De Naakte Waarheid

Zei ik in mijn vorige blog nog zo dat ik niet ging schrijven over naakte meisjes, is dat nu wel zo. Rated PG!

Onlangs heb ik voor een naaktmodel geïnterviewd. Een meid van mijn leeftijd die toevallig ook nog eens dezelfde opleiding doet. Dat was, to say the least, erg interessant. Het is een wereld waar ik weinig over wist. Waar ik eigenlijk, ondanks het openhartige gesprek met haar, nog steeds vrij weinig over weet. Het is en blijft immers een wereld ver van mij vandaan. Twee uurtjes meegluren veranderd daar op zich niet veel aan.

Maar even concreet. Zij had de stap naar naakt poseren genomen omdat ze een keer iets uitzinnigs wilde doen wat haar stiekem heel leuk leek. Leuk en doodeng. 'Afrekenen met demonen en angsten', noemde ze het. Alsof het iets heel gewoons en luchtigs was. Alsof het niks voorstelde.

Ik droom nog altijd het liefst met mijn kleren aan

Toch vind ik het knap. Ik bedoel, ik zou het echt niet kunnen. Daar naakt staan met all eyes on you. Nee, zeg, dankje. Ik snap best dat de studenten van de kunstacademie (want daar poseert ze voor) het menselijk lichaam moeten leren tekenen. En dat daar een levend voorbeeld bij helpt, is logisch. Ook heeft ze gezegd dat ze 9 euro per uur krijgt om te poseren. Dat is best veel. Niet super veel, maar toch. Verder is de sfeer daar kennelijk 'heel rustgevend' zodat je 'lekker weg kunt dromen'. (Dan ben ik dus toch een beetje van de oude stempel, want ik droom nog altijd het liefst met mijn kleren aan)

Waar ik ook bewondering voor heb, is haar zelfvertrouwen. Het is voor een living Barbiedoll natuurlijk maar al te gemakkelijk om daar te gaan staan - maar als je zelf niet helemaal tevreden over jezelf bent, ligt het toch flink anders. Dan lijkt me dat nog moeilijker. Die 'artiesten' zien immers alles. Elk kuiltje, bultje, rimpeltje en haartje. En dan mogen ze nog zo 'professioneel' zijn en 'helemaal niet geilen op jouw borsten en billen', maar van dat idee zou ik stapelgek worden. Want zij zei het al; "Je kunt je nergens achter verstoppen."



Misschien dat ik daarom met de standaard verwachting naar het interview was gegaan dat ik waarschijnlijk met een supermodel uitziend meisje zou praten. Maar dat was helemaal niet zo. Niet om haar te bekritiseren, maar het verraste me enorm toen zij me op mijn schouder tikte. Ik had een typisch blondje verwacht met fonkelende blauwe ogen en eindeloze benen - niet zomaar een meisje van de straat. Iemand die je vast zo voorbij zou lopen, zo onopvallend en gewoon was ze. Toen ik mezelf op die gedachte betrapte, voelde ik me bijna schuldig.

Maar ze gaf het zelf al snel toe; ze was inderdaad geen model type. Het tegenovergestelde zelfs. En ze had, nadat ze zich telefonisch had opgegeven, nog maar snel even teruggebeld om te checken of haar uiterlijk wel in orde was. "Bij kunst gaat het niet om het tekenen van mooie mensen, maar echte mensen," kreeg ze te horen. "Daar hoort variatie ook bij." Er is dus een duidelijk verschil tussen het zijn van naaktmodel en commercieel model. Daar heb je wel van die absurde en strenge voorkeuren. Size zero, anyone?

Wat verder niet te vergelijken is, is volgens haar de kunstwereld en de porno industrie. "Naakt en naakt is niet hetzelfde. Bij de een gaat het om het uiten van creativiteit en het leren van een vak, terwijl het bij de ander gaat om het opwinden van mensen". Dat is volgens haar bij het naakt poseren helemaal bij de kunstacademie niet aan de orde. Nog voor geen 1%. Als ik dan ook het woord Playboy of naaktkalender laat vallen, werpt ze me een afkeurende blik toe. Dat is maar 'bah'. Tja, ik kan haar geen ongelijk geven. Aan de gehele bevolking van vieze mannetjes tentoongesteld worden staat ook niet bepaald op mijn to do list...


Volgens haar zijn er bij de kunstacademie geen 'vieze mannetjes' bij. Dus dat is weer een zorg minder. De studenten en hobby schilders zien haar enkel en alleen als vorm. Iets wat ze moeten weergeven. Dus geen sexy lichaamsdelen, lange wimpers en zachte huid. Toch vraag ik me af - en dit klinkt misschien heel grof- of ze niet liever een aantrekkelijk en strak-in-het-vel model tegenover zich hebben staan dan een uitgezakte desperate housewife. Want iedereen kijkt toch at the end of the day het liefst naar mooie mensen?

Ja. Dat weet ik, voor zover ik kan, zeker. Een gezellige dikke dame zou ik persoonlijk namelijk ook niet aan mijn muur willen. Nee, we willen schoonheid. Sensualiteit. En daar hebben we toch een bepaald beeld bij. Zoals ik al in mijn vorige blog zei; het oog wil ook wat. En dat is gewoon zo. Everybody knows it.

The beauty of politics

Nee, mensen, geen post over naakte meisjes. Sorry ;)

Stemmen, het hoort erbij. Als mens laten we doorgaans graag onze stem horen, waar het maar kan. Of anderen er nou op zitten te wachten of niet. Onze mening is belangrijk en die moeten we kwijt.

Toch is het altijd weer een strijd om ons naar het stemhokje te lokken. (een beloning uitloven dan maar? Leuke trip naar Hawaï? Nee, gekheid..) Anyway, ik ben iemand die meestal wel gaat stemmen. Die braaf naar het gemeentehuis huppelt met haar paspoort in d'r tas.

En geloof me, zoveel weet ik ook niet van politiek. Dus waarom stem ik eigenlijk? En hoe weet ik in Godsnaam wie ik moet kiezen? Het aanbod is overvloedig, het lijkt wel een gangpad van de Albert Heijn.. Maar het is niet zoals bij het Eurovisie Songfestival dat je 12, 10, 8, 6 etc. punten kunt geven aan je lievelingen. Trouwens: dat zou het alleen nog maar gecompliceerder maken - wie heeft vandaag de dag nou nog een 'favoriete' politicus? Vooral wat de gemeentelijke partijen aangaat. (als ik daarvan 1 persoon weet te identificeren, is het veel...)

Volgens mij ben ik er achter gekomen hoe het werkt. Ze zeggen vaak 'het oog wil ook wat' en ook in dit geval is het waar; je gaat al snel voor degene met de meest flitsende/mooie/sierlijke naam. Tenminste ik wel. Dat of ik stem op iemand met de naam van een vriend of familielid. Dan is het toch persoonlijk, al is het natuurlijk een onzinreden.

Maar echt; bij mij legt Piet Steen het af tegen Michiel Vlinder en ook hoeft Tienus Waffelaar niet te hopen dat hij het wint van Patrick Zwaanhout. Daar komt nog bij dat ik ook vaak, als er eentje aanwezig is, op een vrouw stem. Uit solidariteit wellicht. Moet ze natuurlijk wel een mooie naam hebben die tot mijn verbeelding spreekt. Een Anneke Blok of Juultje Melkert gun ik geen blik waardig.


Hadden hun ouders maar beter moeten nadenken over de toekomstige carrières van hun kinderen. (maar goed, we leven nu in een tijd waarin celebrities hun kroost naar fruit of wetenschappelijke gebruiksvoorwerpen noemen) Toch is het zo: een naam heeft een groot effect op je leven. 'Koen poep in je schoen' is niet alleen vervelend op de middelbare school, het motto blijft altijd aan je plakken.

A rose by any other name would still smell as sweet? Nou, nee. Zo simpel is het niet. Dingen klinken of mooi, of lelijk. Daar kun je verder weinig aan veranderen. zo is het woord 'teennagel' alleen al veelzeggend en hoef je over 'oorsmeer' geen twee keer na te denken voordat je inziet dat het een nare betekenis heeft. En kanker klinkt op zich al zo hard dat je er weinig romantische gedachten bij kunt hebben. Bah.

Maar goed, van oorsmeer terug naar politici. Het is wetenschappelijk bewezen dat knappe mensen succesvoller zijn in hun leven dan lelijke mensen. Dan is het toch reëel om aan te nemen dat mensen met een 'knappe' naam evenals een betere kans hebben op een succesvol leven? Misschien had Wilders daar wat eerder bij stil moeten staan. Want met een Gerard Wilgenbloem zou men op slag meer sympathie hebben. N'est ce-pas?

Cupid's Countdown

Ik zat vandaag in de trein. Nee, niks nieuws. Ik zit elke dag in de trein, soms heb ik bijna het gevoel dat ik er woon. Maar daar gaat het niet over: wat doe je altijd als je onderweg bent? Je kijkt uit het raam. Ja, ook jij.

Het is absurd, maar vandaag (na een lange schooldag) dacht ik bij mezelf; hoe vaak kijk ik wel niet uit het raam zonder iets te zien? Je hebt immers je Ipod of zit je daar met je boekje te vermaken. Entertainment for one. Praten met een ander doe je niet snel meer. Dat is zo passé. Ja, of je moet al willen weten of jouw halte al is geweest.

Op deze manier mis je wel veel. Veel interessante gesprekken. Interessante mensen. Interessante ideeën? Misschien ook wel. Dus als je afgeleid bent door alles wat zich buiten afspeelt, laat het het dan waard zijn. Doe iets, zoek naar iets. Vandaar: mijn nieuwe missie. Nouja, 'missie' dat klinkt ook gelijk weer zo dramatisch.


Het leek me gewoon wel leuk: jongens spotten. Niet passief even gluren, nee, echt goed kijken. Zit er iets leuks tussen of valt het allemaal gewoon tegen? Als veteraan single is dit behalve een geinige opdracht ook nog een nuttig tijdverdrijf. Zo blijf je immers scherp.

Want het zit zo; ik zeur nog wel eens. Dat er geen leuke jongens zijn. Dat ik niet verliefd schijn te kunnen worden. En nou hoef je geen medelijden met me te hebben, hoor - I'll survive, maar ik vroeg me puur uit nieuwsgierigheid af wat voor oordeel ik zou vellen als ik eens goed mijn ogen open zou doen.

Leuke jongens tellen, dus.

Dat is wat ik de komende week (of wat er nog van over is) ga doen. Komend weekend zal ik de score bekend maken. Dan zal ik zeggen wat de vangst precies is. Ik hoop toch dat ik minstens boven de twintig kom, zeg. Anders kruip ik direct weer onder mijn steen.

---> So, beware! I might be watching you...



Het is triest. Diep triest. Maar het resultaat van mijn 5-daagse experimentje doet me wel aardig veel denken aan een jaren '80 hit van Bonnie Tyler. Iedereen die de tekst kent, mag meezingen. Voor de anderen zeg ik alleen dit:

"where have all the good men gone?
And where are all the gods?
Where's my streetwise Hercules
To fight the rising odds?
Isn't there a white knight?

Isn’t there a white knight upon a fiery steed?
Late at night I toss and turn and dream of what I need

I need a hero!!!"

Flair

Vandaag heb ik iets nuttigs gedaan. Niet schrikken, maar ik heb me georiënteerd op mijn stage. Niet op een vaag idee waar ik zou willen werken of een branche waarin ik me thuis zou voelen (want dat wist ik toch al lang) maar echt een plek. Een tijdschrift. Iets met mode of lifestyle, dat had ik van te voren al bedacht. Dus wat ben ik gaan doen? Ik ben naar de Albert Heijn gegaan. Natuurlijk.

Ik moest toch even wat dagelijks boodschapjes halen (olijfjes, druifjes, sapjes) dus dacht ik; dan haal ik gelijk even een hele dosis magazines om door te bladeren. Nee, niet bladeren; lezen. Onderzoeken. Analyseren. Doorspitten. Want het is toch een belangrijke beslissing? Yes. Vooral als je maar 1 stageperiode hebt.

Zoals de titel al doet vermoeden zat modetijdschrift 'Flair' bij mijn top 3. Op 2 heb ik 'Avant Garde' gezet en op 3 staat 'Red'. Als punten van criteria had ik:
- stijl ('general feeling' van het blad, zeg maar)
- kwaliteit v/d geschreven stukken
- kwantiteit v/d geschreven stukken
- creativiteit
- overeenkomsten in fashion in het blad en mijn eigen smaak
- uitvoering v/de interviews

Het was eigenlijk best wel moeilijk om echt een keuze te maken. Niet uit de stapel die ik uiteindelijk heb meegenomen, maar als je eenmaal voor die schappen staat. Schappen met wel honderd bladen. En allemaal willen ze iets van je. Willen ze je aandacht. Natuurlijk valt er altijd direct wel wat af, maar er blijft nog genoeg over. Gelukkig zijn tijdschriften nou ook weer niet zo goedkoop dus kon ik lekker streng zijn tegen mezelf, haha.


Wat me wel opvalt aan fashion magazines is dat het vaak (sorry dat ik het zeg) plaatjesboeken zijn. En ergens snap ik dat ook wel; show, don't tell. Typisch voorbeeld ervan. Maar toch valt me het gehalte van geschreven stukken tegen. En als er al een artikel in staat, zijn het vaak interviews of 'visies' en tips van fashionkenners. Toch een beetje mager. (net als veel van de modellen, tja, schot voor open doel)

Ik ben dus ook echt benieuwd hoe het er daar aan toe gaat. Misschien is het wel heel anders dan ik verwacht. Of misschien is er voor elk nummer wel een vaste quota voor fotoshoots en advertenties. Dat ze dan de teksten maar schrappen. Ai. Dat zou toch wel erg zijn. Ik bedoel, ik weet dat we tegenwoordig steeds ongeduldiger worden en alles maar 'on demand' bij ons thuis verwachten (voor acht uur graag) - maar het moet toch niet zo zijn dat we tijdschriften als soort comic gaan lezen.

Dat zou ik niet alleen jammer, maar ook gewoon zielig vinden. Shame on us, I say. Shame on us.


En dan hoop ik natuurlijk ook maar dat ze daar niet zo brutal zijn als bij Runway in The Devil Wears Prada. Dat je bij zo'n blad helemaal geen leven meer hebt en al na een paar dagen een nervous breakdown krijgt. Mja, dat zal vast wel meevallen. Dit is immers Amerika niet. Daar zijn ze pas echt goed knetter. *een proost op onze nuchterheid*