Gesluierde kussen

"Het is hier net zoals bij de dokter; kleedt u zich maar even uit!" klinkt de stem van verkoopster #1 met een gebaar naar het zilveren kamerscherm naast haar. De bride to be verdwijnt direct achter de houten panelen, nog iets onwennig, terwijl verkoopster #2 er al aan komt met armen vol stof. Meters en meters aan wit. Ongelooflijk hoeveel kilo's daarin verstopt zitten! Dat merkten we eerder al, toen we in al ons enthousiasme jurken uit de rekken haalden om te laten zien...Gelukkig zijn er 'maar' vier overgebleven.

"Perfect!" roepen verkoopster #1 en verkoopster #2 tegelijk als Henrieke in vol ornaat tevoorschijn komt. Ook wij, de juryleden, gezeten in een kringetje rond de spiegel, zijn om. Het is natuurlijk nog te vroeg om het te (mogen) zeggen, maar dit is 'hem'. The dress. Mijn mond valt open in verbazing. "Hij is prachtig," roep ik haar toe. Er volgt een zee aan complimenten, van alle mogelijke kanten. Intussen staat the girl in white voor de spiegel om alles zorgvuldig in zich op te nemen. Ze laat alle bijvoeglijke naamwoorden tevreden over zich heen spoelen. Haar glimlach wordt steeds groter. "Nu doen we even iets engs," kondigt verkoopster #1 aan. "Ik zet je op een krukje." Met pumps aan is dat nog een behoorlijke onderneming!

"Deze is véél te lief voor jou!"

Het resultaat mag er zijn en verliefd kijkt de blonde bruid over haar schouder. De jurk hangt nu goed en past haar precies. Ons oordeel: "erg glamourous en toch natuurlijk & mooi, maar ook pittig." Maar... we zijn nog maar net begonnen. "Nu komt de volgende. Ben je er klaar voor?" vraagt verkoopster #1. Er wordt hevig geschud en gegrijnsd. Henrieke lijkt de smaak te pakken te hebben en komt binnen no time tevoorschijn in een tweede jurk. Japon beter gezegd, want het is een supersweet lief jurkje. "Deze is veel romantischer," merk ik gelijk op. Mariëlle knikt en zegt, zoals alleen een zus dat kan; "deze is véél te lief voor jou!" Henrieke lacht en kronkelt haar neus; "nee, lief....dat ben ik niet, hè?" Na wat gedraai en gefrunnik, springen de verkoopsters bij. "Als ik eerlijk mag zijn; dit is niet haar jurk," meent #1. "Hij is te prinsesjeachtig" voegt #2 toe. Maar mooi is hij zeker! Ik zie Henrieke twijfelen - toch maar weer uit met dat ding. Verder zoeken!

Creatief met bodypaint...

Ineens is het stil tijdens het omkleden. Wij als jury zijn in gedachten druk bezig met vergelijken. Vooral de twee moeders lijken in meditatieve staat te verkeren. De derde optie heeft maar een kortstondig leven. Hij is leuk - maar dat is het juist... trouwen doe je niet in een 'wel leuke' jurk. Oh, heavens no! De achterkant is dan wel mooi (klassiek!), maar kan de jurk niet redden. "Je trouwt immers niet met de rug naar elkaar toe," horen we de aanstaande piekeren. "Alhoewel... ik voel me er wel heel lekker in." Ik kijk van Mariëlle naar haar moeder en van haar weer terug naar Henrieke. Uiteindelijk is Mariëlle degene die zegt wat we allemaal schijnen te denken "ik blijf toch bij 1. Echt! Daar had ik meer hét gevoel bij." Zo eindigt weer een jurk op het rek van de bruidsboutique. Back where it belongs.

"Hier heb je zeker een flinke verzameling bruidsmeisjes bij nodig!" roept verkoopster #1 bij het zien van de vierde jurk - met extreem lange sleep. De dromerige blik op Henrieke's geizicht wordt wat kritischer. "Hij is inderdaad nogal huge..." Weer op het krukje, wordt de aanzienlijke lap stof over haar arm gedrapeerd. "Denk erom dat je ook nog moet dansen, hè. Dat hou je nooit een hele avond vol zo," zegt #2. "Dan ben je na een uur al bekaf!" lacht #1. Behalve dat hij erg onhandig is- lijkt het geheel ook nog eens vrij komisch; bride to be met haar jurk om haar heen gewikkeld... Ik lach breed en stoot Mariëlle aan. "Het is net alsof ze wil vluchten!" Henrieke krijgt een lachbui als ze dat hoort. "Nou, ik word geen runaway bride, hoor!"

Wijsneus

“Alstublieft.” Bij dat woord zet ik hem op mijn neus, knipper ik nog een keer met mijn ogen en kijk de vol verlichte zaak in. Er gaat een flits van nervositeit door mij heen. (is dat wel goed? hoort dat zo? alles lijkt een beetje…raar) Helaas, voordat ik alle invloeden volledig kan verwerken, rukt de man het ding weer van mijn neus om hem ‘bij te stellen’. Hij draait wat aan de steuntjes in het midden, met serieuze blik en uiterste stilte, alsof hij de code van een beveiligde kluis aan het breken is. Hij legt tijdens het ritueel uit dat dit nodig is ‘om het montuur goed op het gezicht te positioneren’. Ik lach zwakjes, ongeduldig, maar laat hem zijn gang gaan. De laatste twee weken heb ik er zoveel over gehoord, over Het Nieuwe Zicht – ik wil nu eindelijk eens weten hoe het werkelijk is. Of er echt een wereld voor me ‘open zal gaan’.

Stelselmatig heb ik verkondigd dat het wel mee zal vallen. Dat het vast niet zo bijzonder zou zijn. Maar, jullie raden het al; I was wrong! Ik tuurde door de glazen en zag dwars door de onwennigheid de helderheid, de scherpte, de overdonderende details en een soort, ik weet niet hoe ik het anders kan zeggen, ‘hulsje’ van licht. Alsof alles om me heen plotseling in een nieuw en glimmend jasje was gestoken. Gemaakt van High Definition. Het was heel vreemd, maar ik kon er alleen maar van lachen. Giechelen, in feite, als een klein kind dat voor het eerst ontdekt had dat ze bubbels in haar chocomel kon blazen. Het moet vast enorm dom hebben geleken voor buitenstaanders/wie dan ook. Of wellicht hebben de stamgasten even moeten glimlachen, zich herkennend in het overdonderde meisje dat steeds maar naar totaal alledaagse dingen bleef kijken.

Bril op, bril naar benden… bril op, bril naar beneden. Zo stond ik daar. Met een steeds breder wordende grijns op mijn gezicht en geen flauw idee van plaats of tijd. De oplettende woorden van de opticien, gleden volledig langs mij heen. Ik bleef me verbazen (en verbazen over hoeveel ik me verbaasde!) en had alleen nog oog voor mezelf. Ja, letterlijk. “Real life in 3D”, dacht ik bij mezelf. Want ik stond er opeens middenin; alles dichterbij dan ik het me herinnerde. Interactief. Live. “Dit zien de normale mensen dus,” mompelde ik en moest mezelf bedwingen niet randomly allerlei dingen aan te raken. Display rekken, vazen vol bloemen, zachte stoelkussens, sprankelende tangetjes in de werkbankhoek van Mr. Opticien zelf; alles leek ineens veel mooier, vroeg om aandacht. Mijn handen jeukten. Met mijn mond open in verwondering, begaf ik mij naar de kassa. Ik friemelde met de ritssluiting (fatsoenlijk handeling verrichten is behoorlijk moeilijk met nieuw verworven superwoman vision, trust me!) en haalde tenslotte mijn portemonnee tevoorschijn. Toen volgden er woorden die mijn dag helemaal compleet maakten: “u hoef niet te betalen, dat heeft uw verzekering al gedaan”. (Ha! Zijn ze dus toch nog ergens goed voor)

Buiten zette mijn tranceachtige state of mind, beter gezegd mijn ontvankelijkheid voor hallucinaties, pas écht door. Toen ik aan mensen, etalages en bomen voorbij liep die wel gephotoshopt leken! Mijn kalmte, die ik aan de toonbank van de opticien had herwonnen, ging nu weer verloren. Lag ergens op de bodem van mijn gedachten en raakte steeds verder uit het zicht met elk individueel grassprietje dat ik uit kon maken tussen te tegels van de winkelstraat. “Vaag,” zei ik steeds maar; ‘dit is zó vaag, onwerkelijk”, alsof die ketting van woorden ook maar het geringste effect zou hebben. Sterker nog; het maakte mijn kinderlijke verliefdheid op de wereld alleen maar erger – en de grijns op mijn gezicht  breder en breder. Volgens Matthijs, die tijdens deze gehele episode bij mij was (en zich vast dood heeft kunnen lachen om mijn fratsen) kwam ik ‘helemaal stoned!’ over en dachten de voorbijgangers geheid dat ik een half pakje weet-ik-veel-wat op had gerookt.

Alvast een voorproefje van mij mét bril....

Het lijkt niet eens zo raar. Niet perse nerdy, al had ik dat verwacht. De vergelijking met brilsmurf is dus overbodig. (wel vergeleek m'n zus me met een 'hot librarian', oftewel een sexy bibliothecaresse. Nou, daar doe ik het nog wel voor! Een fatsoenlijke fotoshoot volgt nog, zodra de zon weer uit haar schuilplek is gekropen.

Aapjes kijken

 

  

 

 

That's one evil fish, if you ask me...

(click to enlarge the pics)