Met de klas naar Amsterdam; dat is natuurlijk altijd een leuk idee. Het plan; we zouden naar fotomuseum Foam gaan en daarna tijd vrijmaken voor een spontane opdracht, zelf in te vullen. De expositie was erg inspirerend en indrukwekkend. De opdracht... was toch wel wat anders dan wat ik gewend ben. We moesten ons opsplitsen in groepen. Samen met Rosanne ben ik in de tram gestapt en op pad gegaan. Ons doel: het lokaliseren en vastleggen van zwervers, straatmuzikanten en andere arme sloebers. De laagste laag van de society, zeg maar. Alleen lieten die zich niet vinden. Nou, dus maar over naar plan B...
We besloten, na een korte discussie, maar naar de Wallen te gaan. We hadden immers iets origineels (lees; spannends) voor ogen. En niet de zoveelste reportage over met camera behangen toeristen of patat-happende tienermeisjes. Nee, dan zijn rode lampen toch stukken interessanter. Maar first things first; hoe kom je daar in godsnaam? Wij als redelijk onschuldige studenten uit het nuchtere Groningen hadden geen flauw benul. Waarom zouden we ook - als normaal mens heb je daar niks te zoeken. Maar wat blijkt; daar heb je vuilnismannen voor. Die weten kennelijk alles. Vooral als het met stoute vrouwen te maken heeft.
Het was alsnog even zoeken, maar zodra we bij een druk, donker steegje uitkwamen, wisten we dat we de goede kant op gingen. Sextoys in alle soorten en maten én kleuren. Rekken vol veerrijke topjes met gaten op strategische plekken. Louche uitziende types die in een hoekje stonden te pissen. Ja, in 1 keer duidelijk; we zijn er bijna. Toch stonden we wel even van de erotische tuinkabouter te kijken. Hoe verzinnen ze het! Creatief, dat wel. En even moest ik aan mijn moeder denken, die momenteel bezig is met een kinderboek omtrent deze vrolijke mensjes. (alhoewel ze vooral geschokt op deze foto reageerde..)
Scary stories
Maar terug naar ons avontuur - want dat was het zeker. Ik moet nog lachen als ik eraan terug denk, zo bizar was het daar. Ik zie ons nog staan met twee lullig kleine amateur cameraatjes, de mijne nog paars ook. Maar denk maar niet dat de dames ons over het hoofd zagen! Antennes leken ze te hebben. Helemaal ge-finetuned om het minste geringste aan opnameapparatuur te bespeuren. Volledig in staat om hiertegen in actie te komen, luidkeels achter de gordijnen roepend/vloekend. Heel naïef was het van mijn om überhaupt te denken dat je daar foto's MOCHT maken. Laat staan dat ze het oké zouden vinden. (al zou het wettelijk toch niet verboden zijn...toch?) Enge verhalen over achter je aan rennende pooiers en camera-in-de-grachten-gooiende tactieken, vernamen we pas later. (tja, die stomme opgeplakte bordjes namen we niet bepaald serieus) Kennelijk hebben we echt mazzel gehad.
Op een krijsend 'No pictures! No pictures' van een Thais raammeisje dat in lingerie de straat op kwam na heb ik namelijk geen last gehad. En Roos werd slechts 1x de middelvinger getoond. Goed dan, hooguit twee keer. Sterker nog; ik liep zelfs een working girl tegen het lijf met dezelfde liefde voor Hunkemöller. Ik zweer het, dezelfde roze BH met zwarte bandjes heb ik ook! Een erg aparte realisatie, eentje die ik -hoe kon het ook anders- hardop moest uiten. Uiterst verbluft, wat leidde tot een spontane lachaanval. Dat laatste had ook te maken met de groezelig ogende viespeuken die er rondslenterden. Met vet haar, rits halfopen en een hand grabbelend in het kruis. Ach, good times in the Red Light District, je kent dat wel ;)
Secret Mission
Ah, al met al hadden we dus een vrij tamme dag in de rosse buurt. Ondanks onze zenuwen. (poeh!) Want ja, daar sta je maar mooi. Je voelt je schuldig en ongemakkelijk, maar moet wel een fotoreportage maken. Dan is dat knopje indrukken ineens een hele grote stap. Trust me. Toch moest het, hielden we onszelf steeds weer voor. We deden dit toch niet voor de lol, maar wilden er iets van leren. Juist daarom hadden we zo'n gedurfd onderwerp bedacht - dat doe je niet zomaar! Dus gingen we door. Hielden we vol. We voelden ons net undercover journalisten en ontwikkelden omslachtige en sneaky manieren om toch een moment vast te kunnen leggen.Over de kwaliteit hou ik me stil. Het kon ons niet stiekem genoeg. Hoe kon het ook anders? De meiden aan de andere kant van het glas maakten met hun kille blikken overduidelijk dat ze niet 'in de stemming' waren. Zo'n 87% van onze foto's bestond dan ook uit de textuur van de rood fluwelen gordijnen...
Het fotograferen vanaf de overkant van de gracht bleek een succesvolle, doch niet geheel fullproof manier om onze missie te volbrengen. Ook hier bleek dat prostituees verdacht veel weghebben van superhelden. En niet alleen vanwege de uitdagende kledingkeuze. Maar juist vanwege hun mind tricks; vergeet die educatieve Kodak moments maar want deze roze dames zijn net zo ongrijpbaar als het smoke monster van Lost. Het is hard, maar ik moet eerlijk zeggen; uiteindelijk doen ze het toch zelf. Ze gaan er immers zelf zitten. Zielig kan ik het dus moeilijk vinden. Simpel as it sounds; no sins, no shame.
Op een krijsend 'No pictures! No pictures' van een Thais raammeisje dat in lingerie de straat op kwam na heb ik namelijk geen last gehad. En Roos werd slechts 1x de middelvinger getoond. Goed dan, hooguit twee keer. Sterker nog; ik liep zelfs een working girl tegen het lijf met dezelfde liefde voor Hunkemöller. Ik zweer het, dezelfde roze BH met zwarte bandjes heb ik ook! Een erg aparte realisatie, eentje die ik -hoe kon het ook anders- hardop moest uiten. Uiterst verbluft, wat leidde tot een spontane lachaanval. Dat laatste had ook te maken met de groezelig ogende viespeuken die er rondslenterden. Met vet haar, rits halfopen en een hand grabbelend in het kruis. Ach, good times in the Red Light District, je kent dat wel ;)
Secret Mission
Ah, al met al hadden we dus een vrij tamme dag in de rosse buurt. Ondanks onze zenuwen. (poeh!) Want ja, daar sta je maar mooi. Je voelt je schuldig en ongemakkelijk, maar moet wel een fotoreportage maken. Dan is dat knopje indrukken ineens een hele grote stap. Trust me. Toch moest het, hielden we onszelf steeds weer voor. We deden dit toch niet voor de lol, maar wilden er iets van leren. Juist daarom hadden we zo'n gedurfd onderwerp bedacht - dat doe je niet zomaar! Dus gingen we door. Hielden we vol. We voelden ons net undercover journalisten en ontwikkelden omslachtige en sneaky manieren om toch een moment vast te kunnen leggen.
Het fotograferen vanaf de overkant van de gracht bleek een succesvolle, doch niet geheel fullproof manier om onze missie te volbrengen. Ook hier bleek dat prostituees verdacht veel weghebben van superhelden. En niet alleen vanwege de uitdagende kledingkeuze. Maar juist vanwege hun mind tricks; vergeet die educatieve Kodak moments maar want deze roze dames zijn net zo ongrijpbaar als het smoke monster van Lost. Het is hard, maar ik moet eerlijk zeggen; uiteindelijk doen ze het toch zelf. Ze gaan er immers zelf zitten. Zielig kan ik het dus moeilijk vinden. Simpel as it sounds; no sins, no shame.
