieden kunnen worden voorzien van een vrolijk laagje verf. Voelen de mensen zich er een stuk prettiger, is de theorie. En ik geef het toe; dat is best een goed initiatief. Als het er dan maar een beetje leuk en professioneel uitziet, hè. Op een aquaduct met kladblok functie zit geen hond te wachten...

Een handjevol begrippen uit de graffiti-scene:
Doodling = krabbels op schoolbanken en dergelijke
Latrinalia = namen, beledigingen en grappen in publieke toiletten
Tags = (bij)namen en symbolen van iemand, een soort handtekening eigenlijk
Throw up = eenvoudige boodschap met maximaal 2 kleuren
Wildstyle = gecompliceerde boodschap met in elkaar gevlochten letters en meerdere kleuren
Piece = een heel ingewikkeld graffitiwerk met veel kleuren, diepteverschillen, kleurovergangen en andere mooie effecten