Van Dwaas en Waal

Buzz Lightyears, loslopende wortels, Pippi Langkousen, roodkapjes, halfdronken clini clowns en koe-mannen (lees: geen cowboys, maar mannen in 3-delig pak met zwart-wit gevlekte print)... Vanmiddag kwam ik ze al in massale aantallen tegen. Op het perron, op straat & in de bus. Een vrolijk getikte invasie onder de naam 'carnaval'. En ze beginnen al jong: er rende menig gevleugeld en gesierd telg aan me voorbij. Helaas is ook dit jaar de broodnodige sense of style ver te zoeken - het is vooral gekkenwerk met een hoog glittergehalte.

Dat terwijl ze in Venetië wel degelijk weten hoe het moet, wat ze elke februari opnieuw bewijzen.

Het is een event dat ik maar al te graag eens van dichtbij mee wil maken, right in the middle, in de stad op het water. Where the real magic happens. (en dan natuurlijk zo'n -vreselijk duur- masker zien te bemachtigen)

En rustig mijn camera zijn werk laten doen. Gewoon genieten van de kostuums. Zonder neonkleurige gevaartes in mijn ooghoeken te zien opdoemen, met de verlopen schmink en de geur van een patatje speciaal & Flügel nog vers op zich.

Of is dat nou teveel gevraagd? All the colour, just without the crazy.

Wat ik bedoel zal langzaam duidelijk worden: er zijn voorbeelden genoeg. Of zouden we gewoon te lui en gemakkelijk zijn -- liever een landje van tipsy amateurs blijven? Hmm.

Hoe dan ook...

Ik blijf erbij...

Dat ik het enorm jammer vind...

Maar - zoals ze zeggen- leiden meer wegen naar Rome. And beyond!

 Volgend jaar toch maar even een kort tripje boeken? Na al die verhalen van mam & co gehoord te hebben, raast mijn nieuwsgierigheid op volle toeren.

Solar maximum

De Eiffeltoren, het colosseum van Rome, de eeuwenoude piramiden... stuk voor stuk staan ze hoog genoteerd in het lijstje van dingen die je gewoonweg gezien moet hebben in je leven. Wat me echter opvalt als ik goed bij deze (wonderlijke, dat geef ik gelijk toe) plaatsen stil sta - is dat het we ons vrijwel altijd automatisch richten op gebouwen, fysieke dingen die we aan kunnen raken, of beter nog; vast kunnen houden.

Het noorderlicht, oftewel aurora borealis in het Latijn, is echter een unieke gebeurtenis - voorspelbaar noch dichtbij, niet te bevatten noch met je vingers te claimen - die zelden in 1 adem met deze wereldbekende architecturale highlights wordt genoemd. Het is immers zoiets ongrijpbaars. Wereldvreemds. A rare event die niet eventjes via een reisbureau in te plannen is, wat onze "add to cart" metaliteit nog wel eens wil dicteren...

 

Nee, het gebeurt hoog boven je, ver van je vandaan, dat de lucht kleurt, eerst voorzichtig, bijna aarzelend, dan ineens heftig, volledig ondergedompeld in groen; in vuur & vlam, alsof de tinten door de wind mee worden gesleept en sluipvoetsgewijs over de hemel worden uitgestort. Levensgroot. 

Ik spreek waarschijnlijk niet alleen voor mezelf als ik zeg dat ik zo'n uitzicht ooit graag een keer persoonlijk mee wil maken. Dat kan niet anders dan adembenemend zijn. Een belevenis die we voor mijn gevoel collectief op onze wishlist moeten zetten. Volgens The Telegraph hebben we geluk. Tot begin 2014 is er sprake van 'a peak in the cycle', die zorgt dat er van Schotland tot Canada genoten kan worden van dit uiterst indrukwekkende lichtfenomeen. Een 'solar maximum', in officiële termen.

Inmiddels komen er zelfs beschrijvingen binnen van mensen die twee nachten na elkaar de lucht in lichterlaaie hebben gezien. (Gewoon vanuit hun eigen zolderraampje!) En niet alleen in de oldschool kleur groen, zoals doorgaans het geval is - nee, zelfs de meest exotische rode, paarse en gele tinten worden gespot. Niet zelden een opeenstapeling ervan, die volgens de echte kenners op dramatische wijze in elkaar overgaan, vechtend om hun bestaansrecht, elkaar zowat uit de hemel stotend. Het resultaat: een chaotische harmonie. Surreal, maar dan echt. 

Ik heb geen idee hoe dat hier in Gelderland zit, maar één ding weet ik alvast; ik zal de komende tijd met een hongerig & nieuwsgierig oog mijn raam in de gaten houden. Je weet immers maar nooit. Colours could come to visit us! Hmm, ik zet mijn fototoestel maar even aan de lader...

"Attraversiamo" - oftewel De Oversteek

"Don't you know that the secret to understanding a city is to know the word on the street?"
He went on to explain, in a mixture of English, Italian and hand gestures: "Every city has a single word that defines it, that identifies most people who live there. If you could read people's thoughts as they were passing you by, you would discover that most of them are thinking the same thought. And if it turns out your personal word does not match that One Word, you do not really belong there."
"What's Rome's word?" I asked.
"Sex," he announced.
"But isn't that a stereotype?"
"No."
"Surely there are some people in Rome thinking about other things than sex?"
Guilio insisted: "No. All of them - all day - all the time. All they are thinking about is SEX."
"Even over at the Vatican?"
"Ah, that's different. The Vatican isn't part of Rome - they have their own word there. It's POWER."
"Hmm, you'd think it would be FAITH," I offered.
"It's POWER," he repeated. "Trust me. But for Rome, really: SEX."

Now if you are to believe Guilio, that little word cobbles the streets beneath your feet, runs through the fountains here, fills the air like traffic noise. Dressing for it, seeking it, considering it, refusing it, making quite a game and sport out of it is all anybody is doing. Which unravels the mystery why Rome, in all its gorgeousness, doesn't feel like my hometown. Not at this moment in my life. Because SEX simply isn't my word right now. It has been at other times, but not now. Therefore it spins through the streets, bumps into me and wanders off, leaving no impact. I'm not participating in it, so I am not fully living here. It's a kooky theory, utterly impossible to prove -- but I sort of like it.

 

Op dit moment ben ik het boek Eat Pray Love aan het lezen, waarvan inmiddels een Hollywood verfilming is gemaakt met de la Roberts in de hoofdrol. De film was al heel aardig & ik moet zeggen dat het boek me erg bevalt, erg raakt. Al vrij snel in het verhaal vraagt ze (Elizabeth Gilbert) zich af met welk woord ze zich optimaal kan identificeren -- sterker nog: de vraag is; "welk woord bén ik?" Haar antwoord is het Italiaanse attraversiamo.... of zoals Roberts tijdens haar Bali avontuur op romantische fluistertoon zwijmelt; "let's cross over..."

Nu natuurlijk de vraag, en geen easy one, aangezien ik gek ben op woorden; "welk woord ben ik?" Niet alleen een beetje, of doorgaans/meestal/volgens velen - maar echt voor de volle 100%, if there is such a thing. En volgens Gilbert is dat zeker zo. If you really start looking. Nou, daar moet ik dan toch achter zien te komen. Al hoop ik dat er geen wereldreis voor nodig is. (alhoewel...!)

Iemand suggesties? Of 'eigen' woorden gevonden? (er kunnen toch rustig meerdere zijn - of slecht one word to bind them?)