22 going on 30!

Vorig weekend was Mariëlle jarig. 24 alweer. Jaja, dat gaat snel. Maar goed, ik word binnenkort ook al weer een jaartje ouder. Bizar is dat hoe snel een jaar voorbij glijdt.. Dagen worden steeds korter, lijkt het wel. Terwijl het vroeger juist een eeuwigheid scheen te duren voordat je naar bed moest.

En dan voel ik me nog wel eens schuldig. Want wat doe je eigenlijk de hele dag? Natuurlijk: soms zitten er redelijk volgeplande dagen tussen. Dagen dat je van hot naar her vliegt en allerlei persoonlijke dan wel professionele verantwoordelijkheden aan je pofmouwen hebt hangen. Toch kan ik bij de vraag 'en nog iets leuks gedaan dit weekend?' iemand wel op zijn kop slaan.

Doen ze dat met opzet of zo? Er mij aan herinneren dat ik even helemaal niks heb gedaan. Zijn zij dan zelf zo spannend met hun altijd interessante leventjes dat ze denken dat ik ook ELKE dag maar weer iets te vertellen heb? Of zijn ze juist er saai en fantasieloos en vragen ze juist daarom maar weer dezelfde irritante vragen?


Er vanuit gaande dat het de laatste optie is, is dat een behoorlijk slechte en onuitstaanbare gewoonte. Zeuren, zo komt het namelijk over. En niet als een leuk kopje koffie praatje. Even verder gaand met dat kopje: je moet toch ook juist van de kleine dingen des levens genieten? Kom je dat nou niet op elke afscheurkalender tegen tegenwoordig? Dacht het wel. Dus waarom elk moment volproppen met grootse gebeurtenissen en spraakmakende plannen? Soms wil je gewoon even rust. Even niks. Dat kan ook heel lekker zijn.

Maar nee: het leven zit vol met deadlines. Dat blijkt wel weer als je voor de koetjes en kalfjes wordt geworpen. Wat voor opleiding je nu doet - en of je al een serieuze relatie hebt - en of je al op jezelf woont - en weet je al wel tot in detail wat je later gaat doen. Als je groot bent, weet je wel? Want dat gebeurt snel genoeg. Thanks, alsof ik dat nog niet wist.

Time flies. Even when you're not having fun.

De paasman oftewel 'kasen'

De kerstman krijgt concurrentie met snorharen


€718 miljoen. Zoveel hebben we dit jaar uitgegeven aan de geflapoorde feestdag en alle bijbehorende etenswaren en decoratiekuikentjes. Best veel toch? (En 18 euro daarvan is afkomstig uit mijn portemonnee, hehe) Families gaan in steeds grotere aantallen samen brunchen en uit eten. Daarbij zijn 'luxe' artikelen als paasbrood en van die felgekleurde, overheerlijke paaseitjes niet meer aan te slepen. Boodschappenkarretjes vol wordt er ingeslagen. Daarmee begint pasen steeds meer op kerst te lijken. Vandaar de titel. ;)


Maar ik zeg het eerlijk: mijn familie heeft goed meegedaan met de hype. Al was het ons meer om de gezelligheid (en natuurlijk het lekkere eten) te doen dan deze nieuwe trend. Zelf ben ik nogal een gezelligheidsmens en daarin ben ik gelukkig niet alleen. We hebben flink gesmikkeld en gelachen aan de paastafel. Deze was door de professionele handen van tante Christha en mij versierd en gedekt. Speciaal voor de gelegenheid werd het nette servies van zolder gehaald. Zelfs het mooie bestek (nog keurig netjes in het koffertje) werd gepoetst en klaargelegd - door yours truly. Prachtig zag het eruit. En een beetje indrukwekkend, haha. Getuige de artistieke natuur van de foto's hieronder. ;)




Mijn oom kwam bijna watertandend binnen en zusjelief stamelde "daar kunnen we wel een week van eten!" Yes. Dat was zeker waar. Hoe mooi het er ook allemaal uitzag, was het veel te veel. Van het goede, dat wel. (dus dat doen we volgend jaar beslist nog eens dunnetjes over, haha) De restjes, als je ze al zo kunt noemen, hebben we de volgende dag onder het kijken van een film opgegeten. Natuurlijk niet alles. Er staat nog plenty in de keukentjes bij oma. En dan nog te bedenken dat we niet eens alles op tafel hadden gezet. Ai, ai - deze paasmania kan nog wel eens uit de hand lopen.

Maar ach, het is toch zo leuk... Mij hoor je niet klagen in ieder geval. Sterker nog; laten we er nog een dag bij bedenken! Misschien dat we ook hemelvaart kunnen pimpen? Of dat we vijf mei met wat meer uitbundigheid kunnen vieren? Hmmm, de merchandise zal wel wat soberder zijn, maar je kunt ook niet voor alle holidays een knuffelbeest maken, toch? Daarom.


P.S: Happy easter!

Blinde liefde roest niet

Ik heb weer eens een interessant gesprek gehad. Met een jongen. Maar niet zomaar een jongen. Hij is blind. 23 jaar (dus mijn leeftijd) en sinds kort blind. Heftig. Maar geloof me, ik heb genoeg met hem kunnen lachen. Het was overigens ook niet zomaar een gesprek. Het was een interview over iets waar we allemaal veel energie in steken. De goeie, ouwe L.O.V.E. Ik was namelijk benieuwd hoe hij hierover dacht. Hoe een blind iemand de wereld van romantiek 'ziet'.

Liefde heeft veel met romantiek te maken. Maar ook met een mooi uiterlijk en leuk innerlijk. Tenminste, verLIEFDheid wel. Er bestaan hele waslijsten aan eisen en voorkeuren, als een soort test die je date eerst moet doorstaan. Maar mensen zeggen ook wel; "liefde maakt blind". Dat je dus niet let op allerlei kleinigheidjes. Dat het niet persé nodig is dat iemand perfect is. (en maar goed ook want mensen hebben genoeg fouten) Maar hoe zit dit nou werkelijk? Of beter gezegd: zijn blinde mensen het beste voorbeeld van pure, echte liefde? of kunnen die ook oppervlakkig zijn?


Volgens Steven wel. Al is dat nou ook weer niet de standaard. Zelf kent hij een stuk of drie van die macho veroveraars. "Die gaan op stap om even te scoren en hebben, zodra ze een leuk meisje tegenkomen, zoiets van 'die pak ik wel even. Dan gaan ze eerst aan allerlei vrienden en kennissen vragen hoe ze eruit ziet en of ze wel een lekker ding is." Zielig vind ik het, zulk gedrag. Het is dus waar; deze oppervlakkigheid is universeel - het beperkt zich niet tot het rijk van de ziende tienerjongens. Hormonen, onzekerheid, seksdrive, een fetisj voor good looks... wat zou er achter zitten?

Ik ben van plan erachter te komen door deze week met een psycholoog te praten. Want waarom zijn wij mensen toch altijd zo bezig met de uiterlijke schoonheid? Waar komt die persoonlijke en aan vriend/vriendin gebonden ijdelheid vandaan? Is it all in the best interest of the future of our human race? Zo van; dan lopen er straks alleen nog maar knapperds rond?

Hmmmm... ik ben alvast benieuwd!