Dagje Moeras

Hoe ging dat versje ook alweer dat we als kinderen altijd zongen? Ohja, "in het bos zijn de wilde dieren, in het bos... in het bos..." 

Nou, vandaag heb ik de kans gepakt en naar buiten gegaan. Er zouden zwanen in het meer rondzwemmen, met kleintjes, dus dat moest ik zien. Met mijn compacte digitale camera in de ene pocket en mijn telefoon en sleutels in de andere ging ik lekker licht van huis. Het was maar een stukje lopen, wist ik, en ik had immers net gegeten. Veel had ik niet nodig en ik moest ook gewoon even tot rust komen. Even niets aan mijn hoofd, geen computer en geen lawaai - het was immers zondag (niet dat ik daar ooit naar luister) en dat is een rustdag. Rust. Ontspanning. Juist.

De motregen, fijn maar duidelijk aanwezig, en de eindeloos grijze lucht mocht de pret niet drukken. Ik ging op pad, punt uit. Aangezien ik geen mutsjes of andere paraat liggende hoofddeksels tegenkwam, griste ik , op advies van de binnenblijvers, snel nog de paraplu mee. (ik haat het om met zo'n ding te lopen zeulen, maar, ach, je weet maar nooit) Anyway, ik was goed op weg. Ik had het bospad naar het Schansker Bos al snel gevonden en lette onderweg op de bloemen vol regendruppels, altijd een mooi gezicht, en de stilte om me heen. Ik kon er niets aan doen, ik begon te fantaseren over avontuur. Zoals ik dat vroeger altijd deed, als meisje, toen ik samen met mijn vriendinnen het bos (of ook maar een tuin/zandbak/speelkamer) instapte een me in een andere wereld waande. Er gebeurde altijd wel iets spannends. In mijn gedachten dan.

Nu had ik mazzel, zo scheen het... er stond een middagje ronddwalen in het moeras op de agenda! (ja, echt) Bizar, want zo groot of onoverzichtelijk is het Schansker Bos helemaal niet - sterker nog, ik zou het nauwelijks een bos noemen, eerder een lapje groen van vrij aanzienlijke lengte. Maar zoals ik al zei, regende het. Steeds harder, met van die irritante windstoten die de paraplu bijna uit je handen rukken - heel onhandig als je op National Geographic fotoreportage bent. Guur kloteweer, weer dat me deed denken aan die typische horrorfilms over tieners die ergens in the middle of nowhere belanden en dan aan stukjes worden gehakt. 

Ik begon bij het oversteken van een gammele brug spontaan een eng kinderkoor muziekje te neuriën, zo'n stemming heerste er. So spooky. Tja, toen kon ik er nog om lachen, had ik mijn sokken nog aan en mijn plu niet als wandelstok in bezit. Laat ik het zo zeggen; het gebied rond het meer heeft een lange/rechte/saaie weg. Meer een pad eigenlijk. Ik was ervan overtuigd dat ik interessantere foto's zou kunnen maken als ik via een 'andere hoek' langs het water liep, dus wat deed ik? - zelf een richting kiezen. Ook wel bekend als 'van het paadje afgaan'. You have to suffer for your art, right? En aangezien ik fotografie nogal serieus neem... 

Daar ging ik in mijn keurige flatjes - die binnen de kortste keren in hebberige sponzen werden omgetoverd. Ik bewoog me voort met een tergend vies *slurp slurp slurp* geluid, over de drasserige bodem, langs massa's naaktslakken en  ineens rond springende kikkertjes. En was er één enkele fucking zwaan in zicht? Dacht het niet, hoor. Met mijn paraplu als zwaard tegen in-de-weg-hangende takken & torenhoge brandnetels, ploeterde ik mijn weg terug naar de bewoonde wereld, om de zoveel seconden ongeduldig om me heen kijkend. Nog steeds geen lelijke eendjes gespot. Op dit punt waren mijn sokken zo zielig dat ik ze maar in mijn jaszak besloot weg te stoppen. Ik glibberde verder door het Monsoon Wedding landschap...

Draai ik me om, zie ik een verzameling witte en grijze (van de kleintjes!) veertjes achter het riet verstopt. Ik zie mezelf er nog naartoe 'sluipen' met rochelende schoentjes en een doctor House houding. Toch bleven ze rustig zitten - ze hebben vast wel erger gezien. Ik klikte haastig weg, zoveel mogelijk inzoomend op de in dons gehulde babyzwaantjes en ik merkte dat ik zelfs vogelgeluiden maakte om de beestjes dichterbij te krijgen - of in ieder geval om hun koppies boven het water te houden, zij het  met een nogal verbaasde uitdrukking. (nee, mijn 'Zwaans' zal wel niet veel soeps zijn...) Ze bleven aardig lokaal dobberen, dus de foto's zijn wel aardig geworden.

Hier de leukste, bijna een familieportret:

Opgegraven Relieken

"Stories are like ancient fossils in the ground, waiting to be dug up. They're there, you just have to find them" - Stephen King

Vleugels vol woorden, een hoofd vol met zin, drijf ik nog een beetje met de golven mee.

Mijn constructie nu afgesloten, duik ik het volgende hoofdstuk in, met zwarte krullen in mijn haar en dankbare vlekken op mijn vingers, waar, wellicht door haast ontstaan, af te lezen is hoe het mijn hart vergaat.
Zie dan hoe elke lijn mij tekent, met lussen vol betekenis vervult, omgeeft en uitstort op de aarde, een creatieve reïncarnatie die nodig is om de werkelijkheid te doortasten om haar net zo goed vast te leggen als zij mij registreert.
Levensechte inbeelding is iets wat je voelt en leert, maar slechts eruit kan halen als het erin zit, diep geworteld, onontkoombaar, in de essentie van je zijn.
Fantasie is verslavend omdat het zo hoort, je herinnert aan dat wat goed voelt, natuurlijk is. Een soort thuiskomen, in gedachten.

Dat is, give or take, mijn interpretatie van the King's Speech. ;)

 

"I've got no self control
been living like a mole now
going down; excavation"

- snippet van U2's 'Elevation'

 (klonk altijd bizar in mijn oren,

maar eindelijk kan ik er wat mee)

Zwarte Krullen

In het kort... kalligrafie (uit het Grieks kalos, 'mooi' en grafein, 'schrijven') is de kunst van het schoonschrift.

 

Missie: Kalligrafie 

Vieze vingers krijg je wel, en witte kleding kun je beter niet aandoen. Toch heeft het kliederen met inkt en het creëren van uitgebreide gekke vormen een bepaalde charme. Echt monnikenwerk, noemt men het vaak. Klopt, het is een tijdrovende bezigheid. Even uitgummen is er niet bij dus veranderingen vragen om een nieuw papier... Maar mijn doe-het-zelf-boek ligt al lang genoeg te verstoffen in de kast. Het is eens tijd om dat ding uit te proberen - en niet slechts te bladeren. 

Maar het zal me any time soon wel niet lukken om zulke prachtige creaties te maken:

Als ik er alleen al naar kijk, word ik al jaloers. Al is dit vast & zeker een vaardigheid waar je maanden, als al niet jarenlang, met dodelijke precisie op moet trainen. Verwacht vooralsnog dus geen Picasso's van mijn hand! Klein beginnen, zeggen ze dan... Wat ik wel weet te produceren (zullen wel eerder enkele priegelige kriebels zijn, voorzichtig en voorspelbaar), zal ik gelijk posten.

To be continued...