De Naakte Waarheid

Zei ik in mijn vorige blog nog zo dat ik niet ging schrijven over naakte meisjes, is dat nu wel zo. Rated PG!

Onlangs heb ik voor een naaktmodel geïnterviewd. Een meid van mijn leeftijd die toevallig ook nog eens dezelfde opleiding doet. Dat was, to say the least, erg interessant. Het is een wereld waar ik weinig over wist. Waar ik eigenlijk, ondanks het openhartige gesprek met haar, nog steeds vrij weinig over weet. Het is en blijft immers een wereld ver van mij vandaan. Twee uurtjes meegluren veranderd daar op zich niet veel aan.

Maar even concreet. Zij had de stap naar naakt poseren genomen omdat ze een keer iets uitzinnigs wilde doen wat haar stiekem heel leuk leek. Leuk en doodeng. 'Afrekenen met demonen en angsten', noemde ze het. Alsof het iets heel gewoons en luchtigs was. Alsof het niks voorstelde.

Ik droom nog altijd het liefst met mijn kleren aan

Toch vind ik het knap. Ik bedoel, ik zou het echt niet kunnen. Daar naakt staan met all eyes on you. Nee, zeg, dankje. Ik snap best dat de studenten van de kunstacademie (want daar poseert ze voor) het menselijk lichaam moeten leren tekenen. En dat daar een levend voorbeeld bij helpt, is logisch. Ook heeft ze gezegd dat ze 9 euro per uur krijgt om te poseren. Dat is best veel. Niet super veel, maar toch. Verder is de sfeer daar kennelijk 'heel rustgevend' zodat je 'lekker weg kunt dromen'. (Dan ben ik dus toch een beetje van de oude stempel, want ik droom nog altijd het liefst met mijn kleren aan)

Waar ik ook bewondering voor heb, is haar zelfvertrouwen. Het is voor een living Barbiedoll natuurlijk maar al te gemakkelijk om daar te gaan staan - maar als je zelf niet helemaal tevreden over jezelf bent, ligt het toch flink anders. Dan lijkt me dat nog moeilijker. Die 'artiesten' zien immers alles. Elk kuiltje, bultje, rimpeltje en haartje. En dan mogen ze nog zo 'professioneel' zijn en 'helemaal niet geilen op jouw borsten en billen', maar van dat idee zou ik stapelgek worden. Want zij zei het al; "Je kunt je nergens achter verstoppen."



Misschien dat ik daarom met de standaard verwachting naar het interview was gegaan dat ik waarschijnlijk met een supermodel uitziend meisje zou praten. Maar dat was helemaal niet zo. Niet om haar te bekritiseren, maar het verraste me enorm toen zij me op mijn schouder tikte. Ik had een typisch blondje verwacht met fonkelende blauwe ogen en eindeloze benen - niet zomaar een meisje van de straat. Iemand die je vast zo voorbij zou lopen, zo onopvallend en gewoon was ze. Toen ik mezelf op die gedachte betrapte, voelde ik me bijna schuldig.

Maar ze gaf het zelf al snel toe; ze was inderdaad geen model type. Het tegenovergestelde zelfs. En ze had, nadat ze zich telefonisch had opgegeven, nog maar snel even teruggebeld om te checken of haar uiterlijk wel in orde was. "Bij kunst gaat het niet om het tekenen van mooie mensen, maar echte mensen," kreeg ze te horen. "Daar hoort variatie ook bij." Er is dus een duidelijk verschil tussen het zijn van naaktmodel en commercieel model. Daar heb je wel van die absurde en strenge voorkeuren. Size zero, anyone?

Wat verder niet te vergelijken is, is volgens haar de kunstwereld en de porno industrie. "Naakt en naakt is niet hetzelfde. Bij de een gaat het om het uiten van creativiteit en het leren van een vak, terwijl het bij de ander gaat om het opwinden van mensen". Dat is volgens haar bij het naakt poseren helemaal bij de kunstacademie niet aan de orde. Nog voor geen 1%. Als ik dan ook het woord Playboy of naaktkalender laat vallen, werpt ze me een afkeurende blik toe. Dat is maar 'bah'. Tja, ik kan haar geen ongelijk geven. Aan de gehele bevolking van vieze mannetjes tentoongesteld worden staat ook niet bepaald op mijn to do list...


Volgens haar zijn er bij de kunstacademie geen 'vieze mannetjes' bij. Dus dat is weer een zorg minder. De studenten en hobby schilders zien haar enkel en alleen als vorm. Iets wat ze moeten weergeven. Dus geen sexy lichaamsdelen, lange wimpers en zachte huid. Toch vraag ik me af - en dit klinkt misschien heel grof- of ze niet liever een aantrekkelijk en strak-in-het-vel model tegenover zich hebben staan dan een uitgezakte desperate housewife. Want iedereen kijkt toch at the end of the day het liefst naar mooie mensen?

Ja. Dat weet ik, voor zover ik kan, zeker. Een gezellige dikke dame zou ik persoonlijk namelijk ook niet aan mijn muur willen. Nee, we willen schoonheid. Sensualiteit. En daar hebben we toch een bepaald beeld bij. Zoals ik al in mijn vorige blog zei; het oog wil ook wat. En dat is gewoon zo. Everybody knows it.